Dark romance with a bit of pink #Netties2016

Hoofdstuk 3 ✔︎

Ik duwde de deur open en trok hem naar binnen.

"Weer al dat getrek, laat me los," mopperde hij. Toen ik niet losliet begon hij te schreeuwen. "HELP! IK WORD ONTVOERT EN GEDWONGEN OM TE GAAN SCHAATSEN!"

Ik bedekte zijn mond met mijn hand als bijna iedereen ons aan staarde.

"Ssshhh," zei ik zonder mijn hand te verwijderen. "Niet schreeuwen."

Toen hij ophield met spartelen hield ik pas mijn hand weg. Een boze uitdrukking verscheen op zijn gezicht. 

"Kom gewoon mee." Ik trok hem mee naar de ingang en betaalde, met het geld dat ik van mijn moeder had gekregen,  zodat we binnen konden.

Caleb leek eerst te protesteren toen ik betaalde, maar toen ik zou dat hij voor de drankjes mocht betalen zweeg hij. 

"Kom, we gaan onze schaatsen halen," zei ik en wachtte tot de meneer achter de balie baar ons toe kwam.

"Maat?" vroeg hij.

"36," zei ik.

Caleb lachte,  maar maakt er snel een kuch van. "36. Huh kleintje. Ik heb een 42."

Ik draaide me naar hem om. "Kleintje?"

Hij trok een wenkbrauw op. "Ja, wat ben je? 1m 55?"

Ik keek snel naar de grond, mijn blos proberen te verbergen.

"Nee," mompelde ik. "1m62 en ik kan er niets aandoen dat jij een wolkenkrabber bent!"

"Wolkenkrabber? Ik ben maar 1m85."

"Ja, dus een wolkenkrabber," Met dat draaide ik me terug om en nam de schaatsen aan van de man, die ons geamuseerd aankeek.

Ik draaide me snel terug om en ging op een bankje zitten. Caleb kwam naast me zitten en begon zijn veters los te knopen.

Ik deed mijn schaatsen aan, wel zo goed mogelijk als ik kon.

"Ugh, stomme veters," klaagde ik en probeerde ze opnieuw te binden.

"Kan je nog geen veters binden?" Het was geen bespottelijke toon waarop hij dat vroeg, maar gewoon emotieloos.

Ik keek hem aan en stak mijn tong uit.

"Echt volwassen, weirdo," zei hij en ging op de grond zitten zodat hij mijn veters kon vastbindenden.

"Hier," zei hij als hij klaar was.

Ik glimlachte naar hem. Hij keek me emotieloos aan.

"Kom op," zei ik en trok hem mee de schaatsbaan op.

Hij mompelde iets, maar ik besloot hem te negeren. Ik duwde hem op de schaatsbaan en hij gleed een paar meter vooruit. Daarna deed hij een maakte hij een perfecte bocht en draaide zich terug naar mij om.

Hij keek me met opgetrokken wenkbrauw aan. "Wat sta je daar zo? Waarom kom je niet op de baan?"

Ik lachte nerveus. "Ikkannietschaatsen."

"Wat?" vroeg hij.

"Ikkannietschaatsen," zei ik opnieuw, weer veel te snel.

"Trager." Hij zei het op een manier waarop je tegen een kleuter zou praten. 

Ik zuchtte. "Ik kan niet schaatsen."

Hij begon te lachen, geen droge of spottende lach, maar een echte lach. Het was de eerste keer dat ik hem hoorde lachen en heilige cupcakes, ik hou van zijn lach. Eigenlijk is het de eerste emotie die ik duidelijk kon zien.

 Ik deed een overwinningsdansje in mijn hoofd.

"Wat ben je aan het doen?" vroeg hij en keek me aan, nog steeds een klein beetje lachend.