Missing Piece

Chapter 1

Eyy! Hey there, pal/s! So, this is my second story. I hope you will support this also hehe. Idk if pasok siya sa standards niyo. If hindi niyo talaga trip itong story ko, YOU CAN LEAVE. Hindi naman po ako namimilit :) If you want to read it, thank you. If not, it's okay. I'm not that professional so bear with it. Don't forget to COMMENT and VOTE! THANK YOU! Now here you go! :)

***

Sabi nila, walang magulang ang hindi mahal ang mga anak. But in my case, I don't know if it's true. Nabuhay ako bilang isang perpektong anak. I was born to be perfect. Lahat ng dapat gawin ko ay walang palpak. Dapat ako palagi ang nangunguna sa lahat. Mapa academics man, mapa sports o ano pa. You need to be number one at all cost. Or else your just a trash in everyone's eyes.

***

Cyan Maurice Dela Vega

"Maurice," I heard my mom called.

"Yes, mom?" I asked.

"How's your school?" mom asked.

"Well, its fine. Nakakuha ako ng 98 out of 100-" before I can finish my words, dad cut me off.

"98 out of 100? Are you kidding me? Bakit ganyan ka, Maurice? Ba't hindi mo nalang ginawang 100? I'm dissapointed with you," dad said.

I just sigh and bow down my head. There's no point in arguing. Sila naman palagi ang masusunod.

"I'm sorry, dad. Hindi na po mauulit," paghinging paumanhin ko.

"Dapat lang. I don't want this to happen again. Alam mo naman na palagi akong tinatanong ng mga investors natin. Nakakahiya ka. Now go to your room," dad said and I just nod.

"Yes, dad. Good night, mom and dad," huling sabi ko at umakyat na sa kwarto ko.

Pagdating na pagdating ko sa kwarto ko ay humiga agad ako sa kama ko. Pagod na ako. Pagod na pagod.

Naalala ko naman ang lahat kung bakit naging ganoon ang mga magulang ko. I smiled bitterly. I miss them, I miss the old us. Kung hindi kaya ganito ang sitwasyon namin, ano kaya ang mangyayari sa'min? I mean, masaya ba ako hanggang ngayon? Kami? Kung kuntento ba kami sa buhay namin noon, magiging ganito ba ang set up namin ngayon?

Naramdaman ko namang parang basa ang pisngi ko, kinapa ko naman iyon. Hindi ko namalayan na umiiyak na pala ako. Umiiyak na naman ako. Yes, na naman. Gabi-gabi ay umiiyak ako.

Iwinaksi ko nalang sa pag-iisip ko ang lahat ng alala na ibinaon na nila sa limot. Tumayo nalang ako at naglinis ng katawan at umupo ulit sa kama at kinalikot ang laptop ko.

Binuksan ko naman ang social media accounts ko. Wala pa ring pinagbago. Laman lang naman ng feed ko is about some kpop group that had some concert here last two days which is BTS.

Sinara ko nalang ulit ang laptop ko at humiga. Sumasakit ang ulo ko kaiisip sa report ko para bukas.

Wait. Did I say report? Napabangon naman ako nang 'di oras dahil hindi ko pa pala natatapos ang report ko! Patay na naman ako nito kina dad at mom! Tsk. How stupid of you, Cyan Maurice!

***

Nandito na ako sa classroom ko. Nag-iisa pa lamang ako rito at naghahanda na para sa report ko. Hindi naman ako kinakabahan. Hindi naman sa nagyayabang pero I'm confident with my report. Napag-aralan ko na ito ng ilang araw.

Maya-maya naman ay nag datingan na ang mga kaklase ko kasabay ng pagdating ng aming guro.

"Good morning class," Mrs. Carter said.