~StAy ALivE~

~4~

Αυρας POV

Το επομενο πρωι ξυπνησα γιατι ενιωθα ενα βαρος επανω μου.
Μεγαλο βαρος.

Πηγα να κουνιθω με... μεγαλη επιτυχια.

Λεμε τωρα.

Μα γιατι δεν... ξαφνικα ενιωσα κατι καυτο να αγγιζει τον λαιμο μου.

Ανατριχιασα ασυναισθητα.

Ενα σωμα ηρθε και κολλησε πανω μου καθως χασμουριοταν διπλα απο το αυτι μου.

-Μμ...

Ακουσα τον αγνωστο να μουγκριζει.

-Μμ..

Ειπα και εγω χωρις να ξερω τι αλλο να κανω.

Ενιωσα τα χερια του αγνωστου να ερχονται στην μεση μου.

Γουρλωσα τα ματια.

Ωραια ας μπουμε τωρα στο ψητο...

Ποιος στον κορακα κοιμαται διπλα μου?!

-Πολυ κουνιεσαι οταν ξυπνας.

Ακουσα μια αγουροξυπνημενη φωνη να λεει.

Καπου την ξερω εγω αυτην την φωνη...

-Νικο?!

Ειπα και εκεινος μουγκρισε.

-Ο ενας και μοναδικος.

Απαντησε τελικα και τεντωθηκε.

Γυρισα να τον κοιταξω.

Τα μαλλια του ηταν ανακατεμμενα και ετρηβε τα ματια του...

-Πραγματικα δεν καταλαβαινω αυτο το βλεμμα.

Ειπε καθως με κοιτουσε.

Η φωνη του παρεμενε βραχνη.

Πς... μονο εγω αναβω?

Ειχα υψωσει τα φρυδια.

Τι ειχε πει πριν απο λιγο?

-Ακομα παραξενα με κοιτας.

Ειπε.

Ειχε σουφρωσει τα χειλη του παραπονιατικα.

Ου μωλε...

Εχω ορεξεις πρωινιατικα.

Ξαφνικα με κοιταξε πονηρα.

-Παιδια?!!!

Μια αναμαλιασμενη Δεσπο μπηκε μεσα στο δωματιο.

Μας κοιταξε καλα καλα.

Σιγα σιγα εφυγε κλεινωντας την πορτα.

Καλα... και μονο με το βλεμμα της καταλαβα τι νομιζε.

Σηκωθηκα αποτομα και ακουσα τον Νικο να βγαζει ηχους παραπονου.

Μην με ρωτατε τι ακριβως.