En Güzel İmtihanimsin .

34.Bölüm

Açtı telefonu , abim , aldı beni kolunun altına sarıldı kocaman oturttu banka.

Başladı konuşmaya.

Yanan yüreğimin bitti ana gelmiştik.Para gelmesse ona bir şey değil çok şey yaparmiş.

Abim ise tüm hastanenin bizi duyacağı şekilde.

"EĞER ONUN SAÇININ BIR TELINE ZARAR GELIRSE YÜREĞI INCILIRSE KENDINI YOK BIL."

Telefonu kapatıp ağlayan sesizce yüreğime akan gözyaşlarımı silip gözümü öptü.

"Gözümün nuru."

Baktı gözlerimin içine derin derin tekrardan tut ellerimi tekrar sarıldı baba şefkati ile.

"Yapma ağlama isyana koşma ne olur dua ve sabır et."

Haklıydı şu an en güçsüz olduğum zaman olduğu için şeytan uğraşıyor , nefesim beni elinim altına almış oynatıyordu.

Abime kocaman sarıldım kendine has korkusunu içime çektim ve gözümden dökülen yaşlar gibi ağzımdan bir hıçkırık döküldü.

Abim beni kendinden uzaklaştırıp sınırden zaten çatılmış kaşlarını iyice çatıp ;

"Sana benim yanımda ağlamayacaksın demedim mi ? Mina."

Konuşamıyordum ki konuşsam cesaretim olsa Rüzgar nasıl diye soracağım ama cesaret edemiyorum duyuracaklarim ile isyana koşarımiyim diye...

"Mina güzelim niye konuş muyorsun ? Korkmaya başladım bak.Hadi bana cevap ver."

Beni sarsıyordu o sarsdıkça kendime gelmeye çalışıyordum ama olmuyordu.

"Konuş lütfen Mina lütfen. Daha polisleri arayıp bizi aradığını söylemem gerekiyor."

Dilim tutuldu günümün tutulduğu gibi.

Bende kollarımla cevap verdim.
Sarıldım abime. Onun bana sarılması ile biraz durmuş gözyaşlarım firar etti.

Abim sessiz kendin bilirsin Mina konuşma tepki vermede güzel deyip beni oturduğum panktan kaldırıp hastane kapısına doğru götürdü.
O dev kapıya yaklaştıkca titriyordum.
Abim ise kulağıma sesizce sakin olan nidaları döküyordu.

"Mina güzellim sen de iyi değilsin benim odama çıkalım orda dinlen biraz."

Hayır diyemedim olmaz beni sevdamin yanına götürde.
Sadece onun verdiği komutlara uyudum.

Beni odaya çıkarıp deri koltuğa yatırdı.
Üstüme ince beyaz bir pike örtüp,anlıma öpücük kondurdu.

"Uyumaya çalış guzellim unutma güçlü olup sevdiklerinin yanında olmam lazım."

Gözlerimi kapatıp açtım abicim de tamam o zaman deyip çıkıp gitti kaldım tek başıma.

Biraz toplandım çektim ayaklarımı kendime doğru kafamı gömdüm ayaklarımın arasına.
Istemsizce aktı yaşlar.
Aklıma Eslem ile yaşadığım günler gelince daha da artı tatlı tatlı heycanı, kıkırdamalari hepsi filim şeridi gibi akıyordu gözlerimin önüden.

Üstüme de bir gölge hissetm ve kafamı yavaşca kaldırdım önce ayakları sonra bedeni ve yüzü

'Hafize anne.'

Diyemedim tabii annemi desem teyzemi bilemedim oturdu sessizce yanıma tam elini uzatıp
Kafamı okşuyordu ki çektim.
Evet sizde haklısınız böyle yapmamın ne yeri ne zamanı ama onlar bana , bize , abim ili ikimize bencilce davrandı.

Seslenemedi havada kalan elini yavaşca çekip çantasını tuttu sıkıca.

Gözleri gözlerime değdi ağlamıştı.
Yine yandı yüreğim.