Σ'αγαπώ. Ό,τι κι αν γίνει ψυχή μου. (TYS_GR)

Κεφάλαιο 41

Τόσα χρόνια δεν κατάφερα να τον ξεχάσω για αυτό και προσπαθούσα να κρατάω το μυαλό μου απασχολημένο με κάτι άλλο.
"Μωρό μου συγνώμη. Συγνώμη για όσα πέρασες αλλά από τώρα και στο εξής θα είμαι πάντα δίπλα σου. Εσύ θες να είμαι δίπλα σου;" Η ερώτηση του με ξαφνιάζει. Σηκώνω το κεφάλι και βλέπω την ελπίδα να φωλιάζει στα μάτια τού. "Ορέστη τι εννοείς;" τον ρωτάω για να σιγουρευτώ αν κατάλαβα καλά.
"Εννοώ αν θέλεις να είμαστε και πάλι μαζί. Είσαι η ζωή μου Μαριλια. Θυμάσαι τι σου είχα πει πριν φυγω; 'Όσο μακριά και να είμαστε ο ένας από τον άλλο δεν πρόκειται να βρούμε την αδελφή ψυχή μας σε άλλου το πρόσωπο. Να με περιμένεις όπως θα σε περιμένω και εγώ, για όσο χρειαστεί. Ό,τι κι αν γίνει ψυχή μου.' Αυτό μωρό μου ισχύει ακόμα. Σε αγαπάω Μαρίλια."

Η εξομολόγηση του με συγκινεί και δεν φανταζόμουν ότι θα θυμόταν αυτά που μου είπε. "Ό,τι κι αν γίνει ψυχή μου. Να ήξερες πόσο πολύ σε αγαπώ Ορέστη." Πέφτω στην αγκαλιά του χωρίς δισταγμό αφού ξέρω πως πράγματι εκεί ανήκω.

Μπορεί να χάσαμε τέσσερα χρόνια ο ένας από τη ζωή του άλλου αλλά δε σημαίνει πως χάθηκε και η αγάπη μας. "Πάμε;" ρωτάει γλυκά και σκουπίζει τα μάτια μου από τα δάκρυα.
"Πάμε" του λέω αποφασιστικά και περπατάμε αφήνοντας πίσω μας τη θάλασσα.

Το αυτοκίνητο κατευθύνεται ήδη προς το πατρικό του Ορέστη με εμένα εμφανώς πιο ήρεμη να απολαμβάνω τη διαδρομή αφού δεν βρίσκομαι στη θέση του οδηγού. Μετακινώ το σώμα μου έτσι ώστε να έχω πλήρη θεά τον Ορέστη ο οποίος είναι συγκεντρωμένος στην οδήγηση. Παρατηρώ πάλι το γοητευτικό στρογγυλό του πρόσωπο, με το περιποιημένο γενάτο πιγούνι του, που περιβάλλεται από τα πυκνά και μεταξένια καστανόξανθα μαλλιά του. Τα μικρά μπλε του μάτια σε σκλαβώνουν και σε παρασέρνουν σε ένα άλλο κόσμο και τα λεπτά υγρά του χείλη σε προκαλούν να τα γευτείς πάλι για να μην ξεχάσεις τη γεύση τους. Το βλέμμα μου συνεχίζει τη περιπλάνηση του και κατεβαίνει στα δυνατά και ελαφρώς μυώδη μπράτσα του αλλά και στα επιδέξια και περιποιημένα χέρια του στοιχείο που πρέπει να έχει ενας γιατρός.

"Ρε κορίτσι μου δεν πόνεσες τα ματάκια σου;" Η φωνή του με επαναφέρει απο τις σκέψεις μου αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί με ρωταει για τα μάτια μου. Εγώ αυτόν έβλεπα όχι κάτι που θα βάλω σε κίνδυνο την όραση μου. Ωχ μήπως με είδε που τον κοιτούσα τόση ώρα; Κι εγώ να μην μπορώ να περιορίσω ούτε τα μάτια μου πλέον μαζί του; "Γιατί να πονέσω τα μάτια μου;" τον ρωτάω ευχόμενη να μην με κατάλαβε.

"Δεν τα παίρνεις από πάνω μου και φοβήθηκα μήπως προκληθεί καμιά βλάβη στα μάτια σου από τις ακτίνες ομορφιάς που εκπέμπω." Σιγά που θα του ξέφευγα. Μιλάει με αυτό το αυτάρεσκο ύφος λες και είναι κανένα γνωστό μοντέλο. Φυσικά για μένα είναι ο καλύτερος και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από κανένα αλλά δεν είναι ανάγκη να το ξέρει αυτό.

"Για να μην τυφλώθηκες εσύ τόσο καιρό που κοιτάζεσαι στον καθρέφτη δεν νομίζω τότε εγώ να πάθω κάτι." Το ύφος μου είναι κάπως αδιάφορο αλλά οτιδήποτε άλλο είναι εκτός από αδιάφορο.
"Μα δεν είναι το ίδιο. Μόνο όταν με κοιτάζεις εσύ αμέσως ενεργοποιούνται αυτές οι ακτίνες. Δεν το παθαίνω με άλλους ανθρώπους. Τόσα χρόνια δεν λειτουργούσαν οι ακτίνες αυτές μέχρι που σε ξαναείδα." Μου αρέσει που μιλαει με γρίφους. Δεν τους συμπαθώ ιδιαίτερα αλλά αυτός ο γρίφος μου λέει τόσα πολλά.

"Ε τότε ίσως έχω πάθει ήδη ζημιά αλλά δεν το γνωρίζω. Είναι και το άλλο θέμα. Πως εξηγείς το γεγονός πως τόσα χρόνια δεν κοίταξα άλλο άνδρα με τον τρόπο που κοιτάζω εσένα;" τον ρωτάω με προσποιητό ανήξερο ύφος. Φυσικά και έχω πάθει ζημιά αφού είμαι ερωτευμένη μαζί του τα τελευταία οκτώ χρόνια.

"Αυτό είναι λοιπόν σε χτύπησαν οι ακτίνες ομορφιάς μου." Με κοιτάζει περήφανος για την διαπίστωση του και μετά από λίγο σκάμε στα γέλια.

Έχω ακουμπήσει το κεφάλι μου πίσω παρακολουθώντας τον Ορέστη να οδηγάει και σκέφτομαι τα χρόνια που πέρασαν χωρίς αυτόν δίπλα μου καθώς και τα όσα θα περάσουμε από εδώ και πέρα. Ανυπομονώ να δω την αντίδραση του Ανδρέα όταν δει τον πατέρα του να σε είναι καθημερινή βάση στην ζωή του. Το μόνο όμως που δεν θέλω είναι όλο αυτό να μην το μετανιώσει ο Ορέστης. Ξέρω πως δεν είναι τέτοιος άνθρωπος και μου το ξεκαθάρισε πως δεν υπάρχει λόγος να ανησυχώ γιατί η περίπτωση να το μετανιώσει και να φύγει είναι απίθανο να υπάρξει στο μέλλον αλλά όταν είσαι μητέρα αγχώνεσαι για το παραμικρό που μπορεί να επηρεάσει τη ζωή του παιδιού σου.

"Μαρίλια;" ακούω να με φωνάζει και απαντάω με ένα ερωτηματικό βλέμμα.
"Που ταξιδεύεις;" με ρωτάει ξανά.
"Παντού και πουθενά."

"Και πώς μπορώ να μαντεύω το μέλλον; Μέσα από τα σημάδια του παρόντος. Στο παρόν βρίσκεται το μυστικό· αν προσέξεις το παρόν, τότε κι αυτό που θα συμβεί στο μέλλον θα είναι καλύτερο."
Πάουλο Κοέλιο