Verliefd?

Hoofdstuk 40: we komen hier samen uit

"Ik breng je nog meer in gevaar. Alice ik hou van je en het enige wat ik doe is je nog meer in gevaar brengen." Er gleed een traan langs zijn gezicht.

"Draco je brengt me niet in gevaar."

"Als ik mijn volgende opdracht niet uitvoer vermoord hij je. Dat wil ik niet. Als ik je negeer en niet meer met je omga laat hij je misschien met rust."

er gleed weer een traan over zijn gezicht. Ik ging voor hem zitten op het bedje en veegde de traan weg. Ik keek even in zijn ogen en ik zag zo veel pijn. Die jongen gaat helemaal kapot. Ik wil er voor hem zijn en hem steunen en helpen waar ik kan. Waarom doet hij de opdracht niet gewoon? Of was het zo erg? Ik wil er niet echt aan denken. Ik nam zijn hand vast en keek hem terug aan.

"Weet je nog dat ik zei dat ik er altijd voor je ging zijn?" Hij knikte zacht.

"Wel ik meende dat. Draco laat hem niet tussen ons komen ik hou van en wil er voor je zijn. Ik wil je helpen ook al weet ik niet hoe. Ik wil bij jou zijn ook al moet ik daar voor sterven. Geeft het alsjeblieft niet zo maar op voor hem. We verzinnen wel iets en we komen hier samen uit dat beloof ik je."

Draco was stil en keek naar onze handen. Ik wil hem niet kwijt. Bij de gedachten alleen al werd ik verdrietig. Draco bleef zwijgen. Er rolde terug een traan langs zijn wang. ik tilde zijn hoofd en beetje op zodat hij me terug aankeek. Zachtjes veegde ik de traan weer weg.

"Je bent veel te goed voor mij." fluisterde hij bijna onverstaanbaar. ik glimlachte.

"Ik hoop dat je het me vergeeft." Zei hij zacht.

"Natuurlijk sukkel." Zei ik lachend.

Er verscheen een lachje op zijn gezicht. Het was wel een zwak lachje maar het was een lachje. ik legde mijn handen in zijn nek en trok hem dichter. Onze lippen raakte elkaar bijna aan. Ik voelde zijn warme adem en ik kreeg een raar gevoel in mijn buik.

"Laat me nu nooit meer gaan." Fluisterde ik.

"Nooit." Fluisterde hij terug.

Hij drukte zijn lippen tegen de mijne en legde zijn handen op mijn heupen. Nog steeds kreeg ik het gevoel of er duizenden vlinders in mijn buik zaten als Draco me kuste.

~~~~~~

Ik liep samen met Draco hand in hand in de gang op weg naar het avond eten. Er is zo veel gebeurt vandaag en ik heb geen zin meer in ruzie. Ik ben ook boos op Harry maar wat maakt dat uit? Gebeurt is gebeurt en het levert alleen maar meer ruzie op als ik boos blijf.

"Draco ben je boos op Harry?" Vroeg ik uit het niets.

"Eigenlijk niet. Ik verdiende het wel en ik heb er niets aan overgehouden."

"Dus je zou het niet erg vinden als ik met hem omga?" Vroeg ik wat onwennig.

"Natuurlijk niet hij is jou broer weet je nog?" Hij gaf me een glimlach.

Ik glimlachte terug en we kwamen in de grote zaal. Ik gaf hem nog een kus op zijn wang en we liepen toen elk naar onze eigen tafel. Hermelien keek me lachend aan.

"Is alles weer goed tussen jullie?" Vroeg ze nieuwsgierig en met een glimlach.

Ik knikte blij van ja en keek even Draco zijn richting uit. Daarna schepte ik wat eten op en begon te eten. Harry had nog niets gezegd en staarde maar naar zijn leeg bord.

"Waarom had hij het eigenlijk uit gemaakt?" Vroeg Hermelien.

"Hij wou me beschermen. Je weet wel. Hij is zo bang dat er iets met me gaat gebeuren. Hij zit er echt mee in" Zei ik stil zodat niet iedereen het hoorde.

"Dat is eigenlijk best wel schattig."

"Ja inderdaad en juist daarom moet je hem niet direct laten dood bloeden." kaatste ik naar Harry.

"Sorry" Zei hij zo stil dat je het nauwelijks hoorde.

"Het is oke gekkie ik ben niet boos." Hij keek me raar aan.

"Ik laat je vriendje bijna doodbloeden en jij vind dat oke?" Vroeg hij verbaast.

"Nee dat vind ik niet maar je deed het ook alleen meer om me te beschermen." Hij knikte.

Ik schoof wat dichter naar hem toe en en gaf hem een knuffel. Hij sloeg zijn armen ook om me heen en gaf me een kus op mijn hoofd, waardoor ik moest lachen.

"Is alles dan weer oke tussen ons?" Vroeg ik hem ergens hoopvol.

"Natuurlijk zotje." Zei hij wel nog stil.

Ik liet hem los en keek hem wat boos aan.

"Wat is er?" Vroeg hij wat bang.

"Als alles oke is tussen ons mag je best lachen hoor." Zei ik lachend.

Ik gooide een stukje brood naar zijn hoofd en hij gooide het terug. Hij lachte terug en dat deed me goed. Ik was blij dat alles eens goed ging met iedereen. Harry legde zijn arm om me heen.

"Dankje."

"Voor wat?" Vroeg ik niet begrijpend terug.

"Omdat je een fantastisch zusje bent." Ik bloosde.

"Jij bent een fantastisch broertje."

Harry glimlachte en ik gaf hem een kus op zijn wang. Ik keek even Draco's richting uit en ik zag dat hij ook keek. hij glimlachte even en ik glimlachte terug. Hermelien draaide haar even om om te kijken naar wie ik lachte.

"Ach ik had het moeten weten. Zorg maar dat hij niet jaloers wordt." Zei ze speels.

"Natuurlijk want ik ga echt iets beginnen met mijn broertje." lachte ik terug.

"wat? jullie hebben wel al een paar keer gekust hoor." Zei Ron droog.

Ik wou net antwoorden maar Harry kwam er tussen en negeerde wat Ron zei volledig.

"Hé Waarom broertje? Ik ben de oudste! jij bent de jongste."

"En wie zegt dat?" Antwoorde ik lachend.

"Ik. En ik heb altijd gelijk." We keken hem alle drie met een 'meen je het' blik aan.

"Oke oke niet altijd gelijk dan maar nu wel."Zei hij lachend.

We moesten allemaal lachen. Het was echt gezellig. Het was al even geleden dat alles goed aanvoelde. Zelfs Draco was iets of wat blij. Die avond lag ik in mijn bed en vroeg ik me af wat Draco zijn opdracht was. Ik beelde me van alles in maar ik negeerde het allemaal. Zo erg kan het niet zijn toch? Na nog even denken viel ik toch maar inslaap.