Memoires van een Heks // Harry Potter Fanfiction

#1 Een ontmoeting op de trein

De trein was net zoals Azra's vader het had beschreven. De locomotief was uitnodigend, maar toch intimiderend, en overal liepen er vreemd uitziende tovenaars en heksen rond. Voornamelijk eerstejaars met hun ouders, maar hier en daar liepen er ook een paar oudere studenten.

'Het is een beetje moeilijk om te geloven,' zei Alora, Azra's jongere zus. 'Na al die jaren zonder contact met deze wereld.' Azra's moeder ging niet op Alora's woorden in en keek haar oudste dochter ontroerd aan. 'Je vader zou het zo gewild hebben. Ik ben heel trots op je, Azra.'

Het was lang geleden dat ze nog over Azra's vader had gesproken sinds hij drie jaar geleden gestorven was.

Haar vader was een tovenaar geweest, een volbloed dan nog wel. Toen hij op zijn negentiende verliefd werd op een doodgewone Dreuzel, vluchtte hij weg van huis. Azra had nooit contact gehad met haar vader's kant van de familie, en had haar oma het eerst ontmoet op zijn begrafenis, waar de oude maar statige vrouw niet naar haar omgekeken.

Azra wist dat haar moeder had gehoopt dat haar dochters nooit naar Zweinstein zouden gaan omdat ze gezien had hoe lelijk en verdeeld de tovenaarswereld kon zijn. Toen Azra enkele maanden geleden de uitnodiging om een Zweinsteinopleiding had ontvangen, was het voor haar moeder moeilijk geweest de ontgoocheling en angst te verbergen, en Azra had haar best gedaan haar te begrijpen. Het tovernaarsgen was zeer erfelijk: het gebeurde zelden dat iemand, afkomstig van een volbloedlijn, geen heks of tovenaar was.

Toch was de brief thuis als een verrassing gekomen. Azra's banden met de tovenaarswereld waren zo afgesloten geweest, dat ze het een beetje had verdrongen. Het leek een verre droom, of een soort materie die er was, maar ze niet kon vastgrijpen, niet kon vatten.

Nu ze hier was, voelde het gewoon onwerkelijk.

Artemis, de rosse kitten die Azra van haar moeder had gekregen tijdens het kopen van benodigheden voor school, vergezelde haar en zat als een papegaai op haar schouder.

Haar moeder had Azra's koffers reeds weggebracht en het enige wat haar nu nog restte was om op de trein te stappen. Twijfel overviel haar. Wilde ze dit wel? Ze kon ook gewoon thuisblijven, aan thuisstudie te doen. Ze kon wellicht nog steeds een goede heks worden als ze gewoon thuisbleef, bij haar moeder, ver weg van de tovenaarswereld waar haar moeder al die jaren een stille afkeer voor had gehad.

'Als je het niet doet voor mij,' begon haar moeder, die haar dochter las als een boek, 'doe het dan voor je vader. Zweinstein is een goede school, Azra, en dan doet het er niet toe wat ik denk over de tovenaarswereld.' Azra keek haar moeder aan. Ze was slechts twintig geweest toen ze haar eerste dochter had gekregen, wat haar nu een buitengewoon jonge moeder maakte. Met haar slanke postuur, bruine krullen en sparkelende ogen was ze zeer begeerd bij jonge vrijgezellen, maar Azra geloofde niet dat haar moeder ooit nog iemand zo graag zou zien als ze van haar man had gehouden. Ze was te jong getrouwd geweest en had te jong kinderen op de wereld gezet, en nu zal ze voor de rest van haar leven gebonden zijn aan haar weduwestatus, die ze meer dan ongewillig verkregen had.

Azra hield van haar moeder, en haar een jaar niet meer zien – afgezien van de korte kerstperiode – leek haar ondraaglijk, maar na een nog een laatste blik op haar moeder wist ze dat het goed was. Ze omhelsden elkaar. Ook Alora zei gedag en uiteindelijk stapte Azra op de trein. Zodra de deuren dichtgingen, wist ze dat ze het juiste had gedaan. Artemis leek onrustig, en Azra nam het jonge katje van haar schouder in haar armen, zodat het tevreden begon te spinnen. Met enkel haar rugzak op haar schouders en haar kat in haar armen, begon ze een wagon te zoeken waarin ze in vrede haar nieuwe boek kon aanvatten. De enige coupe die ze vond, was echter die waar nog een ander meisje in vertroefde. Azra keek even rond, en besloot zich uiteindelijk bij het meisje te vervoegen. Hoewel ze helemaal alleen in een coupe zat, zag het meisje er toch interessant uit. Ze had vuilblond haar, dat slordig was samengebonden. Haar haar stond scherp in constrast met de rest van haar uiterlijk: netjes en verzorgd. Op het koffertje dat ze bij zich had, stond zelfs een embleem in een zilveren plaatje gegrafeerd. Er was geen twijfel mogelijk: dit meisje was afkomstig uit een hele belangrijke volbloedfamilie. Dat droop gewoon van haar af.

Haar lichte ogen keken Azra scherp en onderzoekend aan, tot ze uiteindelijk haar mond open deed: 'Hoe heet je?' 'Azra,' antwoordde Azra meteen. 'Ik heet Azra McVeel.' De ogen van het meisje verwijdden zich. 'Ben jij echt een McVeel? Wow, dat had ik nu niet gedacht.' 'Wat moet dat nu weer betekenen?' vroeg Azra scherp. 'Ik wilde het gewoon maar zeker zijn hoor. Jeweetwel, je ziet er nu niet echt uit als een heks uit één van de meest belangrijke volbloedfamilies die op deze aardbol rondlopen.' Het meisje opende het kleine raampje van de coupe, en tot Azra's verbazing kwam er een prachtige sneeuwuil naar binnen gevlogen. 'Dit is Abel. Mijn uil.' 'Dit is Artemis,' zei Alora, nog steeds vol bewondering voor het dier van haar gezelschap, dat zonder overdrijven de meest mooie uil was die ze ooit gezien had. 'Ik heet Hedwig, trouwens. Hedwig Porpington.' Het meisje stak haar hand uit, en Azra schudde die. 'Wel, Azra. In welk huis hoop je dat je terecht komt?' Azra haalde haar schouders op. 'Mijn vader's lijn is bijna altijd Zwadderich geweest. Mijn vader was zelf ook een Zwadderich, maar zijn zus was naar zijn zeggen een Griffoendor, de enigste in de familie. Ik weet niet goed waar ik het liefst zou belanden.' 'Mijn familie is een Ravenklauwlijn,' zei Hedwig. 'Ik kan me niet voorstellen dat ik ergens anders zou belanden. Er is ook niemand in de familie ooit in een ander huis beland.' Hedwig sprak het niet uit, maar Azra kon het duidelijk aan haar zien: ze was zenuwachtig om niet in Ravenklauw terecht te komen. En Azra kon zich dat voorstellen: volgens haar moeder lag er vaak een enorme druk op eerstejaarsstudenten om in het juiste huis terecht te komen. Vooral bij studenten die afkomstig waren van een eeuwenoude volbloedslijn. Azra was blij dat die druk niet op haar lag. Ze had nooit kennis kunnen maken met haar vader's kant van de familie, dus leek het haar vanzelfsprekend dat het hen niets zou kunnen schelen in welk huis ze belandde. 

------------------------------------------------------------------------------------------------

Hallo allen, 

Ik ben sinds kort weer beginnen schrijven. Dit hier is een fanfiction die ik enkele weken geleden ben begonnen, dus ik dacht: laat ik het gewoon maar publiceren!!!

Zoals jullie misschien wel/niet weten, ben ik een ongelooflijke HP-fan, dus moest ik ooit wel eens een fanfiction schrijven. 

I hope yall enjoyed!!!!! en next chapter is coming soon xxx

x lauren