Doesn't Mean Goodbye

Hoofdstuk 6

Ik lig op bed als ik iets zachts hoor. Ik kijk op mijn mobiel en zie dat het 4 uur 's nachts is. Ik ga recht op in bed zitten en luister goed naar het vreemde geluid. Ik loop door de kamer of er iets is met de verwarming maar dat is het niet.

Ik zie dat ik een gemiste oproep heb van Matt, 10 minuten geleden. Ook heb ik een gemist bericht van hem. Ik besluit om het niet te openen, simpelweg omdat het mij niet echt boeit.

Toen ik in het ziekenhuis lag met een gebroken sleutelbeen was hij er ook niet. Dus ik nu ook niet. En trouwens, ik ben degene die pijn heeft, hij niet.

Het geluid wordt luider waardoor ik naar mijn raam loop. Ik rol met mijn ogen als ik Matt op de stoep zie zitten. Hij praat tegen zichzelf omdat het geluid van hem vandaan komt en hij geen telefoon in zijn hand heeft.

'Beter krijg ik een Kitkat van hem...' Zucht ik als ik iets ga doen wat ik nooit had gedacht. Ik pak een deken van mijn bed en loop de trap af. De ijs pak gooi ik in de vriezer want die is al ontdooid.

Met een diepe zucht loop ik naar de deur die ik open trek. Daar zie ik Matt zijn rug. Zielig voorover gebogen zit hij op de stoep. Met zijn armen op zijn knieën kijkt hij naar beneden terwijl hij tegen zichzelf praat.

Ik loop zachtjes over het gras naar hem toe met de deken in mijn hand. Als ik bij hem ben klopt mijn hart als een gek. Wat als hij mij nu gaat uitlachen of iets stoms gaat doen? Wat als hij mij voor de gek houdt en dit aan de hele school gaat vertellen?

Het is hier niet bepaald warm en ik sta ik in mijn te lange shirt achter hem met een deken in mijn hand. Wat zal hij wel denken? En waarom sta ik hier eigenlijk?

Ik herinner mij niet dat hij mij ooit heeft geholpen, ooit.

Op mijn 11e werd ik voor het eerst ongesteld en was ik doorgelekt op school. Matt zag mij rennen naar de wc. Toen ik mijn moeder aan het bellen was of ze mij wou ophalen heeft Matt alles gehoord.

Ik liep uit de wc met mijn hand voor mijn broek zodat niemand het zag. Zo sneaky mogelijk liep ik naar Lucas' kluisje. Ik wist dat hij een extra joggingbroek erin had liggen voor de football training.

Net toen ik de broek had liep Matt naar mij toe en pakte hij de broek uit het kluisje. Met een groep om ons heen schreeuwde hij dat ik moest zeggen waarom ik de broek wou of hij zal hem weg gooien.

Met tranen in mijn ogen zei ik dat ik ongesteld was, waarna de hele hal vol mensen mij uitlachte. Matt lachte natuurlijk het hardst.

Dus waarom sta ik hier met een deken om 4 uur 's nachts?

Geen idee!

Voorzichtig til ik de deken op in een rechte doek. Ik leg het over Matt zijn schouders. Gek genoeg maakt Matt geen geluid of schrikt hij niet. Hij blijft in dezelfde positie als de deken over zijn schouders valt.

Ik laat de deken los waarna hij hem pakt en om zich heen trekt. Ik wil weg gaan als ik zijn stem hoor. 'Dit verdien ik niet, dat weet je hé.'

Ik kijk de verte in en realiseer mij dat hij gelijk heeft. Hij verdient het niet, helemaal niet van mij. Maar wat zou ik voor mens zijn als ik hem zo liet zitten. Dan zou ik niet veel beter dan hem zijn.

'Ja, dat weet ik...' Zeg ik meer tegen mijzelf dan tegen hem. 'Maar op een gekke manier vind ik het zielig voor je.' Verbaasd van mijn eigen woorden kijk ik naar zijn rug.

Hij is wat rechterop gaan zitten. De roze deken is strak gewikkeld om zijn gespierde lichaam. Zijn bruine haren zitten totaal niet meer in model door zijn handen die er steeds door heen gaan.