Σ'αγαπώ. Ό,τι κι αν γίνει ψυχή μου. (TYS_GR)

Κεφάλαιο 25

Προχωρώ σκυφτή προς την πόρτα και σηκώνω το κεφάλι μου λίγο πριν φτάσω σε αυτή και τότε βλέπω να στέκεται ακουμπισμένη στην πόρτα η κοπέλα που είδα προηγουμένως. Δάκρυα τρέχουν από τα κόκκινα μάτια της και από ότι κατάλαβα άκουσε αν όχι όλα, κάποια από όσα είπα στον Γιώργο. Χωρίς δισταγμό με αγκαλιάζει και μου ζητάει συγνώμη αλλά βλέπω πως είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση και έτοιμη να καταρρεύσει.

"Κορίτσι μου ηρέμησε. Σε παρακαλώ μην κλαις. Λοιπόν ηρέμησε και αν θέλεις πάμε κάπου ήσυχα να μιλήσουμε αφού καταλαβαίνω πως αυτό θες." της λέω και συμφωνεί. "Πως σε λένε;" την ρωτάω αφού δεν γνωρίζω το όνομα της. "Αργυρώ" λέει αδύναμα. "Λοιπόν Αργυρώ σε πέντε λεπτά να με συναντήσεις στην κεντρική είσοδο του νοσοκομείου." της λέω και γνέφει.

Επιστρέφω πίσω στο δωμάτιο του Ανδρέα και λέω στον Αλέξη για ότι προηγήθηκε.
"Είμαι πολύ περήφανος για σένα. Δεν ξέρω που βρίσκεις τόση δύναμη και συγχωρείς και είσαι μολις είκοσι δύο χρονών." μου λέει.
"Αλέξη πιστεύω πως αν δεν συγχωρέσω τον Γιώργο τότε ο Ανδρέας δεν θα γίνει καλά. Όπως σου ξαναείπα ο μικρός ήρθε στη ζωή μου για να μάθω να συγχωρώ και να που τώρα μου το υπενθυμίζει αυτό." του λέω και αφού δίνω ένα μεγάλο φιλί στον γιο μου φεύγω για να συναντήσω την Αργυρώ.

Φτάνω στο ισόγειο και πηγαίνω στο σημείο συνάντησης μας. Την βλέπω να στέκεται δίπλα από την μεγάλη δίφυλλη πόρτα και πηγαίνω προς το μέρος της. "Είσαι έτοιμη;" την ρωτάω όταν φτάνω κοντά της.
"Ναι. Που θα πάμε;" ρωτάει. "Στο αγαπημένο μου μέρος, στην θάλασσα. Έλα θα πάμε με το αυτοκίνητο μου." της λέω και βγαίνουμε έξω.

Οι αναμνήσεις απρόσκλητες με επισκέπτονται και πάλι και είναι λογικό αφού η θάλασσα στην οποία έχω έρθει με την Αργυρώ είναι η ίδια με αυτήν που ερχόμουν με το Ορέστη. Βάζω πίσω στο κουτάκι τις αναμνήσεις μου και επικεντρώνομαι στο ατομο που βρίσκεται τώρα δίπλα μου.

"Συγνώμη Μαρίλια. Συγνώμη για όσα περνάς εξαιτίας μας. Φταίω κι εγώ για αυτό." μου λέει και την κοιτάζω απορημένη.
"Εσύ γιατί φταις;" τη ρωτάω. "Φταίω γιατί ήξερα πως ο Γιώργος ήπιε πάρα πολύ και δεν κατάφερα να τον πείσω να μην οδηγήσει. Προσπάθησα να τον αποτρέψω αλλά δεν με άφησε. Αν του έπαιρνα τα κλειδιά όταν έπρεπε τώρα κανένας δεν θα ήταν στο νοσοκομείο και σίγουρα δεν θα πέθαινε η φίλη μου." λέει και ξεσπάει σε κλάματα.

"Αργυρώ δεν πρέπει να αφήσεις τις τυψεις να σε νικήσουν. Ναι έκανες λάθος που δεν τον έπεισες να μην οδηγήσει αλλά αρκετά έπαθες. Μην κατηγορείς άλλο τον εαυτό σου. Ξέρεις πως μια πράξη μας έχει και ένα αποτέλεσμα πάντα. Εσένα το πάθημα σου έγινε μάθημα και μην σκεφτείς ποτέ πως αυτό είναι τιμωρία από τον Θεό αλλά αποτέλεσμα κάποιων πράξεων μας." της λέω αλλά το απορημένο υφος της μου δείχνει πως δεν κατάλαβε τι εννοώ.
"Θα σου πω το πιο απλό παράδειγμα για να καταλάβεις τι εννοώ. Αν εγώ τώρα μπω στην θάλασσα, Μάρτιο μήνα τότε σίγουρα θα αρρωστήσω αλλά θα λέω πως με τιμώρησε ο Θεός. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Εγώ ήξερα από πριν οτι το νερό είναι παγωμένο αλλά μπήκα στην θάλασσα με αποτέλεσμα να αρρωστήσω. Το αποτέλεσμα Αργυρώ δεν είναι η τιμωρία του Θεού αλλά η ξεροκεφαλιά και ανευθυνότητα μας." της εξηγώ.