Meeting Of two souls (girlxgirl story)

Η δεύτερη συνάντηση (λούνα παρκ 1/2) κεφάλαιο 4

Vanessa's descriptions

-----------------------------

Ξόδεψα την μισή ώρα στο δρόμο να ψάχνω εκείνο το πάρκο. Οταν είχα έρθει εκείνο το βράδυ στο πάρτι της κάθριν μου είχε εξηγήσει ακριβώς πως θα το βρω το σπίτι,από κει και πέρα όμως δεν ήξερα τίποτα. Εαν δεν ρωτούσα εκείνη την ευγενική ηλικιωμένη  εάν υπάρχει κάποιο λούνα παρκ εδώ κοντά , δεν θα το έβρισκα ποτέ, και ίσως τότε μετά θα νόμιζε πως την έστισα και θα έφευγε.

Να μαι τώρα εδώ στην είσοδο πάνω στην ώρα μου, να τρέμω στην ιδέα να βγω από το αμάξι και να την συναντήσω. Φοβάμαι τόσο και δεν ανησυχώ να το παραδεχτώ στον εαυτό μου. Έλα τώρα μια συνάντηση είναι , μια βόλτα με μια φίλη και τίποτα παραπάνω, δεν πηγαίνω και για ευθανασία. Σκέφτομαι αυτό όμως ακόμα να βγω από το αμάξι, κρατάω τόσο σφιχτά το τιμόνι που οι αρθρώσεις μου έχουν ασπρίσει. Ετσι να συνεχίζω να το σφίγγω και θα το σπάσω.

Εντάξει! Το αποφάσισα να βγω, ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου μου δειλά και βγαίνω στο πεζοδρόμιο . Κλείνω την πόρτα και φεύγω. Μα τι κάνω δεν θα κλειδώσω; γυρνάω πίσω μια στα γρήγορα και κλειδώνω το αμάξι.Επιστρέφω πάλι στην είσοδο και μπαίνω μέσα, έχει πέσει ο ήλιος και το ηλιοβασίλεμα με τυφλώνει και δεν μπορώ να κοιτάξω τριγύρω να δω εάν έχει έρθει . Και εάν με έστησε αυτή; και αν τελικά το μετάνιωσε και απλά αποφάσισε να μην έρθει; Δεν με πειράζει δεν θα γελοιοποιηθώ σε κανέναν εκτός από τον εαυτό μου . Τα πρώτα παγκάκια ήταν άδεια , καθώς προχωρούσα είδα μια να κάθετε μόνη της. Οχι άκυρο δεν είναι αυτή . Προχώρησα λίγο ακόμη όταν σταμάτησα επιτόπου και στάθηκα εκεί. Ηταν εκεί, καθόταν σε ένα από τα παγκάκια . Πολύ πιο όμορφη από την πρώτη φορά που την είχα γνωρίσει. Δεν πέρασε ένα λεπτό από όταν στάθηκα και γύρισε και με είδε.

Πως το καλό ήξερε πως στεκόμουν εκεί? Αμέσως χαμογέλασε και αυτό με έκανε να χαμογελάσω κι εγώ τόσο πλατιά που θα νόμιζε πως ήμουν κάποιο χαζοχαρούμενο. Αρχισα να πηγαίνω προς το μέρος της. Δεν μπορούσε τώρα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί? όσο πλησίαζα τόσο ήθελα να κάνω στροφή και να αρχίσω να τρέχω προς τα πίσω. Ηθελα απλά να γίνω αόρατη.

Εφτασα κοντά της και μίλησε πρώτη δίχως το χαμόγελο να φύγει από τα χείλη της.

-Γεια σου Βανέσα , πως είσαι;

μου είπε. ΄΄δεν με βλέπεις? κοντή , ιδρωμένη και τρέμω ολόκληρη σαν να ήρθα πρώτη φορά επίσκεψη σε γιατρό'' Ηθελα να πω τόσο πολύ αυτό .Απεναντίας όμως..