A Perfect Game (voltooid)

39. De brute afwijzing.

Ondertussen was Ryan gaan staan en luisterde onbewogen naar elk giftig woord dat over haar lippen kwam. In zijn groene ogen zag ze haar beeltenis gereflecteerd. Ze was een toonbeeld van bitternis en buitte dit uit.

"Ik ben zó klaar met jou. Er is geen toekomst voor ons, niet nu, niet...."

Moeizaam slikte ze.

Ze draaide haar gezicht van het zijne en zag de blikken van afschuw op de gezichten van de mensen die woordelijk konden verstaan wat ze had gezegd.

De tijd was gekomen om weg te gaan uit deze nachtmerrie. Ze draaide Ryan de rug toe en liep weg.

Een stalen greep om haar pols hield haar tegen. Met slechts een kleine ruk belandde ze tegen zijn solide borst. Zijn handen gleden om haar middel en hielden haar in bedwang. Zacht spraken zijn woorden tegen haar lippen:

"Ik heb je veel woorden horen spreken. Woorden die ik niet kan plaatsen, maar ik heb je nog geen nee horen zeggen, lief."

Zorgvuldig in haar rol blijvend zei ze kort:

"En dat zul je ook niet van me horen. Net zomin dat ik ooit tegen je heb gezegd dat ik van je hou. Overschat je waarde niet. Het was leuk, maar nu is het tijd om verder te gaan."

Ryan hield haar niet tegen toen ze zich uit zijn omhelzing losmaakte. Verveeld keek ze om zich heen.

"Doe geen moeite om me van gedachten te veranderen. Ik heb een lage tolerantie voor smekende mannen."

En alsof het haar ineens opkwam keek ze rond naar alle starende mensen. Ze zuchtte geërgerd.

"En ik heb het ook wel gehad met al die plakkerige fans die altijd om je heen hangen. Ik bedoel... Dat is toch gewoon zielig! Het is schandalig dat een wereldstad als New York door zoveel kleingeestige mensen word bevolkt", zei ze wrang en liet ze haar blik vol onverschillige minachting over de mensen glijden die binnen gehoorsafstand waren.

De onmiddellijke respons van de tribunes deed haar lip vergenoegzaam krullen. Mooi. Ze zouden haar haten en volledig achter Ryan staan. Opzettelijk langzaam liep ze van hem weg. De woorden die haar van de tribune werden toegegooid geselden haar. Ze accepteerde de pijn.

"Is dit het?"

Zijn woorden dreven naar haar oren. Langzaam draaide ze zich om. Trots zag ze zijn onverslagen houding. Dimsdale zou geen slachtoffer vinden in deze unieke man.

"Is er meer te zeggen?"

Vragend haalde ze haar wenkbrauwen op.

"Oké. Als dit belangrijk voor je is... Vaarwel, Ryan!"

Zonder zich om iets of iemand te bekommeren liep ze met rechte rug de treden op tot ze in de catacomben uit het zicht verdwenen was.

Zo snel als ze kon baande ze zich een weg door de mensenmassa. Ze dacht niet dat Ryan haar achterna zou komen, maar ze mocht het risico niet nemen. Onder geen voorwaarde mocht hij haar te pakken krijgen. 

Buiten aangekomen zag dat de auto op een zeer gunstige plek geparkeerd stond. Sean was zo gebiologeerd door de verslagen op de radio dat hij haar niet aan zag komen. Verbaast keek hij op toen de achterdeur geopend werd en Anne instapte. Voor een ogenblik gebeurde er niets en stond de auto stil.

"Rijden, Sean!" commandeerde ze met vaste stem.

Met grote ogen zette Sean de auto in beweging en reden ze van het parkeerterrein. Anne begreep niet hoe het kon dat haar stem zo solide klonk terwijl ze het gevoel had één geleiachtige massa te zijn.

Hoewel ze voelde dat de jongeman haar regelmatig via de achteruitkijkspiegel aan het opnemen was, negeerde ze hem.

Langzaam liet ze zich wegzinken in haar poel van ellende.