Zij had een gave

WAARSCHUWING: Deze shortstory heb ik alweer een paar jaar geleden geschreven, spelling en grammatica fouten kunnen voorkomen

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

,,Je wordt er van beschuldigd een heks te zijn, er zijn genoeg getuigen die jou het ongewone hebben zien doen.'' Ik huilde, ik kon amper op mijn voeten staan, ik wou gaan liggen om nooit meer op staan, ik was pas tien jaar oud, gewoon een meisje dat haar moeder wilt zien... ,,Met vijf getuigen, hebben wij genoeg bewijs om jou te executeren. We accepteren geen heksen in Malefica! Nog laatste woorden?''

Langzaam tilde ik mijn hoofd op, toen ik mezelf met een verslagen stemmetje hoorde zeggen ,,Ik was gewoon aan het spelen!'' De ogen van de magistraat toonden haat. ,,SPELEN? Je speelt niet, met zwaartekracht, of andere wetten van de natuur!'' Hij schreeuwde, als een ontembare leeuw, klaar om de huid van zijn prooi te scheuren. Hij rukte zijn ogen weg van mij en naar de getuigen naast hem. ,,Ga nu, maak haar klaar voor de DOOD.'' De woorden duizelden door mijn hoofd terwijl de getuigen langzaam naar mij toe liepen. Stap voor stap. Iedere stap voelde ik me eenzamer, iedereen is tegen mij.

Ik realiseerde me iets. ,,Ik ben niet de gene die een zonde heeft begaan!!" Mijn voeten rezen van de grond toen ik op keek. Mijn lichaam verloor zijn vorm, mijn ogen warden zo donker als die van de magistraat en de wonden die de ''Normale mensen'' hadden veroorzaakt verschenen op mijn bleke gezichtje. Alleen op deze manier konden ze zien hoe diep ze mij gekwetst hebben. 

,,Jullie zijn de zes zondaren, jullie zijn allemaal vervloekt.'' Ik richtte me op de magistraat ,,Uw kleine dorpje Malefica, waar wij geen heksen accepteren, zal bekend worden om de vloek van de heks!'' Als versteend keken ze me aan. Ik fluisterde ,,Jullie zijn de zes zondaren.'' Nadat ik deze woorden uitgesproken had, werd mijn zicht wazig en uiteindelijk zwart, net als die van hun.

———————————————————————————————————————————————————-

Ik liep mijn nieuwe slaapkamer binnen. Natuurlijk moest er weer een geest in mijn kamer zijn. Ik word er ziek van. Ik wist wel dat we nooit moesten verhuizen naar een huis gebouwd in 1849, dit verwachtte ik al. Ik wou een nieuw leven beginnen, een dat normaal is, ik wil niet meer met geesten praten, en nu ben ik er met een opgescheept in mijn kamer. ,,Wat doe je hier?!'' riep ik geërgerd naar de geestenjongen. De jongen keek achter hem om er zeker van te zijn dat ik tegen hem praatte. Zijn gescheurde bruine mantel hing aan zijn lichaam. Hij was gewond, ik denk dat hij vermoord was.

Sinds dat ik drie jaar oud ben, kan ik geesten zien. Niet iedereen wordt een geest als je dood gaat, alleen als je iets moet afmaken op aarde voor je gaat. Sommige geesten blijven omdat ze erachter moeten komen wie ze waren en hoe ze zijn overleden. Deze geest was jong, maar op een of andere manier leek zijn gezicht toch oud en verward. ,,Ja, ik heb het tegen jou! Zie jij iemand anders in deze kamer tegen wie ik het kon hebben?'' Ik klonk als een verwend nest.

Met alle zekerheid kan ik vertellen dat hij in jaren niet gesproken had, omdat hij veel moeite deed om zijn mond te openen, en zijn stem klonk uitgedroogd. ,,Kun jij mij zien?'' Natuurlijk. Het is een dom geestje. ,,Ja, ik ben vervloekt en nu kan ik geesten zien, kan jij mij zien?'' Zei ik sarcastisch genoeg om hem te laten realiseren hoe dom zijn vraag eigenlijk was. Hij negeerde mijn sarcasme en zei ,,In dat geval moet jij May zijn, de reden waarom ik nog op aarde ben.''

Ik bloosde. Er was nog nooit een geest geweest die hier was gebleven, speciaal voor mij! ,,Ik ben Jesse, en wij zijn familie. Je bent niet vervloekt, dit dorpje is vervloekt. Onze familie is gezegend met de gave om de ondoden te zien. Dit dorpje heet tegenwoordig Maledicam, dat betekent in het Latijn ''De vloek van de heks''. Jouw taak is om de heks te laten slapen, voor honderd jaar.''