The Blessings and the Curse

1K 32 20
                                    

As the winter passed, Sapiro is once again enveloped with the bright rays of the king of the sky.

It shones as bright as the hope of Encantadia of a peaceful golden age. But, like the weather that changes overtime, hope can be fragile once it's shook by the tragedies that is, unknown to them, about to come.

The rays of the sun filled the Sapirian Palace, reflecting it's Mosaic windows, filling the whole palace with different vibrant colors. The colors entertained the young prince cradled in the arms of the Lirean Queen.

"Nais kong marating ang himpapawid at maabot ang ulap at langit...." the song goes on.

And what was once a room filled with tiny little cries is now engulfed by a song that reflects longing, love and hope.

"Sa pangarap lang makakamtan ang inaasam..." the song continues.

The tiny little prince chuckled as he tried to capture the colors in his tiny little hands.

"At mamahinga, itong pagod kong puso." The song ends.

"Hindi pa rin nagbabago ang iyong tinig mahal ko, sadyang napakaganda pa rin ng iyong boses." Said Amihan from the door of the nursery.

"Inay! Sorry po. Gustong gusto ko na kasing makita ang aking apwe kaya dito na ko nagteleport. Inabutan ko syang umiiyak kaya kinantahan ko po sya." Lira defended.

"At mukhang nagustuhan nya ang iyong tinig sapagkat ngayon ay tila aliw na aliw na sya sayo." Said Amihan as she walk closer to her offsprings.

"Talaga po?" Lira smiled. Clearly flattered by the fact. "E correi diu, Vladimir." Lira whispered to the little prince.

"At mahal ka rin nya." Amihan answered in behalf of the little prince as she kissed Lira's forehead.

"Sa aking nakikita ay tila handa ka na mahal ko maging isang ganap na ina." Amihan teased.

"Nay!! Wala pa sa plans ko yan. Family planning muna. Tsaka ang hirap kaya maging reyna. Duty dito duty doon. Dba Vladimir? Kaya ikaw muna baby ko ha?" Lira said in her usual wordly accent.

"Lira anak, alam ko kung bakit hindi mo pa nais magkaanak sapagkat batid ko na na may encantado ng nagpapatibok ng iyong puso. At nais kong malaman mo, naiintindihan kita. Alam ko higit sa kung sino man ang pinagdadaanan mo. Ang mangamba na baka sa panaginip ay hindi ang iniibig mo ang pinadala ni Emre sayo.Ngunit manalig ka lira, Balang araw ay makakamit mo rin ang ninanais ng iyong puso, kung ito'y nakatadha talaga para sa iyo ngunit sa ngayon ay huwag mo munang hayaang maging sagabal ang pag-ibig sa iyong katungkulan." A piece of wisdom from Amihan.

"Alam ko ina, kaya huwag kang mag-alala. Hindi ko bibiguin ang Lireo, lalong lalo na kayo ni Itay. Pangako."

"Alam ko mahal ko, alam ko. Kaya kinararangal kita." Amihan said.

"Nandito pala ang mga natatanging babae sa buhay ko." Said the Rama of Sapiro as he entered the nursery.

"Itay!" Lira exclaimed as she's hugged by her father.

"Dumating na ang mga panauhin natin galing Lireo at Hathoria. At sabik na sabik na silang makita ang aking bagong silang na Rehav." Said the rama while rubbing the prince's cheeks.

"Kung gayon ay tayo na sa punong muog." Said Amihan as she led the way.

"Ay pwede ba evictused tayo para mas mabilis?" Lira called out to her parents as they exited the room.

Amihan chuckled " Kung iyan ang iyong nais, Hara." Amihan said as she sarcastically bowed before her daughter.

"Tara, tara game." She rushed to her parents as Amihan held both of them and vanished.

Avisala, E correiWhere stories live. Discover now