Love Till Death | Υπό Διόρθωση

••Κεφάλαιο 22••

~Δέσποινα ~

Έχουν περάσει περίπου δέκα μέρες και είμαι ακόμα εδώ.  Οπουδήποτε τέλος πάντων με έχει φέρει αυτός.  Κάθε μέρα κλαίω και δεν τρώω τίποτα με αποτέλεσμα να έχω μείνει η μισή από ότι ήμουν.

Ακούω βήματα στον διάδρομο αλλά δεν κάνω καν τον κόπο να σηκωθω. Αυτός θα είναι πάλι και θα θέλει να κάνει τα σαρκαστικα αστεία του, κάνοντας με να νιώσω ακόμα χειρότερα.

Η πόρτα ανοίγει και ανασηκωσα το κεφάλι μου.

"Έλα έξω." μου είπε προσταζοντας με.
Σηκώθηκα με όσες δυνάμεις είχα και  τον ακολούθησα.  Βγήκαμε σε ένα σαλόνι  και αυτό που είδα με σοκαρε για άλλη μια φορά.

  Οι γονείς μου ..

"Δεσποινα."

"Τι θέλετε; βασικά τι ρωτάω και εσείς μπλεγμενοι σε όλο αυτό είστε . Πως μπορείτε;"

"Σε είχα προειδοποιησει. Ή θα ήσουν μαζί μας ή νεκρή.  Πάντως όχι με αυτόν." είπε άνετα ο πατέρας μου.

"Ναι αλλά δεν είμαι μαζί του τώρα.  Αλλά ούτε με εσάς."

"Τουλάχιστον δεν είσαι νεκρη!" απάντησε η μητέρα μου.
ΘΕΈ μου τι ακούω.

"Εγώ προτιμώ νεκρή.  Τον αγαπώ ακουτε; Εγώ θέλω να είμαι μαζί του, αλλιώς ας πεθάνω." είπα έτοιμη να βάλω τα κλάματα.

Ο πατέρας μου σηκώθηκε απότομα από τον καναπέ και ερχόταν προς το μέρος μου. Έκανα μερικά βήματα πίσω όπου χτύπησα στο έπιπλο πίσω μου.
Ήταν έτοιμος να με χτυπήσει αλλά ένας δυνατός χτυπος σαν κάτι να σπάει,  τον σταμάτησε.

"Μην τολμήσει να την αγγίξεις!"

ΆΡΗ!

"Να και ο πρίγκιπας του παραμυθιού." ειπε σαρκαστικα ο πατέρας μου.

Έκανε μερικά βήματα πίσω και μας κοίταξε και τους δύο.

Εγώ έτρεξα προς τον Άρη και έκανε και ο Άρης το ίδιο.  Τον αγκάλιασα και ένιωσα ξανά ολοκληρωμένη. Τον γέμισα φιλιά και έκανε και ο Άρης το ίδιο με πάθος.  Όμως μου έκανε εντύπωση που κάνεις δεν μας σταμάτησε.

Ξαφνικά ο Άρης σταμάτησε και κάρφωσε τα μάτια του πίσω μου. Γύρισα και είδα τον πατέρα μου να κρατάει όπλο.  Και να σημαδεύει τον Άρη.

Όχι δεν θα το κάνει!

"Τώρα αγάπη μου θα τελειώσουν όλα." μου είπε ο πατέρας μου.

Πάτησε τη σκανδαλη και μπήκα μπροστά από τον Άρη,  με αποτέλεσμα να βρει εμένα η σφαίρα.  Ευτυχώς με πέτυχε ξυστά και δεν είναι βαθύ το τραύμα απλά επιφανειακο.

Πονουσα και έκατσα κάτω, προσπαθώντας να ηρεμήσω.  Ο Άρης ήρθε και με έβαλε στο σπίτι μου πλέον,  στην αγκαλιά του.

"Ηρέμησε μωρό μου. Θα σε πάρω από εδώ!"

Έβαλα το κεφάλι μου στον λαιμό του και πήρα μια γερή δόση από το αρωμα του, το δικό μου ναρκωτικό.

Κοίταξα πίσω του και είδα τον πατέρα μου. Είχε βάλει το όπλο στο κεφάλι του Άρη και σημαδευε.  Σηκωσα τα χέρια μου και τον αγκάλιασα,  αδιαφοροντας για τον αφορητο πόνο και το αίμα που έτρεχε.

Ακούστηκε πυροβολισμος και έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά,  ελευθερονοντας κάποια καυτά δάκρυα.  Όμως ο Άρης δεν τον νιώθω να έχει πάθει κάτι.  Αντίθετος,  με εσφιξε στην αγκαλιά του.

Χαμογέλασα με ανακούφιση.

Ποιον πυροβολησαν ομως;

Γύρισα εντρομη και είδα τον πατέρα μου ξαπλωμενο κάτω με μια λίμνη αίματος γύρω του. Σηκωσα το κεφάλι μου και είδα τον πατέρα του Άρη.

"Λυπάμαι Δέσποινα." μου είπε ο κ. Γιάννης

"Όχι μην λυπάστε.  Το άξιζε.  Άλλωστε δεν ήταν πατέρας μου πια."

Ξαφνικά άρχισα να ζαλιζομαι και εάν δεν με έπιανε ο Άρης θα είχα πέσει κάτω.

Με σήκωσε σε στυλ νύφης και βγήκαμε έξω.

"Πάμε στο νοσοκομείο. Χάνει αίμα και θα μολυνθεί." ειπε στον οδηγό ο Άρης.

Με έβαλε στο πίσω κάθισμα και με πήρε στην αγκαλιά του. Έβγαλε το κάρο του πουκάμισο που ήταν ξεκουμποτο πάνω στο γυμνασμενο σώμα του και έμεινε με το απλό άσπρο μπλουζάκι του. Μου έδεσε στοργικα το μπράτσο και εγώ τον κοιτούσα χαμογελοντας.

"Φοβήθηκα πως δεν θα με βρεις." ψιθύρισα.

"Πάντα θα σε βρίσκω."  Μου είπε και με φίλησε απαλά.  Με έβαλε πάλι στην αγκαλιά του και ένιωθα ξανά ευτυχισμένη. 

Ξανά μαζί του. Αυτό θέλω μόνο.  Μαζί του...

¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤
Και ναι έβαλα.  Θαύμα ε?  Και όλα τελείωσαν!  Ξανά μαζί Άρης και Δέσποινα. 💑