,,I was always alone" H.S

rozdział 9

-Myślałem, że się przyjaźnicie.- znowu  przerwał mi brunet.

- Nie tak łatwo zasłużyć sobie na moją przyjaźń. Mniejsza, cały czas opowiadała mi o szczegółach ich stosunku co naprawdę mnie irytowało. W końcu nie wytrzymałam, ale nie obraziłam jej w żaden sposób, natomiast ona... powiedziała za dużo- mój głos się złamał, nie mogłam mówić dalej.

- To znaczy?- spojrzał na mnie pytającym wzrokiem, dając mi tym znak żebym dokończyła.

- Stwierdziła, że jestem zazdrosna, że ona może pieprzyć się z każdym, a mnie nikt nie chce- powiedziałam dużo ciszej niż poprzednie zdania. Często zastanawiałam się nad tym czy naprawdę jestem mało atrakcyjna. Brak dotychczas chłopaka w moim dziewiętnastoletnim życiu był dużą przyczyną moich kompleksów, jednak zawsze tłumaczyłam sobie, że jest to wina mojego problemu z ufaniem.

- A czy to prawda?- spytał psychologicznym głosem brunet.

- Odnośnie zazdrości to oczywiście, że nie. Jej dupa, jej sprawa. A co do tego drugiego to... nie wiem.- powiedziałam lekko zdołowana.

-Skoro ty nie wiesz to ja ci odpowiem. To nieprawda. Mery, jesteś naprawdę śliczną i inteligentną dziewczyną. Nie powinnaś się przejmować kłamstwami. Czy jakby ktoś na ulicy powiedział ci, że jutro jest koniec świata to byś się załamała i płakała w poduszkę?- kiwnęłam głową odpowiadając- No właśnie, dlatego też nie powinnaś się przejmować słowami Ally.

- Dziękuję, Harry.- jego słowa do mnie dotarły. Zdziwiona byłam tym, że komuś się zwierzyłam. Był to mój pierwszy raz.

- Nie ma za co. - uśmiechnął się do mnie uroczo.

- Harry...

- Tak?

- Możesz mi powiedzieć czemu.. no wiesz..?

- Chciałaś żeby się domyśliła?- spytał broniąc się brunet.

- Nie, ale nie trzeba było się od razu całować.

- Przecież się nie broniłaś.- stwierdził Styles.

- Oto lody dla państwa.- wtrąciła się kelnerka kładąc nasz deser na stolik i jednocześnie ratując Harrego, bo w tym momencie miałam ochotę się na niego rzucić.

- Dziękuję- odpowiedzieliśmy jednocześnie, a kelnerka odeszła.

- Ostrzegam, że jak jeszcze raz będziesz próbował mnie pocałować to ci wyrwę ten język.- powiedziałam dość groźnie na co chłopak wybuchł śmiechem

***

Po skończonym deserze Harry poprosił o rachunek. Zachował się jak dżentelmen płacąc także za mnie. Wstaliśmy od stolika i wyszliśmy z kawiarni. Staliśmy chwilę przed wejściem.

- Gdzie mieszkasz?- spytałam.

- Greenwitch.

- To w drugą stronę, więc będziemy się żegnać.- stwierdziłam.

- Chyba sobie żartujesz. Nie puszczę cię samą w nocy do domu, Siostrzyczko.- zaśmiałam się i ruszyłam drogą w stronę domu. Szczerze, odpowiadało mi to, że mnie odprowadzi. Nie przepadam za ciemnością.

Szliśmy chwilę w ciszy po czym zaczęłam cicho śpiewać moją ulubioną piosenkę. Chłopak przyłączył się do mnie. Wspólny śpiew nas ośmielił​, dlatego każde zdanie było głośniejsze. Gdy skończyliśmy refren spojrzeliśmy się na siebie ze zdziwieniem w oczach.

- Łał, Mery ślicznie śpiewasz.- stwierdził brunet.

- Chciałam ci to samo powiedzieć.

-Gdzie się tak nauczyłaś?- spytał.

-W domu.- stwierdziłam- Prawie zawsze jest pusty więc mam duże pole do popisu- zaśmiałam się.

- Serio? Ja tak samo. Mama jest dyplomatką dlatego nigdy jej nie ma, ojczym jest w swojej firmie, a przyrodni brat wraca zawsze późno do domu.

- Widać, że jesteśmy nie biologicznym rodzeństwem.- zaśmialiśmy się głośno.- Za rogiem jest mój dom.

- Tak blisko?- powiedział zawiedziony brunet.

- No niestety- zaśmiałam się. Stanęliśmy przed furtką, żeby jeszcze chwilkę porozmawiać.- Dziękuję Harry.

- Za co?- spytał retorycznie uśmiechając się pod nosem. Jego głowa była spuszczona, tak żeby mógł mnie widzieć, natomiast moja była mocno zadarta do góry.

- Za dzisiaj. Za pomoc, deser, spacer, za wszystko.- powiedziałam i przytuliłam się do niego mocno. Rękami oplotłam jego szyję. Jego dłonie powędrowały na moją talię dociskając moje ciało do jego.

- Przyjemność po mojej stronie.- uśmiechnął się szeroko.

- Nie chcę, żebyś wracał sam.

-Przestań, Mery.

- Za rogiem w prawo jest przystanek autobusowy. Za pięć minut jest ostatni bus do centrum. Idź to zdążysz. Dobranoc Harry.- delikatnie pocałowałam jego miękką skórę policzka i zniknęłam w głębi podwórka.

Weszłam do domu i od razu pobiegłam na górę. Wyjęłam swój pamiętnik i zacząłam pisać.

Drogi pamiętniku!

Mam ci naprawdę dużo do opowiedzenia. Wczoraj rodzice mnie zabrali do Brighton. Miejsca, z którym kojarzy mi się całe moje dzieciństwo, z resztą bawiłam się tam jak dziecko. Jednak to nie jest ważne w porównaniu do tego co się dzisiaj wydarzyło. Całowałam się po raz pierwszy. Nie, nie jestem w związku, ani nawet zakochana, to tylko gra aktorska. Pokłóciłam się z Al, a pocałunek był z Harrym, który pomagał mi w niej wzbudzić zazdrość. Potem poszłam ze Stylesem na ciepłe lody. Było wspaniale. I najważniejsze- pierwszy raz się komuś zwierzyłam, a co lepsze ktoś się dowiedział o moim talencie muzycznym. Tak, tym kimś jest Harry. Niestety, ja już muszę się szykować do spania.
Do jutra!