Azelot'H

Bölüm 1 - Giriş

Tanrı, Yaratıcı, Yahve, Allah, Rab, Tengri ve daha nice isimler ile öğrenildi "Tek Olan". Bazı dinlere göre birden fazla Tanrı vardı, bazı dinlere göre ise tek Tanrı. Farklı dinlerde pek çok isim ile anıldı ama hemen hemen bütün dinlerin ortak bir paydası vardı. Yaratıcı, insanı ve hayvanları yaratmış, onlara yol gösterici olsun diye kutsal kitaplar ve peygamberler yollamıştı. Peki insanlıktan öncesi ? İnsan zihninin yetmediği, perdelendiği için algılayamadığı o geçmişte ne vardı ?

Kutsal kitapların ve peygamberlerin deyişlerine göre ilk insan yaratılmadan önce, ölümlü canlıların yerleştirildiği boyutun daha üst kademelerinde kutsal varlıklar bulunurdu. Kutsal kitapların ve peygamberlerin söylemedikleri ise, bu varlıklar arasında hiyerarşik bir düzen olması ve iyi ile kötünün daima başka boyutlarda savaşlar veriyor olmasıydı. Şimdi bilinenin aksine İblis -Kötülüğün Anası-, Tanrı'nın insanları yaratmaya karar vermesi ve tüm meleklerin ona ibadet etmesi emrine karşı çıkarak kötü olmadı. Tanrı, kendisi dışında her şeyin bir tamamlayıcısı olmasını emrettiği için kötülüğü yarattı. Çünkü kötülük, iyiliğin varlığını sürdürmesini sağlayan diğer yarısıydı. Gecenin gündüzü gibi...

İblis isyan etti. Tanrı'nın ona verdiği rolü istemedi. Kötü olmayı kendine yakıştıramadı. Tanrıya, cennete, meleklere ve tüm baş meleklere isyan ederek var ettiği şeytanları ile cennetin kapılarına dayanmayı istedi. İyiliği yok etmeyi istedi. Verilen rolü kendine yakıştıramazken o rolün, o görevin kendisine işlemesine izin verdi. Olmak istemediği şeye dönüştü.

İnsan kavramına göre 40 Cennet Savaşları tam üç yüz yıl sürdü. Bu üç yüz yıl boyunca Tanrı sadece baş meleklerini yönlendirip, İblis'in cenneti ve iyiliği yok etmesini engelledi. Her şeyi yarattığı gibi yok etmesi de sonsuz olan Tanrı, varlığın dengesini sürdürmek için ne İblis'i, ne de İblis'in var ettiği cinlerinden bir tanesini bile yok etmedi.

İnsanlıktan önce, 40 Cennet Savaşları'nda melekler de şeytanlar da tıpkı insanlar gibi savaştılar -Yoksa insanlar kendi tarihlerinde melekler ve şeytanlar gibi savaştı mı demeliyiz?- Bir yanda iyiliğin kutsallığı ile kuşanılan parlak, büyüleyici ve nur dolu zırhlar ve silahlar, diğer yanda ise karanlık ve kötülük ile savaşma arzusu taşıyan silahlar ve zırhlar vardı. Savaşlar ordulara, ordular ise komutanlara ihtiyaç duydu. Tanrı, cennetin meleklerine birer asker, baş meleklerin ise bu askerlere komutan olmalarını emretti. İblis ise kötülüğünü ve öfkesini somutlaştırarak, sadece savaşma arzusu ile var olan cinleri ortaya çıkarttı. Bu savaş ve yıkım varlıklarının başına ise kendi parçalarından bölerek var ettiği komutanlarını getirdi. Üç yüz insan yılı çok kanlı geçti. Üç yüz kanla ve savaşla dolu insan yılının sonunda Tanrı, yarattığı varlıklarının birbirlerini katletmelerine dayanamadı ve tüm bunlara bir son vermek ve nihai barışı sağlamak için insanı yaratmaya karar verdi.

Baş melekler de İblis'in Karanlık Şövalyeleri de silah ve zırhlarını Tanrı'nın emri ile kenara bıraktı. Nihai barışın temeli şuydu; İnsan, özgür irade ile yaratılarak diğer kutsal varlıklara göre daha normal bir varoluşa sahip olacak ve ömrünü öyle sürdürecekti. İyi veya kötü olmayı kendileri seçebilecek, tarafsızlık olması adına ise yaratılış amaçlarını ve kendilerinden önceki geçmişi ya da gerçekleri bilmeyecekti. Bunun yanında Baş melekler gelecek nesillerde insan bedeninde, kendilerini insan bilerek yaşayacak, melekler Tanrı'ya ibadet edecek, cinler ise insanların yaşam alanı olan Dünya toprakları altında uykuya dalacaktı. İblis, baş meleklere olduğu gibi kendi parçalarının da kendilerini bilmeden insan olarak yaşamalarını talep etti. Adalet ve eşitlik istedi. Tanrı bunu kabul etti ve İblis'in şövalyeleri ile baş melekler fiziki formlarını terk edip öze dönüşerek gelecek zamanda insan bedenlerine yerleşmek üzere Tanrı'nın huzurunda uykuya daldılar.

Ve Tanrı başyapıtını, huzur ve barış getirenini, ilk insanını yarattı...