ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ

Το πρώτο τράνταγμα αφύπνισε μέσα της το ένστικτο του κυνηγού. Πήρε στάση αναμονής. Το δεύτερο επιβεβαίωσε την υποψία της. Τα τραντάγματα πύκνωσαν. Από τη συχνότητα των ταλαντώσεων κατάλαβε πως κάτι μεγάλο πιάστηκε αυτή τη φορά στα δίχτυα της. Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε. Οι απεγνωσμένες προσπάθειες του παγιδευμένου πλάσματος να ξεφύγει έσφιγγαν περισσότερο τον ιστό, τυλίγοντάς το και ακινητοποιώντας το. Κάποτε σταμάτησαν. «Μεγάλο, αλλά αδύναμο», σκέφτηκε καθώς άρχισε να κινείται αργά προς το θύμα της.

Στη θέα της πεταλούδας πάγωσε. Επάνω στα φτερά της τα χρώματα της αυγής καθρεφτίζονταν στα νερά της λίμνης. Δεκάδες μάτια, από όπου αναδύονταν ουράνια τόξα για να βυθιστούν στην άμμο της ερήμου, υπνώτιζαν το βλέμμα του έκθαμβου αρπακτικού. Η ομορφιά της πεταλούδας παγίδεψε τον παγιδευτή της.

«Τι γυρεύεις εσύ εδώ», ρώτησε η αράχνη μόλις βρέθηκε σε απόσταση αναπνοής από το θύμα της. Η πεταλούδα έστρεψε το βλέμμα στο γιγάντιο οικοδεσπότη της και χαμογέλασε: «Η ανεμελιά μου με έκανε να ξεστρατίσω, και βρέθηκα στη φιλόξενη αγκαλιά σου!». Η λάμψη στα μάτια της και η χαριτωμένη αφέλειά της εκνεύρισαν την αράχνη. «Το θράσος σου είναι ανάλογο της ομορφιάς σου», είπε, «μα η αντίληψή σου του κινδύνου δεν ακολουθεί».

Από την αρχή του ιδιότυπου διαλόγου θύτη και θύματος, η αράχνη δε μπορούσε να κρύψει το θαυμασμό της για το πλάσμα που βρισκόταν εμπρός της. Ανήμπορο, αγέρωχο, με την ανευθυνότητα της ελευθερίας που μόνο η απόλυτη ομορφιά κατέχει νομοτελειακά, χωρίς να την έχει κατακτήσει και, ως εκ τούτου, χωρίς να είναι σε θέση να εκτιμήσει. Μα δεν ήταν μόνο θαυμασμός αυτό που ένιωθε. Κοίταξε τα δικά της άσχημα τριχωτά πόδια, το πρησμένο κορμί της. Αναλογίστηκε τη ζωή της, φυλακισμένη στην ίδια της τη φυλακή που ύφανε ανάμεσα στα κλαδιά του δέντρου με τη σχολαστικότητα ενός κατά συρροή δολοφόνου. Ναι, δεν ήταν μόνο θαυμασμός. Ήταν φθόνος...

«Λοιπόν, δε θα με παρακαλέσεις να σε ελευθερώσω?». Η φωνή της αράχνης είχε το σαρκασμό του εξουσιαστή.

«Δε θα χρειαστεί. Θα το κάνεις από μόνη σου», αποκρίθηκε η πεταλούδα με την ίδια ελαφρότητα.

«Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό», ρώτησε φανερά εκνευρισμένη η αράχνη.

«Απ' όσο ξέρω δε συγκαταλέγομαι στα εδέσματά σου. Τα φτερά μου είναι πολύ μεγάλα και τραχιά για να τα χωνέψεις. Θα σου καθίσουν στο στομάχι».