Ormanın ve Kalbimin Derinliklerinde

-1-Pelin Krizi-

 Sabah,her zaman ki gibi balım,peteğim,her şeyim Havin'ime gitmek üzere evden çıktım.Evde,en az 10 kere konuşmamıza rağmen,yolda bir kez daha arama gereksiniminde bulundum.Açtığında,hemen söze başladım,"Evde kimse yok,değil mi?" Benim utangaçlığım herkes tarafından bilinir.İşte bu yüzden,evde Havin'den başkasının olması benim için büyük sıkıntı olur.Hatta başıma iş bile açabilir..

 Uzun süren bir sessizliğin ardından,kısık bir sesle cevap verdi,"Pelin bizde..Gelmen pek iyi olmaz.." Son cümleyi söyledikten sonra ağzım apaçık kaldı.Sinirle telefonu kapatıp,geri döndüm.Demek Pelin..O sarı sümüklü böcek..Küçüklüğümden beri hep beni rezil etti.Ana sınıfında,kimse söylediğim şarkıyı beğenmedi.O da,tam bu sırada hemen ayağa kalkıp,'Kelebek' adlı dünyanın en saçma ve iğrenç şarkısını söyledi.Herkes onu ayakta alkışladı..Şuan ben ondan,o da benden nefret ediyor..Aksi hali düşünülemezdi zaten..

 Tam bizim evin kapısını açacakken,telefonum çaldı.Alelacele telefonu çıkarıp kulağım ile omzumun arasına koydum ve telefonu omzuma dayadım.Bir yandan kapıyı açıyor,bir yandan telefonu o pozisyonda tutmaya çalışıyordum.Kısa bir süre sonra birinin sesi geldi.Pelin..."Alo,ne haber şarkı söyleyemeyen mikrop..Numaranı Havin denen pislikten aldım..Evin her yanında Havin pisliği ile senin fotoğraflarından var..Küçükken de çirkindin..Ama şimdi..Çirkinin de ilerisinde bir yaratık olmuşsun..Sana insan demeye bin şahit istenir vallahi.."

 O son cümleyi bitirdiğinde bende ani bir hareket ile telefonu kapattım.Her sinirlendiğimde yaptığım gibi derin derin nefes alıp verdim..Ama bu,o kadar büyük bir sinirlenme idi ki,bu bile yetmedi.Açtığım kapıyı yine kapattım ve merdivenlerden koşarak çıktım.Çantamdan arabamın anahtarını çıkardım ve alarmı devre dışı bıraktım.Ne yapacağımı bile bilmiyordum.Ama sebepsizce arabaya bindim.Ormana gitmek istiyordum..Ama,sanırım ormana değil,ölüme gidecektim..