Destroyed By My Lover

Hoofdstuk 1

Ik ren de trap op.  Shit.  Straks kom Ik weer te laat. Mijn rugzak trek ik verder op,  lopend door de drukke gangen.  Ineens komt Mevrouw Dammen op mij af.  Ze kijkt mij aan,  streng.  De moed zakt me in de schoenen. Ik ben er geweest.  Maar Dammen zegt niks.  Ze kijkt me onderzoekend aan,  probeert mijn stemming te peilen.
'Marie, ehm er is iemand die je moet spreken. '
Ik lach in mezelf.  Heuii geen straf. Ik zie het in haar blik. 
We lopen langs de slaapkamers van de meisjes. De jongens slaapkamers zijn 2 verdieping Onder ons.
Ja,  ik zit op een Academy.
Ik ben gevlucht,  een maand geleden van mijn huis.
Dammen zag de blauwe plekken,  de pijn in mijn ogen en de snee,  waar ik niet over praat.  En ik mocht blijven.
Ik ben niet snel bang.  Tenminste, was.  Als iemand nu zijn hand optilt doe ik al 5 stappen achteruit.
Ik ben schichtig, praat met niemand en huil.
Lachen doe ik bijna niet meer.
Dammen won binnen 1 uur mijn vertrouwen,  beloofde voor mij te zorgen. En een manier te vinden om van mijn trauma's af te komen.  We zijn inmiddels aan het einde van de gang van de 4de verdieping.
Ze drukt de klink omlaag en opent de deur......
Ik zie een man. Nouja,  jongen.  Hij is ouder dan ik.  Ik schat hem 26.
Ikzelf ben bijna 17..
Hij kijkt me aan alsof hij mij alang kent.  Maar ik tril.  Ik ben bang merk ik.  Dammen stapt naar binnen en knikt, zodat ik ook naar binnen stap.  Ze snapt inmiddels dat alles met aanrakingen flashbacks oproept.
De jongen stapt naar voren,  en ik stap achteruit.  Ik sta nu tegen de gesloten duur.  Hij tilt zijn hand op.  Ik krimp in elkaar.  Ik zie het voor me.  De lange man met zwart haar en vuurspuwende ogen,  hij steekt zijn hand uit en slaat mij hard.  Ik gil en voel bloed.  Ineens hoor ik Van Dammen. 'Marie?!  Kan je mij horen?!'   haar stem trilt.  Ik open mijn ogen.  De man staat nog steeds 3 meter van mij af,  en laat zijn hand zakken.  'Ga je mij niet slaan?'  piep ik.  De man schud zijn hoofd,  en kijkt mij in mijn ogen.  Ik zie nu pad hoe jong hij echt is.  En ik zie zijn pijn.  Hij lijd.  Vanwege mij.  Het breekt zijn hart mij zo te zien.  'Marie,  dit is James Morizati.  Hij wil je helpen. '
Ik bekijk Morizati.  Hij kijkt mij ook aan.  Ik zit nog steeds ineengedoken tegen de deur.  'Marie,  kan je opstaan?'  Van Dammen vraagt het voorzichtig.  Ik kruip overeind.  De tranen staan in mijn ogen.  'Meneer Morizati,  of James,  gaat je helpen.  Ik meld je wel even af bij Maassen'  Van Dammen doet de klink omlaag.  Ik staar haar aan. 'Laat u me alleen?'  ze knikt onwennig.  'Ik vertrouw u...'  ze glimlacht naar mij.  'En ik vertrouw James.... Ik ken hem.  Ik vertrouw hem Maria.  Vertrouw jij mij dan ook?'. Ik kijk Van Dammen aan.  Ze geeft me een soort omhelzing,  wat ik raar genoeg erg kan waarderen.  Dan draait ze zich om en doet de klink omlaag.  Ze doet de deur met een kleine klik dicht.  Ik draai me om naar James.  Hij is knap.  Heel erg knap.  We zijn nu alleen......