YOK OLUŞUM

1.BÖLÜM

Yine gözümü açıyorum, açıyorum ama açmak istemiyorum. Neden mi açmak istemiyorum çünkü yine yalnız geçireceğim bir güne mutlu uyanmak istemiyorum. Daha fazla kendimi kandırmak istemiyorum.
Ben hep sorunu kendimde arardım, taa ki şu yaşıma kadar. İnsanlara acımamak gerektiğini öğrene ne kadar.

Okula gidiyorum, eve geliyorum. Sadece insanların işine yarayacağım zaman akıllarına gelmelerim ne kadar zor. Ama yine de insanlara kıyamıyorum. Biz sorunluların... Yani insan içinde sorunlular diyolar bize.
En güzel huyu bu değil mi. Bu kadar acımasızlığın içerisinde hala bazı insanları önemseyebiliyoruz.

Psikolojik problemler, bence aşılamayacak bir şey değil. Sadece biraz sevgiye ihtiyacımız var...

Bugün sınıfımıza yeni biri gelmiş. Adı Mert pekte umrumda değil di aslında.
Taki o güne kadar, mert gözlerimin içine bakıyordu bir şeyler anlatmaya çalışıyordu. Tabi ben sevgiye yabani biri olarak anlamamıştım, anlayamamıştım.

Ne demeye çalıştığını o gün anlamıştım, oda benim gibi sorunluydu. Ve o bana yardımcı olabileceğini söylüyordu. O benden önce her şeyin farkına varmıştı. Aslında bize sorunlu demek çok yanlış bir kavram bence, asıl sorunlu olanlar öbür insanlar...

Arkadaşlar şimdilik bölümleri kısa tutuyorum ama isterseniz bölümleri uzun tutabilirim siz sıkılmayın diye bölümleri kısa tutuyorum okuduğunuz için teşekkür ederim Vote. Atabilirsiniz Instagram hesabımı takip edebilirsiniz ve yine beni wattpad den takip edebilirsiniz...