Σ'αγαπώ. Ό,τι κι αν γίνει ψυχή μου. (TYS_GR)

Κεφάλαιο 29

"Ανδρέα έλα να δεις το δώρο σου." του φωνάζω απο το σαλόνι και αμέσως ακούω τα βήματα του. Έρχεται κοντά μου και ευτυχώς άκουσε τον γιατρό που του ειπε να μην τρέχει. "Έχω κι άλλο δώρο μαμά;" ρωτάει ενθουσιασμένος και ελέγχει το χώρο γύρω γύρω για να βρει το δώρο του.
"Έχεις μωρό μου αφού εγώ δεν σου έδωσα το δώρο σου. Είναι εξω στην αυλή για αυτό δώσε μου το χέρι σου να πάμε." του λέω και τον πιάνω από το χέρι γιατί ξέρω πως από τον ενθουσιασμό του θα αρχίσει να τρέχει.

Βγαίνουμε έξω στην αυλή αλλά δεν μπορεί να δει ακόμα το δώρο του γιατί είναι καλυμμένο με προστατευτικό κάλυμμα. "Που είναι μαμά;" με ρωτάει με αγωνία.
"Αλέξη έλα να δείξουμε στον Ανδρέα το δώρο του." φωνάζω τον Αλέξη και έρχονται μαζί του ο μπαμπάς και ο θείος. Ο μπαμπάς και ο θείος μαζί βγάζουν σιγά σιγά το κάλυμμα για να εμφανίσουν το δώρο και ο Αλέξης κρατάει στα χέρια του την κάμερα για να καταγράψει την αντίδραση του μικρού. Όταν βγάζουν εντελώς το κάλυμμα γυρίζω να δω τον μικρό ο οποίος έχει μείνει με ανοιχτό το στόμα. Περπατάει έκπληκτος προς το δώρο του και το περιεργάζεται.
"Ουάου μαμά αυτό είναι δικό μου;" ρωτάει χαρούμενος και του γνεφω.
"Ένα καράβι δικό μου;" ρωτάει πάλι αφού δεν πιστεύει πως αυτό που βλέπει είναι δικό του. "Έλα καπετάνιε να γνωρίσεις το καράβι σου." του λέει ο Αλέξης.

Πηγαίνει κοντά του και με την βοήθεια του Αλέξη ανεβαίνει τα δύο μικρά σκαλοπάτια που οδηγούν στο καράβι του. Την ιδέα αυτού του δώρου μου την έδωσε ο Στέλιος πριν καιρό. Παραγγείλαμε λοιπόν σε ειδικούς παιχνιδιών ένα μικρό καράβι στο μέγεθος που κάνουν τα παιδικά σπιτάκια. Το καλύτερο είναι όμως πως κάτω από το καραβάκι υπάρχει μια βάση όπου και στηρίζεται. Εκείνη η βάση φτιάχτηκε έτσι ώστε να μπορεί να γεμίζει νερό. Έτσι όταν ανεβαίνει ο μικρός στο καραβάκι του θα νομίζει ότι είναι στ'αλήθεια μέσα στη θάλασσα που τόσο αγαπά. "Μαμά είναι τέλειο." μου φωνάζει ο μικρός μέσα από το καραβάκι του.

Ακούω πίσω μου το γέλιο του παππού και τον βλέπω να κάθεται στο σαλονάκι κήπου που υπάρχει στην αυλή. Πηγαίνω κοντά του αφού με όλα αυτά δεν τον είδα τόση ώρα.
"Δεν νομίζεις πως είναι λίγο υπερβολικό όλο αυτό;" ρωταει ο παππούς όταν κάθομαι δίπλα του.
"Η αλήθεια είναι πως ναι αλλά όπως ξέρεις δεν του κάνω πάντα ακριβά δώρα. Γενικά δεν τον μαθαίνω να ζει με πολλά λεφτά, παππού." του λέω.

Μπορεί να έχω λεφτά λόγω της οικογένειας μου αλλά με αυτά που μου αναλογούν έστησα το μαγαζάκι μου για να μπορώ να ζω από αυτή την δουλειά γιατί τα υπόλοιπα λεφτά τα έχω στην άκρη για έκτακτη ανάγκη και για το μέλλον του γιου μου. "Έχεις δίκιο, συγνώμη. Απλά δεν μου αρέσει να πετάμε λεφτά όταν δεν είναι ανάγκη και πίστεψε με ξέρω πολλούς που το κάνουν. Ξέρω ότι κάνεις καλό χειρισμό στα οικονομικά σου και χαίρομαι γι'αυτό." λέει χαμογελώντας.