Μοιραία Γνωριμία!

11. Στο νοσοκομείο!

Την πήρα αγκαλιά για να την παρηγορήσω και εκείνη την στιγμή εμφανίστηκε ο θείος της Ζωής και ο ξάδερφος της.

Σκούπισα τα δάκρυά μου για να μην καταλάβουν τίποτα και σηκώθηκα για να τους μιλήσω.

"Σε ευχαριστούμε που είσαι εδώ και που με ειδοποίησες για την Ζωή. Πως είναι; έχεις κάποιο νέο;" ήταν και εκείνος αρκετά αναστατωμένος.

"Όχι τίποτα ακόμα. Εξάλλου δενε δεν ζουν περάσει ούτε δέκα λεπτά αφότου ήρθαμε."

"Πως έγινε;"με ρώτησε και δεν μπορούσα πως θα περιέγραφα ξανά εκείνη την εικόνα.

"Δεν πρόλαβα να φτάσω εγκαίρως. Μόνο την είδα να πετάγεται στον δρόμο και να την χτυπάει δυνατά και άσχημα το αυτοκίνητο." Τους απάντησα εκείνος με όση δύναμη είχα για να μην καρφωθώ.

"Μάνο εμείς πρέπει να φύγουμε. Δεν έχουμε καμία δουλειά εδώ." Μου είπε ο φίλος μου ενώ με τράβηξε πιο πέρα.

"Τι εννοείς δεν έχω καμία δουλειά εδώ; Είναι η κοπέλα μου, την αγαπάω και με χρειάζεται. Θες να την αφήσω μόνη της; Αυτό μου ζητάς; για να καταλάβω;" Του φώναζα έξαλλος, αλλά ευτυχώς κανένας δεν άκουγε αυτά που έλεγα.

"Καταλαβαίνω ότι την αγαπάς και είμαι φίλος σου. Δεν θα σου έλεγα ποτέ να την αφήσεις. Δεν θέλω να υποφέρεις γιατί είσαι σαν αδερφός για μένα. Μην ξεχνάς όμως πως εδώ είναι τα αφεντικά σου και συγγενείς της Ζωής. Δεν πρέπει να μάθουν για την σχέση σας."

"Δεν με νοιάζει. Δεν θέλω να φύγω από κοντά της. Το νιώθω πως με έχει ανάγκη."

"Ωραία πάμε μέχρι το κυλικείο σαν να φεύγουμε. Έτσι θα παραμείνεις μαζί της και δίπλα της που τόσο θες και δεν θα υποψιαστούν και τίποτα." Μου είπε και τελικά κατεβήκαμε στο κυλικείο.

Αφού ήπια λίγο καφέ και ηρέμησα από την ένταση που είχα πριν ζήτησα συγνώμη από τον φίλο μου επειδή ήταν σαν ξέσπασα σε αυτόν.

"Κώστα χίλια συγγνώμη για πριν. Αισθάνομαι πολύ άσχημα που σου μίλησα έτσι δεν σου αξίζε. Ήταν σαν να ξεσπάω πάνω σου."

"Δεν χρειάζεται ούτε να ζητάς συγνώμη, ούτε και να απολογείσαι σε εμένα. Μπορώ να καταλάβω πως νιώθεις γιατί έτσι έχασα και εγώ την Δήμητρα. Και εσύ ήσουν εκεί για μένα.  Πρώτη φορά σε βλέπω έτσι για μια γυναίκα."

"Και δεν θα με δεις ποτέ για καμιά άλλη. Η Ζωή είναι το άλλο μου μισό. Θα χαθώ και εγώ μαζί της αν χαθεί εκείνη. Δεν θα έχω ζωή. Γιατί να τα τραβάμε όλα αυτά; Γιατί να μην μπορούμε να είμαστε μαζί όπως όλα τα άλλα ζευγάρια;"

"Αυτό το γιατί κανείς δεν μπορεί να το απαντήσει. Μόνο ο χρόνος θα δείξει τι θα γίνει. Την Ζωή την κρατάς εσύ ζωντανή. Για αυτό και θα επιστρέψει κοντά σου. Μείνε ζωντανός."

"Πως θα μάθουμε πως πήγε το χειρουργείο; Πως θα μάθουμε για αυτήν;"

"Θα τηλεφωνησω στην Μαρίζα και θα μάθουμε." Μου είπε  και έπιασε το κινητό του για να της τηλεφωνήσει.

Όμως εκείνη την στιγμή του τηλεφωνούσε και η ίδια για να ενημερώσει τον Μάνο.

"Μαρίζα ότι θα σε έπαιρνα και εγώ τηλέφωνο. Έχουμε κάποιο νεότερο για την κατάσταση της Ζωής;"

"Πήρα τηλέφωνο για να σας ενημερώσω. Ξέρω πως ο Μάνος έχει πεθάνει από την αγωνία του. Έχω ένα καλό και ένα άσχημο νέο."

"Ξεκινά από το καλό Μαρίζα."

"Η Ζωή βγήκε από το χειρουργείο και έχει είδη ανοίξει τα μάτια της. Το σώμα της δεν έχει πάθει καμία ζημιά και γενικά είναι μια χαρά. Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα."

"Τι πρόβλημα δηλαδή;"Την ρώτησε εκείνος και η Μαρίζα του το είπε με μια μικρή δυσκολία αφού δεν μπορούσε ούτε κείνη να το πιστέψει.

Ο Κώστας τα μετέφερε τα νέα αυτά και σε εμένα και σηκώθηκα απότομα από την καρέκλα. Με τα χέρια στο κεφάλι μου κατέρρευσα και τα δάκρυά μου ξεκινήσανε να τρέχουν και πάλι στο πρόσωπό μου.

"Ζωή μου." Είπα εγώ και ο φίλος μου με κράτησε από τον ώμο.