Κεφάλαιο 15

Start from the beginning
                                    

''Αχάριστη'' Ο τόνος του ήταν σκληρός και γεμάτος κατηγορία. ''Έφερες έναν Κηνηγό στο χωρίο μας. Έχεις χάσει το μυαλό σου; Έτσι ξεπληρώνεις τους ανθρώπους που σε φρόντισαν όλα αυτά τα χρόνια;'' Κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα του ήταν σαν χαστούκι για την νεαρή μάγισσα.

Ήταν εκτός εαυτού, και ως ένα σημείο ήταν δικαιολογημένος, αλλά είχε άδικο. Η Σελίν δεν θα έκανε ποτέ κάτι που θα τον έβαζε σε κίνδυνο εκείνον, τον Ρόραν, την Αλίρα, την Νάγια, την Σάλυ και την Ανν, την Αριάνα ή οποιονδήποτε άλλον από την Σύναξη. Δεν θα επέτρεπε να πάθει κακό η οικογένεια της, θα έμπαινε ανάμεσα σε αυτούς και σε ό,τι τους απειλούσε και θα το σκότωνε με τα ίδια της τα χέρια αν χρειαζόταν.

Ο θυμός που σιγόκαιγε μέσα της, πυροδοτημένος από τα λόγια του μεγαλύτερου μάγου, παραδόξως της προσέφερε κάποια ανακούφιση. Σήμαινε πως μπορούσε ακόμα να νιώσει.

''Σου έδωσα ένα σπίτι'' συνέχισε ο Άιζακ. ''Φαγητό, ρούχα, μόρφωση, θα σε πάντρευα με τον μοναχογιό μου...''

''Για να είναι ο Ρόραν ευτυχισμένος, όχι εγώ!'' ξέσπασε, διακόπτοντας τον. Οι εποχές που χαμήλωνε το βλέμμα της και απλά άκουγε σιωπηλή είχαν περάσει. ''Ρώτησες ποτέ τι ήθελα εγώ; Ξέρω τι έχεις κάνει για ΄μένα, αλλά αυτό δεν σου δίνει το δικαίωμα να ορίζεις την ζωή μου!''

Πλέον ήξερε πως ήταν να της στερούν την ελευθερία και δεν σκόπευε να επιτρέψει σε κανέναν να της το κάνει ξανά αυτό, είτε κυριολεκτικά, είτε με έμμεσο τρόπο όπως προσπαθούσε να κάνει ο Άιζακ και το Συμβούλιο, για τον όποιο λόγο κι αν ένιωθαν την ανάγκη να το κάνουν. Το κοριτσάκι που μπορούσαν να ελέγξουν είχε χαθεί. Δεν ήθελε να τον βγάλει από την ζωή της, στο κάτω-κάτω παρά τα προβλήματα τους ήταν οικογένεια, αλλά αν δεν συμφωνούσε να μείνει με τους δικούς της όρους θα το έκανε. Και αν αυτή η έξοδος ήταν να γίνει με μια επιεική σύγκρουση, ας ήταν.

Εκείνη αποφάσιζε για τον εαυτό της και μόνο εκείνη.

Το πρόσωπο του Άιζακ άλλαξε, σαν να είχε συμβεί κάτι που απευχόταν, αλλά ταυτόχρονα το περίμενε κιόλας να συμβεί. ''Έφερες έναν δολοφόνο στην πόρτα μας και αντί να μετανοήσεις για το λάθος σου το υπερασπίζεσαι. Τελικά αποδείχθηκε πως έκανα μεγάλο λάθος για 'σένα. Κρίμα''

Σταύρωσε τα χέρια της μπροστά στο στήθος της. ''Τελείωσες; Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να με κατηγορείς με αυτόν τον τρόπο ενώ δεν ξέρεις όλη την ιστορία''

Το Δάσος των ΜαγισσώνWhere stories live. Discover now