"JULIET:
Daha yüz söz bile içmedi ağzından kulaklarım,
Ama bu sesi tanıyorum:
Sen Romeo değil misin, Montague'lerden hem de."
"Iı...
ROMEO:
Ne oyum, ne de öbürü güzel ermiş,
Hoşlanmıyorsan eğer........ Pehh bu ne böyle be! Kızım bu ne kılıbıklıktır ya. Adam dediğin vurur elini masaya 'Yeter uleynn çok istiyorsan gitte sen değiştir o tipsiz suratını . İki botoks yaptırda insana benze.' falan der. Bu bildiğin erkek artığı."
Herm tüm bıkkınlığıyla içini çekti.
"Ron.. pff artık iki dakika sus! Savaş bitti. Hogwarts ta bitince insanların arasında yaşamak istediğime karar verdim. Tiyatroyla ilgilendiğimi biliyorsun. Kırk yılın başı bir şey istedim iki dakika cıvıtmada yardımcı ol!"
Ron ağzında bir şeyler geveliyip yüzünü buruşturdu. Bu Romeo denen adamı bir türlü sevememişti.
"Tamam ya ugff... .. Hadi devam et."
"JULIET:
Nasıl geldin buraya söyle, hem niye?
Bahçenin duvarları yüksek, zor aşılması,
Kim olduğunu düşün bir de,
Mezar olur sana bu yer, bizden görürlerse."
"ROMEO:
Aşkın hafif kanatlarıyla aştım bu duvarları,
Durduramaz sevgiyi çünkü taştan sınırlar;
Hem aşkın isteyip de başaramadığı ne var!
Engel olamaz bana bu yüzden akrabalar...
Herm kusura bakma ama bu adam baya sallıyor. Ben olsam kızı saçından sürükler kaçırırdım. Bu Romeo'dan adam olmaz. Bir iki büyüyle kızı aşağı indirmek varken phh. Bir de aşkın kanatlarıyla filan diyor.Sanki biz bilmiyoruz evin hizmetcisini ayartıp eve girdiğini. Bak bu çoc...."
Hermione'nin yere çömüp yüzünü elleri arasına aldığını görünce susmanın daha iyi olacağını düşündü Ron. Ve tabi omuzları sarsılarak sinirden ağlamasınında bunda büyük bir payı vardı.Ama tabanları yağlamasının en büyük sebebi tabi ki Hermione'in yerden kalkıp Ron'a elindeki çatal bıçak tabak ne varsa fırlatmasıydı. Ron'un her zaman söylediği gibi " Erkekliğin onda dokuzu kaçmaktı." ve Ron bu kez de yanıltmamıştı.
.....
"Herm affet hadii. Lütfenn. Daha ne kadar özür dilemem lazım. Tiyatrodan hoşlanmamam benim suçun değil."
Ron yarım saattir Hermione'ye dil döküyordu. Hermione'ye baygınlıklar gelmeye başlamıştı. Kısacası telefonu koltuğa bırakıp televizyon izlemesi üzerinden yaklaşık 15 dakika geçmişti bile.
"Hermm.. herm.. cevap ver. Kime diyorum ki ben! Hermionecikkkkkk ! Yabani! İnsanlar seni çok değiştirdi. Duyuyor musun beni! Umarım duymuyorsundur çünkü deminki sözleri ben değil kuzenim söyledi. Hadi ama Hermm...."
Ron kendi kendine konuşurken Herm bu kadarın yeterli olduğunu düşünüp telefonu kulağına getirdi.
".......Bak hem sana .."
"Tamam Kızıl kafa seni affettim. Sonuçta bu kadar hödük olman senin suçun değil. Kuzeninin suçu(!)"
Telefonun kulağında olmaması sesi son ses açık telefondan Ron'un gür sesini duymasını engellememişti sonuçta.
"Herm kuzenim(!) adına da üzgünüm. Sadece şakaydı . .....vıdı vıdı vıdı..."
Herm daha fazla dayanamıyıp telefonu kapattı ve sessize aldı. Bu çocuğun hiç büyüyemeceğini düşünürken çok iyi bir saptama yapmıştı aslında.
...
Hermoine geçmişi düşündü. Savaş bitmiş ve herkes gibi büyük bir yıkıma uğramıştı. Ne kadar kazanmış ve rahata ermiş olsalar bile o anlar aklından çıkmıyordu. İyice içine kapanmış yaralarını sarmaya çalışmıştı. Ama artık yapamayacağını anlayıp muggle dünyasına yerleşmişti.Kendine küçük bir cafe açtı. 4-5 yıl içinde büyük ilerleme kaydetti.Tiyatro bölümünü bitirdi.Her ne kadar sık olmasa da genellikle yardım için yapılan tiyatrolarda rol almaya başladı. İlk başlarda zorlansalarda Hary ve Giny çifti, Ron ve diğerleri bu duruma alışmış sık sık ziyarete gelir olmuşlardı. Küçük bir tebessüm etti Hermione .Bu kadar mükemmel arkadaşlara sahip olduğu için çok şanslıydı.
..
