Gizemli Kasaba

-46-

Üstümde oluşan ani hafiflikle gözlerimi açtım.

Zorlukla başımı sağa çevirdim.

Tanrım.. David.

Monica'yı ağaca yaslamıştı. Ama yaralıydı. Hem de oldukça. Gömleğindeki kanı hava karanlık da olsa fark edebilmiştim.

"Bir vampiri sinirlendirmemen gerektiğini biliyor olmalıydın." dedi David.

David oldukça yaralıydı. Ama o kadar.. sinirliydi ki.. Belki de öfke vampirlere güç veriyordu. Monica'nın şu an David'den korktuğunu görebiliyordum.

Monica aniden gülümsedi.

"Sen de istiyorsun." dedi Monica.

"Ne saçmalıyorsun sen?!" dedi David.

"Jenna'nın kanını. İstiyorsun değil mi? Şu an ondan gelen yoğun kan kokusu.. Kendini zor tutuyorsun." dedi.

David eliyle Monica'yı ağaca biraz daha bastırdı. Monica'nın canı oldukça yanmış olmalıydı.

"İstediğini biliyorum." dedi Monica.

"Kapa şu lanet çeneni!" diye bağırdı David.

David'i daha önce de öfkeliyken görmüştüm. Ama şimdi.. çok farklıydı. Onu hiç bu kadar öfkeliyken görmemişim. Hatta onu bu kadar öfkeli hayal bile edemezdim.

"Beni öldürecek misin?" dedi Monica ciddileşerek. Korktuğu çok belli oluyordu.

Bu sefer David gülümsedi.

"Hayır." dedi.

Monica şaşkınlıkla ona baktı.

"Jenna'ya yaşattıklarını yaşatacağım. Sevdiklerine zarar vereceğim. Aslında senin gibi taş kalpli birinin gerçekten sevdiği biri gelmiyor aklıma. Tabii! Mona vardı değil mi?" dedi David.

Mona da kimdi?

"Lütfen David. Ona dokunma. Lütfen ne istersen yaparım." dedi Monica yalvarırcasına.

Tanrım.. Eğer karanlıktan yanlış görmüyorsam Monica'nın gözleri doluyordu.

Bir anda görüntüler bulanıklaşmaya başladı. Başım dönüyordu.

Tanrım.. Çok kan kaybetmiştim. Hâla da kolumdan kanlar akıyordu.

Ama hayır. Şimdi bayılmamalıydım.

Bayılamazdım.

---

Bazı sesler duyuyordum. Ama gözlerimi açamıyordum. Çok yorgundum. En küçük bir hareket yapmaya bile halim yoktu.

Sesler aniden durulaştı. Yavaş yavaş kendime geliyor olmalıydım. Ama hâla hareket etmiyordum.

"Sadece bir kişi kalabilir." dedi birisi. Hastanede miydim?

"Ben kalırım." dedi tanıdık bir ses. Hâla sesleri tam olarak ayırt edemiyordum.

Bir kapı kapanma sesinin ardından sesler kesildi.

Gittikçe daha çok kendime geliyordum. Sanki gözlerimi açabilecekmişim gibi hissediyordum. Ama olmuyordu. Yapamıyordum işte..