Racing the Sunrise (Book II)

2* Home is where the heart is

Αφού τακτοποιώ τα πράγματά μου και κάνω ένα βιαστικό ντους για να απαλύνω την επίδραση του jetlag, αποφασίζω να κάνω το μεγάλο βήμα και να πω σε κάποιον πως επέστρεψα. Ούτε κι εγώ ξέρω πως κατάφερα να το κρατήσω κρυφό. Ίσως γιατί ήταν η πιο αυθόρμητη απόφαση που πήρα ποτέ. Καλή ή κακή, ο καιρός μόνο θα δείξει. Κι έτσι όταν ο διευθυντής μου ζήτησε να ανανεώσουμε το συμβόλαιό μου με την εταιρεία, ήξερα ότι έπρεπε να αρνηθώ. Τίποτα δεν με κράταγε πίσω. Είχα συνειδητοποιήσει από καιρό πού έπρεπε να βρίσκομαι, πού άνηκα. Κι αυτή η πλευρά του Ατλαντικού δεν ήταν η σωστή. Μου πήρε καιρό να το παραδεχτώ δυνατά στον εαυτό μου, αλλά μόλις το έκανα δεν υπήρχε γυρισμός.

Με τη Φαίη και το Ντίνο συνεχίσαμε να είμαστε κοντά ακόμη και με έναν ωκεανό ανάμεσά μας. Μιλούσαμε όσο πιο συχνά μας επέτρεπαν τα προγράμματά μας και κάναμε ομαδικές συνομιλίες. Με αυτό τον τρόπο, ένιωθα σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα, σχεδόν. Στην αρχή υπήρχε μια πίκρα όπως είναι λογικό, αλλά αργότερα όλοι αποδεχτήκαμε την κατάσταση. Έπειτα από μερικούς μήνες ήρθαν να με επισκεφτούν και ξετρελάθηκαν με την πόλη! Η Νέα Υόρκη είναι από τους προορισμούς που είναι αδύνατο να μην μαγέψουν κάθε ταξιδιώτη! Δημιουργήσαμε τόσες όμορφες, νέες αναμνήσεις που μας έφεραν ακόμη πιο κοντά κι η φιλία μας δυνάμωσε ακόμη περισσότερο αντί να χαλάσει με την απόσταση. Κι έτσι απλά κατανοήσαμε πως στην περίπτωσή μας, η απόσταση ήταν απλά ένας αριθμός.

Χωρίς να το σκεφτώ περισσότερο, βολεύομαι στον καναπέ και αρπάζω το κινητό μου. Πληκτρολογώ τον αριθμό της Φαίης και νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.

"Πες ότι μου κάνεις πλάκα;!", ακούγεται έκπληκτη η φωνή της Φαίης όταν το σηκώνει.

Είχε καταλάβει λογικά ότι βρίσκομαι στην Ελλάδα για να την καλώ από το ελληνικό μου νούμερο.

"Όχι!", της φωνάζω ενθουσιασμένη. 

"Μόλις γύρισα!"

"Αχ Σοφάκι μου! Καλό μου Σοφάκι! Δεν το πιστεύω! Κλείσε, έρχομαι από εκεί!", ακούγεται συγκινημένη και μου το κλείνει.

Δεν πρόλαβα καν να της πω ότι δεν έχω τίποτα σπίτι αφού μόλις έφτασα. Βιαστικά φοράω τα πρώτα ρούχα που βρίσκω στη ντουλάπα μου και τρέχω στο σούπερ μάρκετ για να εφοδιάσω το σπίτι με τα απαραίτητα.

Δέκα λεπτά αργότερα είμαι πίσω και ευτυχώς η Φαίη δεν έχει φτάσει ακόμη. Τακτοποιώ τα πράγματα στα ντουλάπια και το ψυγείο και την περιμένω. Μερικά λεπτά αργότερα μου χτυπάει το κουδούνι. Της ανοίγω και με το που βγαίνει από το ασανσέρ ρίχνομαι στην αγκαλιά της! Την είχα τόσο πολύ ανάγκη αυτή την αγκαλιά.. Το να βλέπεις την κολλητή σου και πάλι με σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια σου έπειτα από μήνες κι όχι πίσω από την οθόνη ενός υπολογιστή είναι ανεκτίμητο!

Φτιάχνω πρωινό και καφέδες και βολευόμαστε στο μπαλκόνι. Τότε βλέπω την περιέργεια να την κυριεύει.

"Σοφία, γιατί είσαι εδώ; Γιατί γύρισες;", με κοιτάζει καχύποπτα.

"Δεν με κράταγε τίποτα πίσω..", της ρίχνω ένα βλέμμα γεμάτο νόημα.

"Δηλαδή θα μείνεις;", ακούγεται ενθουσιασμένη.

"Δεν έχω πουθενά αλλού να πάω..", της χαμογελάω πικρά και μου ανταποδίδει.

"Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο καλό είναι το timing..", λέει σχετικά σκοτεινιασμένη.

"Πριν λίγες μέρες χωρίσαμε..", λέει σκύβοντας το κεφάλι κι είναι έτοιμη να δακρύσει.

"Τι εννοείς χωρίσατε; Τι συνέβη;", τη ρωτάω έκπληκτη.