Ben Öykü, sabah erkenden odadaki kızlar müdür geleceği için odayı süpürdük tabi şimdi kafanızda bu kız nerde yaşıyor diye soruyorsunuzdur. Ben çok küçüklükten beri yetim bir kızım annem ile babam ben çok küçükken çarşıdan eve dönerken trafik kazası geçirip ölmüşler fakat ben annemin kucağındaymışım ama işin en ilginç tarafı ben, annemin kucağında olmama rağmen ölmemişim keşke ben nasıl kurtulduysam annemle, babamda kurtulsaydı annemi ve babamı ben hiç görmedim bilmiyorum beni yetimhaneye halam kendi elleriyle getirip yağmurun altında yetimhanenin kapısına bırakıp gitmiş bebek arabasının önünde halam benim hakkımda birşeyler yazmış "Öykü iyi bir bebek fakat ona ben bakamam çünkü Öykü sakat o abimden bana emanet, evet yeğenimi seviyorum çünkü canımın içi, onu size emanet ediyorum Öykü'ye iyi bakın" ben bu mektubu okurken duygulandım çünkü halam bile beni sakatken istemiyorsa arkadaşlarım da beni dışlar, yoldan geçenlerde dışlar bizim yetimhanedeki Solmaz ablama çok teşekkür ediyorum beni büyüttü beni istedi onu koklarken annem olmasada anne kokusu gibi hissettim ona kanım ısındı hatta Solmaz ablaya annem olmadığı için küçükken hep anne demişim hastalığımda başımda o beklemiş altıma yaptığımda bana hiç kızmamış dizilerde olur ya altına yapan çocukların anneleri çocuklarına çarşaflara yaptığı için kızar işte solmaz abla öyle birisi değil, bir gün ben tekerlekli sandalyede otururken yetimhanenin önünden geçen çocuklar bizim yetimhaneye toplarını kaçırdılar bahçede topa yakın olan sadece benim duvarlar telli olduğu için çocukların boylarıda yetmediğinden dolayı benim tekerlekli sandalyeli olduğumu görmediler ve içlerinden bir çocuk "şu topu atar mısın?" dediğinde başımı önüme eğerek "atamam görmüyor musun? Tekerlekli sandalyeliyim ben" dedim. Bana bakarak acıma duygusu yaşadıklarını hissettim.
