Miss Number 1 in My Heart (EDITED VERSION)

CHAPTER 23: The Past [EDITED]

Cloud responded to her kisses. Umikot siya kaya naman likod  na niya ngayon ang nakikita ko at si Charlotte naman ang nakasandal sa pader habang patuloy silang naghahalikan.

Hindi ko magawang alisin ang tingin ko sa kanila at ihakbang ang mga paa ko palayo. Tumingin sa direksyon ko si Charlotte at parang nang-aasar pa ang paraan nang pagkakatingin niya sa'kin.

"Looks like we have audience here," sabi nito sabay ngisi nang nakakaloko.

Agad na lumingon sa direksyon ko si Cloud. Kitang-kita ko ang pagkagulat at paninigas ng katawan niya. "M-Miles."

I tried my best to act as if it was just nothing, even though it really affected me. I tried to look at them as if it was not a big deal for me, even though it was. I tried my best not to cry, even though it was really heartbreaking. I won't cry in front of Charlotte. Never.

"Pasensiya na kung nakaistorbo ako sa inyo. Paalis na rin naman ako kaya maaari n'yo nang ipagpatuloy ang kung anumang ginagawa ninyo," walang bahid ng anumang emosyon na sabi ko sa kanya bago tumalikod. At nagpapasalamat din ako dahil hindi ako nautal sa harap nila.

"Miles, wait!" narinig kong tawag ni Cloud pero, hindi ko na lang siya pinansin at nagtuluy-tuloy lang sa paglalakad. "Miles, let me explain." Naramdaman ko na lang ang paghawak niya sa braso ko and the next thing I knew, dumapo na ang kamay ko sa pisngi niya.

Nakita ko ang pagkabigla sa mukha niya bago niya hinawakan iyon. "Well, I think I deserved that."

Marahas kong pinunasan ang mga luhang tumulo sa pisngi ko. Hindi ko na napigilan pang ilabas ang lahat ng sakit at sama ng loob na nararamdaman ko ngayon. "You don't need to explain, Cloud. What I saw earlier, that already explains everything."

"I-It's just a mistake."

"You want my answer, right? It's a no. So, you can stop courting me and continue your flirting with that girl as if I care now," mariing pahayag ko sa kanya at hindi pinansin ang sinabi niya.

Malungkot siyang ngumiti. And I don't know if it was pain that I saw in his eyes. "That's it? Dahil lang sa isang pagkakamali ko, ipagtatabuyan mo na 'ko? Hindi ko ba pwedeng itama muna ang pagkakamaling iyon bago mo 'ko husgahan nang ganyan?"

"Ang isang pagkakamali ay maaaring maulit muli. Hindi pa man tayo, nagpapatukso ka na. Paano pa kaya kung naging tayo na?" sumbat ko sa kanya bago mapait na ngumiti. "Akala ko, iba ka sa ibang lalaki. Akala ko, kilala na kita. At akala ko, ikaw na. Akala ko lang pala talaga ang lahat ng iyon. Sinira mo ang tiwalang ibinigay ko sa'yo. At iyon ang masakit sa'kin, Cloud. Sobrang sakit dito," umiiyak na sabi ko sabay turo sa tapat ng puso ko.

Yumuko lang siya at walang sinabi. Muli kong pinunasan ang luha ko at saka nagpakawala ng isang malalim na buntong-hininga. "Sabi nila, everybody deserves a second chance. Kaya ba sinasayang ng ibang tao 'yung first chance nila dahil sa second chance na 'yan?" Iasked bitterly. "Minsan lang ako magbigay ng second chance, Cloud. At iyon ay sa taong sa tingin ko ay karapat-dapat."