Μοιραία Γνωριμία!

1. Τυχαία συνάντηση!

"Ναι. Αχ δεν θα το πιστέψεις. Καθώς ερχόμουν συγκρούστηκα με έναν πολύ όμορφο άντρα. Ήταν σαν μοντέλο,  ένα όνειρο σου λέω. Με βοήθησε να σηκωθώ και να μαζέψω τα πράγματα μου από κάτω. Τον κοιτούσα σαν χαζή. Είχα χαζέψει από την ομορφιά του." Της μιλούσα πολύ γρήγορα απο ενθουσιασμό.

"Είναι πολύ ρομαντικό και πολύ όμορφο αυτό. Φαντάζομαι πως θα είναι πολύ όμορφος για να έχεις τέτοιο βλέμμα εσύ. Πάει καιρός που εχω να σε δω τόσο μα τόσο ενθουσιασμένη."

"Ξέρεις πως δύσκολα ενθουσιάζομαι Μαρίζα με ένα αγόρι και πως ποτέ δεν έχω ερωτευτεί. Είμαι ξεπερασμένη."

"Το ξέρω αυτό , φαίνεται. Χαίρομαι όμως που σε βλέπω να λάμπεις και να χαμογελάς και πάλι. Ο Χρήστος επικοινώνησε μαζί σου ή μπα τίποτα ακόμα;"

"Μπα τίποτα. Έχει εξαφανιστεί. Και ξέρεις κάτι; καλύτερα έτσι που έγιναν τα πράγματα γιατί μου επιβεβαίωσε για μια ακόμα φορά το πόσο λάθος ήταν να μπλέξω μαζί του." Μου είπε και άλλαξα διάθεση μόνο με το όνομά του.

"Και αν τώρα επικοινωνήσει μαζί σου;"

"Δεν θα το κάνει ,τον ξέρω καλά. Έχει μεγάλο εγωισμό και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Θεωρεί πως αν δεν στείλει έστω και για μια μέρα μήνυμα εγώ θα του στείλω. Θεωρεί επίσης πως εγώ θα τρέξω από πίσω του και αυτός θα με φτύνει. Αλλά δεν είναι έτσι.  Τα πράγματά άλλαξαν. Εγώ δεν τρέχω πίσω από κανέναν. Αν με ήθελε ήξερε που θα με έβρισκε. Άσε που αυτή την στιγμή έχω αλλού το μυαλό μου. "

"Καλά τα λες. Έχει όμως και μεγάλο θράσος επίσης. Μην το ξεχνάς αυτό. Ωστόσο ποτέ δεν τον ήθελα δίπλα σου αυτόν τον άνθρωπο και δεν με άκουγες. Χρειάζεσαι έναν άνθρωπο που να σου στέκεται δίπλα σου στα δύσκολα. Να σου αποδεικνύει την αγάπη του για σένα."

"Πραγματικά με έχει νευριάσει και με έχει ξενερώσει αυτό το παιδί πάρα πολύ. Το εννοώ. Έξω υπάρχουν τόσοι άντρες. Μόνος του έπαιξε και έχασε. Εγώ θεωρούμε ελεύθερη. Έτσι και αλλιώς ποτέ δεν έμαθα αν είμαστε μαζί ή όχι."

"Τουλάχιστον αυτή την φορά δεν κόλλησες μαζί του και ήξερες τι να περιμένεις. Την άλλη φορά σε μαζεύαμε συνέχεια και μετά κλείστηκες στον εαυτό σου, δεν έβγαινες, δεν σηκωνόσουν από το κρεβάτι, δεν έβλεπες τον ήλιο, δεν έτρωγες και δεν έπινες νερό. Το μόνο που έκανες ήταν να πίνεις και να πίνεις σαν αλκοολική στα μπαράκια της γειτονιάς και να κλαις ασταμάτητα. Αυτή την φορά δεν θέλω να σε ξανά δω έτσι και να περάσω τον ίδιο φόβο."

"Μην ανησυχείς έτσι δεν θα ξανά καταλήξω στο υπόσχομαι. Και ειδικά για τον Χρήστο. Από την μία έλεγα ότι δεν τον θέλω και ότι τον απεχθάνομαι και από την άλλη ένιωθα πως το φιλί μου ταιριάζει μόνο στο δικό του. Αλλά τα ξεπέρασα όλα αυτά"

"Είναι το αποθυμένο που καμιά φορά μας μένει. Έτσι είμαστε εμείς που αγαπάμε αληθινά και δενόμαστε συναισθηματικά με τους άλλους."

"Πραγματικά άμα τον δω μπροστά μου ξανά θέλω να του δώσω ένα χαστούκι και αν δεις ότι δεν τα καταφέρνω και τον φιλάω ξανά σε παρακαλώ δώσε εσύ σε εμένα ένα για να συνέλθω. Δεν θα σου κρατήσω καμιά κακία. Θα με συνεφέρεις." Της ειπα γελώντας.

"Άρε Ζωή είσαι τόσο γλυκιά, όμορφη και ελκυστική γυναίκα που πραγματικά δεν του αξίζεις. Εσύ είσαι για κάτι καλύτερο. Να σαν αυτόν τον νεαρό που συγκρουστήκατε λίγο νωρίτερα. Αλήθεια το όνομά του δεν μου το είπες." Μου είπε και μονο στην θύμησή του χαμογέλασα διάπλατα.

"Σε ευχαριστώ Μαρίζα, είσαι καλύτερη φίλη που θα μπορούσα να έχω ποτέ. Αλλά επειδή σε ξέρω, με αυτό που θα σου πω θα θες να με βρίσεις."

"Μην μου πεις πως και αυτόν τον λένε Χρήστο γιατί εκεί θα τρελαθώ;"

"Όχι κάτι ακόμα πιο χειρότερο."

"Δηλαδή;"

"Δεν το ξέρω. Δεν μου το είπε. Δεν μιλήσαμε."

"Θα με τρελαίνει αυτή η κοπέλα. Μα καλά πως γίνεται να μην έμαθες το όνομά του; Τσάμπα χαρά έκανα πώς θα ξεκόλλαγες από τον Χρήστο."

"Τι να έκανα ρε Μαρίζα; Αφού και ο ίδιος δεν είπε λέξη. Με κοιτούσε σαν άγαλμα."

Την ίδια στιγμή εκείνος ο άντρας που συγκρούστηκε με την Ζωή έφτασε στο καφέ που είχε ραντεβού με τον κολλητό του.

Μάνος!

"Επιτέλους φάνηκες. Που ήσουν τόσες ώρες;" έκανε με παράπονό την υποδοχή μου.

"Άσε χάλασε το αυτοκίνητο και ερχόμουν με τα πόδια από το σπίτι. Βασικά τρέχοντας ερχόμουν."

"Να ρωτήσω εγώ τώρα γιατί δεν πήρες ταξί ή λεωφορείο ή να μην ρωτήσω;" μου είπε ο φίλος μου παρατηρώντας τον πώς είχε κάπου αλλού το μυαλό μου. "Με προσέχεις; Μάνο , Μάνο" μου φώναζε εκείνος μέχρι που κατάφερε να μου τραβήξει την προσοχή. "Που έχεις το μυαλό σου;"

"Που να στα λέω. Είμαι για πρώτη φορά τόσο ενθουσιασμένος και τόσο ερωτευμένος. Ερωτεύτηκα πραγματικά, ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά. Ερωτευμένος σου λέω." Του έλεγα με τρελό ενθουσιασμό.