Μπλεγμένες Ζωές

Κεφάλαιο 5ο

Φτάνοντας στην στάση είδα το λεωφορείο να σταματάει. Άρχισα να τρέχω και σχεδόν πήδηξα τελευταία στιγμή πριν κλείσουν οι πόρτες. Χρειαζόμουν επειγόντως αμάξι, σκέφτηκα.

Όταν κατέβηκα έκανα μια στάση στο Επίκεντρογια καφέ. Στην ουρά πιο μπροστά μου τι έκπληξη συνάντησα τον Τέλη. Αφού είπαμε τα τυπικά δώσαμε ραντεβού κατά τις 12 ξανά εδώ για καφεδάκι και κουτσομπολιό με τις υπόλοιπες.

Το μάθημα ξεκίνησε. Οι ώρες κυλούσαν θεαματικά αργά και εγώ βαριόμουν όσο ποτέ άλλοτε. Δεν ήξερα αν έφταιγε το τηλεφώνημα το πρωί, ο μουντός καιρός ή ότι απλά δεν είχα όρεξη για μάθημα. Ακόμη και η Νιόβη είχε παρατηρήσει ότι κάτι με απασχολούσε και προσπαθούσε με χαρωπά σημειωματάκια και παιχνιδάκια που παίζαμε στο δημοτικό να μου φτιάξει το κέφι. Όταν επιτέλους η ώρα πήγε δώδεκα, κατευθυνθήκαμε και οι τρεις στο Επίκεντρο. Βρήκαμε ένα άδειο κεντρικό τραπέζι και καθίσαμε. Η ξαδέρφη της Λυδίας, τεταρτοετής και χωμένη σε όλα, ήρθε και κάθισε στο τραπέζι μας βλέποντας μας. Οι δύο τους άρχισαν να μιλάνε μεταξύ τους για κάτι που δεν έδωσα και ιδιαίτερη σημασία, ενώ εγώ πήγα να πάρω μια ζεστή σοκολάτα με γεύση φράουλα, η αγαπημένη μου.

Μέχρι να γυρίσω στο τραπέζι είχαν έρθει και οι υπόλοιποι τρεις. Ο Τέλης μίλαγε για το εργαστήριο Οργανικής με την Δήμητρα, ενώ η Θάλεια κοίταζε το απόλυτο κενό. Μάλιστα, σκέφτηκα, η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται...

«Δεν φαίνεσαι καλά εσύ σήμερα» είπε ο Τέλης κοιτάζοντας με

«Ξύπνησα απότομα»

«Για ανεβείτε όλες σας λιγάκι» ανέβασε τον τόνο της φωνής του «Παρασκευή σήμερα»

Όλες τον κοιτάζαμε απορημένες. Που το έβρισκε τόσο κέφι; Η Νιόβη γέλασε ξαφνικά.

«Συγγνώμη» είπε χωρίς να το εννοεί «αλλά μου φάνηκε τόσο μα τόσο αστείο»

«Λοιπόν Νάντια για πες μας καμία καλή κατάσταση για σήμερα. Πρέπει να ανοίξουμε φορτωτική» ρώτησε ο Τέλης την ξαδέρφη της Λυδίας.

Αυτός ο άνθρωπος δεν μπορούσε να μην τραβάει τα βλέμματα πάνω του... Μα φορτωτική; Ήμουν σίγουρη ότι καμία από τις υπόλοιπες δεν είχε καταλάβει τι εννοούσε.

«Εεεε;» είπε η Λυδία

«Να βρούμε γκομενάκια εννοεί» έδωσα την εξήγηση, αφού εκείνος την κοίταζε με εκείνο το δήθεν υπεροπτικό χαμόγελο που δεν ήξερε τι σήμαινε αυτό που μόλις είχε πει.