Μοιραία Γνωριμία!

20. Ζωντανή-νεκρή!

"Πόσες πιθανότητες γιατρέ υπάρχουν να ξυπνήσει;"

"Μία έως καμία. Ελπίζω να γίνει σύντομα καλά. Εμείς κάναμε ότι μπορούσαμε. Λυπάμαι πολύ."

"Γιατρέ πρέπει να μπω να την δω. Πρέπει να είμαι δίπλα της."Του ζήτησα.

"Ναι μπορείτε να μπείτε να την δείτε αλλά μόνο για δέκα λεπτά και μια φορά την μέρα. Πρέπει ο ορανισμός της να ξεκουράζεται." Μου είπε ο γιατρός και μπήκα αμέσως μέσα στο δωμάτιο για να μην χάσω άλλο χρόνο.

"Αγάπη μου. Μωρό μου. Κορίτσι μου." Της έλεγα καθώς της κράταγε το χέρι. "Δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό Ζωή μου. Κοίτα που είσαι τώρα. Μακριά μου. Μακριά από την αγκαλιά μου. Ζωή μου σε αγαπάω δεν αντέχω να σε χάσω. Τι σκεφτόσουν καρδιά μου; Ζωή σε παρακαλώ άνοιξε τα μάτια σου, γύρνα σε εμένα πίσω. Σε παρακαλώ Ζωή. Ζωή μου. Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι. Δώσε μου ένα σημάδι πως ζεις, κράτησέ μου το χέρι και εσύ, χάρισε μου ένα βλέμμα έστω ένα χαμόγελο. Σε παρακαλώ. Σε χρειάζομαι για να ζήσω." Της έλεγα ε μα ,η Ζωή τίποτα και καμιά κίνηση.

Όση ώρα της μιλούσα και όση ώρα και να την άγγιζα, η Ζωή δεν έδειχνε καμία βελτίωση. Βγήκα από το δωμάτιο διαλυμένος και όταν αντίκρισα μπροστά μου τον Χρήστο έγινε ακόμα πιο έξαλλος. Το αίμα μου ανέβηκε στο κεφάλι και η οργή εμφανίστηκε στην έκφραση του προσώπου μου.

Η Μαρίζα είχε προσπαθήσει να το διώξει πριν εμφανιστώ. Ήξερε πως αν  τον έβλεπα θα έχανα κάθε έλεγχο και θα ξεχνούσα πώς βρισκόμασταν σε νοσοκομείο.

Όμρηξα πάνω του με οργή και με θυμό. Του φώναξα έξαλλος και τον χτυπούσα αλύπητα. Είχα χάσει κάθε έλεγχο.

"Εσύ φταις που η Ζωή είναι σαν ζωντανή νεκρή. Εσύ κάθαρμα."

"Εσένα ήθελα να σκοτώσω για να είμαι με εκείνη όπως παλιά, πριν εμφανιστείς εσύ στην ζωή μας και τα ανατρέψεις όλα. Δεν θα πλήγωνα την Ζωή ποτέ."

"Η Ζωή θέλει εμένα και εγώ αυτήν. Βάλτο επιτέλους στο χοντροκέφαλό σου.  Εσύ μόνο κακό μας έχεις κάνει. Κοίτα τις συνέπειες." Του πίεζαν το κεφάλι για να δει την ζωή σε αυτήν την κατάσταση.

"Δεν θέλω το κακό της Ζωής. Εκείνη μπήκε μπροστά στην σφαίρα για να σε σώσει."

"Ακριβώς για να με σώσει. Γιατί με αγαπάει. Έμενα αγαπάει και όχι εσένα . Με έβαλε πάνω από την δική της ζωή. Τι καταλαβαίνεις εσύ από αυτό;"

"Μάνο σταμάτα. Είστε σε νοσοκομείο." Μου φώναζε η Μαρίζα συνέχεια, αλλά δεν την άκουγα.

"Μάνο δεν θα κάνεις καλά την Ζωή με το να φέρεσαι έτσι. Μάνο άκουσε με." Μου φώναζε και ο φίλος μου αλλά μάταια γιατί και αυτός τίποτα δεν κατάφερε να αλλάξει.

"Μάνο σταμάτα για την Ζωή. Η Ζωή δεν θα ήθελε να σε δει έτσι."Μου είπε στο τέλος η Μαρίζα και τότε ήταν που σταμάτησα επιτόπου για χάρη της αγάπης μου.

"Μην ξανά πατήσεις το πόδι σου εδώ." Του είπα  και τον σήκωσα από τον γιακά από κάτω. "Διώξτε τον από εδώ και να μην τον ξανά δω μπροστά μου." Τους είπα παίρνοντας  βαθιές και μεγάλες ανάσες και ξαπλώνοντας στον τοίχο του νοσοκομείου, δίπλα από την πόρτα του δωματίου της Ζωής.

Ο Κώστας προσπάθησε να με πάρει να πιούμε ένα νερό ή λίγο καφέ από το κυλικείο και να ξεθυμάνω τα νεύρα μου, αλλά εγώ δεν έκανα ούτε βήμα από το δωμάτιο της Ζωής και ήμουν ανένδοτος σε όλες τις προτάσεις και στις συμβουλές που μου έδιναν.

Δεν έφευγα από δίπλα της ούτε λεπτό. Προτιμούσα να κάθομαι και να την χαζεύω που κοιμόταν χωρίς να ανοίγει καθόλου τα μάτια της.

Κάθε μέρα που περνούσε και εκείνη δεν ξυπνούσε ούτε και έδινε κάποιο σημάδι βελτίωσης, ήμουν και πάλι εκεί. Να της μιλάω, να της κρατάω το χέρι και να περιμένω να ξυπνήσει. Καθόταν πάντα στην ίδια θέση χωρίς να σταματήσω να την κοιτάω ούτε λεπτό.

Πονούσα και υπέφερα τόσο πολύ. Πρώτον γιατί η Ζωή βρισκόταν σε αυτή την κατάσταση τόσο καιρό και πως αν δεν με έσωζε θα ήμουν εγώ στην θέση της και εκείνη καλά. Το μόνο που μου έδινε δύναμη ήταν οι αναμνήσεις μου μαζί της και όσα είχαμε περάσει μαζί. Το χαμόγελό της και το γέλιο της στην αγκαλιά μου.