Σ'αγαπώ. Ό,τι κι αν γίνει ψυχή μου. (TYS_GR)

Κεφάλαιο 24

Σηκωνόμαστε και οι δύο και κατευθυνόμαστε στο δίπλα δωμάτιο και αφού φορέσουμε τις στολές και απολυμάνουμε τα χέρια μας περνάμε επιτέλους την πόρτα της εντατικής. Καθώς περνάμε από τον διάδρομο για να πάμε στο δωμάτιο του Ανδρέα βλέπουμε και τους υπόλοιπους ασθενείς που βρίσκονται στα δίπλα δωμάτια αφού ένα τζάμι μας χωρίζει από το διάδρομο στον οποίο βρισκόμαστε.
Έτσι γιατροί και συγγενείς μπορούν να παρακολουθούν τον ασθενή όταν δεν είναι στο δωμάτιο μαζί του.

Έχουμε περάσει και το τρίτο δωμάτιο και πηγαίνουμε προς το τέταρτο όπου και είναι ο Ανδρέας όμως λίγο πριν φτάσουμε στην πόρτα βλέπω μια νεαρή κοπέλα να βγαίνει από αυτό και να κατευθύνεται σε ένα άλλο.

Αμέσως πάω να τρέξω να την προλάβω για να δω ποια είναι και τι θέλει στο δωμάτιο του μικρού αφού δεν μπορεί να μπαίνει ο όποιοσδήποτε εκεί μέσα. Ο Αλέξης με σταματάει όμως όταν καταλαβαίνει την πρόθεση μου αλλά απορώ με την κίνηση του αφού είμαι σίγουρη πως και εκείνος θα θέλει να μάθει ποια είναι.
"Μαρίλια την γνωρίζω την κοπέλα." μου λέει και τον κοιτάζω απορημένη.

"Είναι η κοπέλα που ήταν στο αυτοκίνητο που σας χτύπησε. Ζήτησε να σας δει και τους δύο αλλά όταν ενημερώθηκε για την κατάσταση του μικρού σοκαρίστηκε. Μίλησε με το νονό σου ο οποίος της είπε να περιμένει να περάσουν λίγες μέρες για να σου μιλήσει γιατί και εσύ δεν είσαι έτοιμη να της μιλήσεις ακόμα. Την άφησε όμως να επισκέπτεται τον Ανδρέα και αφού ερχεται καθημερινά για να δει τον φίλο της περνά και βλέπει και τον μικρό." λέει και αντιλαμβάνομαι πως τόσες μέρες δεν ρώτησα καν για αυτούς τους ανθρώπους και την υγεία τους.

"Αλέξη είμαι απαράδεκτη. Τοσες μέρες είμαι εδώ και δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω για την εξέλιξη της υγείας τους. Βασικά δεν πέρασε καν από το μυαλό μου." του λέω.
"Μαριλια μην νιώθεις άσχημα για αυτό το πράγμα. Είχες και έχεις το μυαλό σου μόνο στον γιο σου και είναι λογικό αυτό. Ξέρεις ποτέ δεν είναι αργά για κάτι." μου λέει και έχει δίκιο.

Πρέπει να επανορθώσω αλλά όχι τώρα, τώρα θα δω τον γιο μου. "Έλα πάμε μέσα." λέω στον Αλέξη και μπαίνουμε στο δωμάτιο. Το κορμάκι του βρίσκεται στην ίδια θέση πάνω στο νοσοκομειακό κρεβάτι εδώ και τέσσερις μέρες συνδεδεμένο με τα μηχανήματα.

Κάθομαι δίπλα του και βάζω το χεράκι του μέσα στην παλάμη μου και το χαϊδεύω. Ο Αλέξης κάθεται και αυτός διπλα του απέναντι μου.
"Αγόρι μου εδώ είμαι και πάλι μην νομίζεις πως σε ξέχασα. Σήμερα είναι Κυριακή και όπως κάθε Κυριακή πήγα στον παππού Αλέξανδρο και στην γιαγιά Βασιλική. Ήταν όλοι εκεί Ανδρέα μου και μου έδωσαν πολλά φιλιά και αγκαλιές να σου φέρω. Ο μικρός Αλέξανδρος σε περιμένει να παίξετε. Η Βασιλική και η Παντελίνα μου έδωσαν μια ζωγραφιά για σένα που είμαι σίγουρη πως όταν την δεις θα σου αρέσει πολύ. Επίσης εδώ μαζί μου είναι και ο νονός σου." λέω στον Ανδρέα προσπαθώντας να μην κλάψω. "Αντράκι μου εγώ είμαι ο Αλέξης σου, ο νονός. Σε περιμένω να πάμε για μπάλα στο πάρκο για αυτό γίνε καλά όσο πιο γρήγορα μπορείς. Γίνε καλά μικρέ μου και θα σου πάρω ό,τι μου ζητήσεις. Σε αγαπώ μικρέ μου."

Όση ώρα μιλαει ο Αλέξης βλέπω και πάλι στα μάτια και στο πρόσωπο του την αγάπη και την τρυφερότητα που εκπέμπει. Με τόση αγάπη που παίρνει από όλους εμάς δεν μπορεί να μας αφήσει ο Ανδρέας τόσο εύκολα. Δεν πρόκειται να τον αφήσουμε φύγει.

"Η συνείδηση είναι το βάθος του ανθρώπου. Η αγάπη είναι το πλάτος του."
Νικηφόρος Βρεττάκος