Maybe he is, maybe not...

Hoofdstuk 2

De dagen die volgden op die fantastische avond waren perfect. Zoals ik het wou. We konden een hele avond chatten en het hield maar niet op. We lachten samen, we deelden onze gevoelens, wat we die dag hadden meegemaakt... Voor elkaar hadden we geen geheimen meer. Hij bleef maar met mij flirten terwijl ik het eigenlijk helemaal niet doorhad. Ik wist niet wat er gebeurde.
Nog nooit heb ik zo een goede vriend gehad als nu. Maar het geluk kon niet blijven duren. Na een aantal dagen, keerden alles om in een drama. Hij antwoorde niet meer op berichten dat ik hem stuurde, maar bekeek ze wel. Ik stortte in en wist niet meer wat te doen. Over een maand zou het school weer beginnen en wat dan als ik hem tegenkwam? Wat zou ik moeten zeggen? Of hem gewoon helemaal negeren? Nog nooit eerder was dit gebeurt, alles was plots anders. De vriendschap die we hadden, verloren. Ik besloot om er mij niets van aan te trekken en gewoon verder te gaan. Het leven bestaat niet uit één jongen. Genoeg anderen. Hij bleef mij negeren, en dit de komende twee jaar. Ik was hem helemaal vergeten, leerde nog nieuwe mensen kennen en alles was een stuk leuker terug. Ik was kwaad, maar opgelucht...

Rond de periode van Kerst, was er iemand nieuw. Nu vraag ik me af wat ik er toen in heb gezien, maar ooit was het anders. Hij zat niet in dezelfde klas, maar dat ik hem tijdens de pauzes zag was genoeg voor mij. Anders was hij, helemaal anders als Jesse. Hij was verlegen, Jesse was sociaal. Hij was niet heel mooi, Jesse was super knap. Die twee waren nu echt compleet het tegenovergestelde en toch viel ik als een blok voor Benjamin, want dat was zijn naam. Tot Valentijn heeft het geduurd voor ik er iets durfde tegen te zeggen. Ik had niet speciaal een cadeau gekocht, maar gewoon een simpel kaartje met een tekst op geschreven die ik eigenlijk van het internet had gehaald. Natuurlijk liep alles weer mis.
Wanneer Benjamin het kaartje had gelezen, deelde hij het met zijn vrienden in de klas. Maar niet alleen met hen, er had ook een leerkracht het kaartje afgepakt en het voorgelezen voor heel de klas. Ik kwam er pas achter toen iedereen naar mij kwam en vroeg of ik op Benji verliefd was. Mijn zelfvertrouwen verdween in het niets. Heel mijn wereld stortte weeral in en ik kon weer helemaal opnieuw beginnen. Lang heeft het niet geduurd voor ik bij de psycholoog van het school zat. Daar heb ik alles moeten uitstorten en moeten vertellen. Het ging niet zo vlot als ik wou maar het hielp wel. Tegen het einde van het schooljaar waren al die gevoelens weg, en kon ik weer leven hoe ik het wou. Zonder jongens, had ik me voorgenomen. En het lukte me, een hele vakantie zonder jongens.