Umbra Serisi 1- Camellia | Tamamlandı

7.BÖLÜM: ATEŞİN ÇOCUKLARI

Fakat Raven tekrar önüme geçti. Başımı kaldırıp ona çattığım kaşlarımla ters ters baktığımı görünce, halinden memnun olmadığı belli oluyordu ama daha fazla yaklaştı. Mide bulantım hızla artarken, öğürmemi bastırmak için elimle ağzımı kapattım.

"Sen iyi misin? " diye sordu bir kız, dikkatlice beni süzerken. Gözleri karnımın etrafına sıkıca sardığım kollarımdaydı.

"Hiç iyi görünmüyorsun." dediğinde biraz daha bana yaklaştı.

"Karnıma sancı girdi... " diye bildim güçlükle.

Raven'a bir bakış attığımda, dudaklarını oynandığını gördüm. Bir şeyler anlatmaya çalıştığını fark ettiğimdeyse, dudak okuma işinde berbat olduğumu öğrenmiş oldum. Bunun nedeni kesinlikle öpülesi dolgunluktaki dudaklarıyla alakalı değildi.

"Regl misin? " diye sordu kız. Gözlerimi hala Raven'dan çevirmediğim için, kafasını kızın dediğini onaylar anlamda salladığını gördüm.

"Evet..." dedim başımı bir kere sallayarak.

"Çok kötü görünüyorsun, bence izin alıp eve gitmelisin. " dedi son sınıf olduğuna emin olduğum kız. Kahverengi gözlerinde endişeli bir ifade vardı.

"Evet, sanırım öyle yapmalıyım. " dedim Raven'in yeniden kızın dediğine başını salladığını görünce.

"Sana yardım edeyim istersen? " dedi sorarcasına. "Yürüyemeyecek kadar kötü görünüyorsun. " dedi kız oldukça içten bir şekilde.

"Çok teşekkürler ama arkadaşım sırada bekliyor. O yardım eder bana. " dedim ve doğrulmaya çalıştım. Fakat Raven, hemen yanı başımda dikildiği için bu mümkün olmuyordu.

"Nerede arkadaşın? " diye sordu kız. Başımla sırası gelmiş ufak tefek sarışın arkadaşımı işaret ettim. "Orada. " dedim ve kız yanımdan ayırılıp, Stella'nın yanına doğru yürümeye başladı. Stella'ya hızlıca durumu anlattığında Stella, dakikalardır beklediği kuyruğu umursamadan hızla yanıma geldi.

"Matilda! " diye bağırdı telaşla. "Ne oldu sana? "

"Karnım fena ağrıyor Stella. İzin alıp eve gideyim en iyisi ben. " dedim.

Raven'in aklından geçeni de kurduğum cümleden hemen sonra fark ettim. Hastalanmama neden olup, beni okuldan rahat rahat çıkaracaktı. Kabul etmek gerekirse oldukça zekice bir plandı. Fakat bu mide ağrısı çekilecek gibi değildi. Regl sancısının 1000'le çarpılmış hali gibiydi.

"Tamam hadi gidelim. " dedi Stella ve beni kız öğrencilerden sorumlu öğretmenin yanına doğru sürüklemeye başladı.

❄

"Karnımın ağrısından bayılacaktım!" diye cırladım, gri renkli tahtalardan olan uzun asma köprüyü yürümeye başladığımızda.

Bu sefer geçitten geçtiğimizde, Rosa bize eşlik etmemiş ve fısıltılar da pek gelmemizle ilgilenmemişti.

"Okuldan sorunsuz bir şekilde çıkmanın tek yolu buydu, üzgünüm." dedi Raven, gözlerini çevrede dolaştırarak.

"Neyse ki inandılar. Ama umarım annemi arayıp haber vermezler. " dedim tedirgin bir sesle.

"Annenin hafızasını sileriz, olur biter. " dedi omuz silkerek. İrice açılan mavi gözlerimi ona diktiğimde, tekrar omuz silkti.