Racing the Sunrise (Book II)

2* Home is where the heart is

Το ταξί με αφήνει επιτέλους έξω από το παλιό μου σπίτι. Σε όλη τη διαδρομή έπαιζαν σε repeat αναμνήσεις από τη μέρα που έφτασα στη Νέα Υόρκη και αντίστοιχα ένα κίτρινο ταξί με άφησε έξω από τη μονοκατοικία των θείων μου. Η χαρά μου που τους ξαναέβλεπα έπειτα από ενάμιση χρόνο δεν μπορούσε να περιγραφεί. Είχαμε συμφωνήσει να μείνω μαζί τους τον πρώτο καιρό για να περιορίσω όσο γινόταν τα έξοδά μου κι έπειτα μόλις έπαιρνα τον πρώτο μου μισθό θα έψαχνα για το δικό μου διαμέρισμα. Το σπίτι τους ήταν στην Αστόρια, λίγο πιο μακριά από το Μανχάταν όπου βρισκόταν η εταιρεία μου αλλά αυτό ήταν μικρό τίμημα για τα χρήματα που εξοικονομούσα από τα πανάκριβα ενοίκια. Το πλεονέκτημα της περιοχής ήταν ότι εκεί μένουν οι περισσότεροι Έλληνες, και έτσι δεν άργησα να δικτυωθώ. Προφανώς βοήθησε κι η ξαδέρφη μου σε αυτό που ανέλαβε να μου δείξει την πόλη λίγο καλύτερα και να με συστήσει στην τρελή νυχτερινή ζωή της. 

Η δουλειά μου θα ξεκινούσε 2 εβδομάδες αργότερα επομένως είχα το χρόνο να συνηθίσω και να προσαρμοστώ στη νέα πραγματικότητα. Ο νέος κόσμος που γνώριζα και το καινούριο περιβάλλον που συναντούσα κατάφερε να με κάνει να ξεχαστώ και το είχα τόση ανάγκη. Κι έτσι όλα κυλούσαν όμορφα κι ανέμελα. Για λίγο. Τα πράγματα άλλαξαν δραστικά όταν ξεκίνησα να δουλεύω και μετακόμισα επιτέλους στο δικό μου χώρο. Τότε ήταν που άρχισα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου.

Στέκομαι και περιεργάζομαι την πολυκατοικία μου για μερικά λεπτά. Δεν μπορώ να πω αν μου έλειψε αλλά ξέρω πως κανένα άλλο μέρος δεν μου προσέφερε αυτή την αίσθηση ασφάλειας που μου προσφέρει το σπίτι μου. Ανεβαίνω δειλά δειλά και ξεκλειδώνω την πόρτα. Είναι ακατοίκητο εδώ και ένα χρόνο, μα τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ευτυχώς οι γονείς μου το καθάριζαν κατά καιρούς και εκτός από την έντονη μυρωδιά κλεισούρας που το πλημμυρίζει, είναι σε καλή κατάσταση. Κοιτάζω γύρω μου ασυναίσθητα. Έχω τόσες όμορφες αναμνήσεις από αυτό το μέρος, πώς μπόρεσα να φύγω;