There Is No Me Without You

Chapter 38

''Συγνώμη, δεσποινίς.Το σκυλί σας κατουράει την ρόδα του αυτοκινήτου μου.''κοιτάω τον Thor.

''θΕΕ ΜΟΥ!Χίλια συγνώμη!Thor!Σταμάτα αμέσως!''τον τραβάω από το λουρί και τον κατευθύνω στα χόρτα.

Εκείνος ο άντρας με κοιτάει με λύπηση, προφανώς μοιάζω με πτώμα.Τα μάτια μου έχουν τεράστιους μαύρους κύκλους, έχασα δύο κιλά και η μελανιά στο πρόσωπο μου ακόμα αχνοφαίνεται.Στρέφω το κεφάλι μου από την άλλη και παρακολουθώ τον Thor να κάνει την ανάγκη του.Μόλις τελειώνει μαζεύω τα περιττώματα του με ένα σακουλάκι και τα πετάω στον κάδο.

''Έλα αγόρι μου πάμε πίσω στο δωμάτιο.''

...

''Alice Moore!Στο ορκίζομαι ότι αν δεν σηκώσεις το τηλέφωνο μέσα στην επόμενη ώρα θα κάνω καταγγελία για εξαφάνιση στην αστυνομία.''χριστέ μου!

Μπορεί να γίνει πολύ πιεστική!Αποφεύγω τα τηλεφωνήματα όλων.Ο τηλεφωνητής μου έχει γεμίσει.Δεν ξέρει κανείς που βρίσκομαι μία εβδομάδα τώρα.Βρίσκω τον αριθμό της στις επαφές και πατάω κλήση.

''Είσαι τρελή;Έχεις προβλήματα;Μπορείς να μου εξηγήσεις που βρίσκεται μία εβδομάδα τώρα!Κανείς δεν απαντάει στο τηλέφωνο.Ούτε εσύ, ούτε ο Chris!Είμαι έγκυος γυναίκα δεν πρέπει να ταράζομαι!''φωνάζει.

''Amy.''λέω ήρεμα.

''Τι έχεις;Ακούγεσαι περίεργη.''λέει.

''Δεν, δεν .''ξεσπάω σε κλάματα.

''Ali!!!!!!!!!!Ali τι έγινε!!!;;;;;;!!!!!''η φωνή της αντηχεί σε όλο το δωμάτιο.

''Amy....χωρίσαμε.''ψιθυρίζω.

''Που είσαι;''με ρωτάει.

''Σε ένα μοτέλ.''λέω.

''Έλα αμέσως σπίτι μου.''λέει.

''Είναι ο Angelo εκεί.Δεν θέλω να με δει σε αυτά τα χάλια.''

''Περίμενε μία στιγμή.''λέει και περιμένω στην γραμμή για μερικά λεπτά.Σκουπίζω με τα μανίκια της ζακέτας μου τα μάγουλα και τα μάτια μου, είμαι ένα χάλι.

''Το κανόνισα, έλα αμέσως στο διαμέρισμα μου.''λέει.

''Έρχομαι.''λέω και το κλείνουμε.

''Thor, πάμε στην Amy.''φοράω το λουρί του, παίρνω κλειδιά, κινητό και φεύγουμε.

Ο δρόμος ήταν ήσυχος, δεν είχε σχεδόν καθόλου κίνηση.Χτυπάω το κουδούνι και η Amy ανοίγει την πόρτα αμέσως.Αφήνω τον Thor κάτω και χώνομαι στην αγκαλιά της, δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου.Με αγκαλιάζει σφικτά και με οδηγεί στο σαλόνι.Καθόμαστε στον καναπέ και συνεχίζω να κλαίω μέχρι, μέχρι να είμαι σε θέση να συμμετέχω σε μία κανονική συζήτηση.