R26

Hoofdstuk 11 - Zoals Vroeger & Toekomst Ontmoeten

De mensen gaan vandaag om de beurt naar de sportzaal, of iets wat er op lijkt. 
Een beetje zoals de mijne, thuis. Ook hier is de naam een beetje overdreven, zoals ik al eerder zei.
Ik moet me inschrijven op een papier dat aan de muur hangt, maar het eerste  vrije plekje is ergens om... achttien uur. Morgen. Al zie ik dan pas de lijst voor de avond, daar   nog plek... 
    Plotseling valt het me op dat Vince er ook op staat. Helemaal onderaan. Om... negen uur 's avonds. Zo laat nog? Om acht uur kan ik nog begrijpen. Maar om negen uur? 
 Ik besluit me net het halfuur voor hem in te schrijven. Tegen de tijd dat hij komt, ben ik weg en kan ik misschien wat sneller in slaap vallen. Die batterij moet plat vandaag, zeker weten. 
Maar hoe ga ik achtenveertig uur leeg krijgen op een dag...
Positief denken, Kimberley, positief denken! 
Waar is Vreugde als je hem nodig hebt? 
    Wat ga ik ondertussen doen?, is de vraag die me bezighoud. 
Snel antwoord gevonden: de speelzaal. Wat doet een mens anders op zijn vrije dag? 
    Er zijn vele spelletjes vrij, maar de meeste sla ik over. 
Tot ik bij een schietspelletje kom. Ach, ik vermoord niet graag, maar die spelletjes zijn altijd de leukste. 
Gretig grijp ik naar het plastieken geweer - dat aan sommige kanten gehavend is - en start het spelletje op. 'Kill the bitches', is mijn dierlijke motivatiezin. 
Hé, iedereen zijn eigen leven. 
   

Zo, heb ik me even uitgeleefd op die vlezige wezens. Zelfs digitaal zijn ze irritant. 
Hijgend sluit ik het spelletje, maar het voelt alsof ik nog kilometers kan rennen. Mijn batterij geeft weer dat ik nog niet over de helft ben gegaan! 
    Het eten sla ik deze middag over, ik heb niet zo'n honger. Wat zou jij doen als je net honderden mensen hebt doorschoten en er overal bloed spatte? Ook niet zo'n honger, hé? Ja, dat dacht ik al. 
Ik zweet niet, dus die last moet ik niet van mijn gezicht vegen. Toch nog iets positiefs aan het lichaam. 
Ik wandel nog even door de speelhal, maar wordt al snel verplicht me naar het plein te bevinden. Er wordt gesproken door luidsprekers, maar ik kan de stem niet plaatsen. Die heb ik hier nog niet gehoord. 
Maar ik heb de oudere mensen hier nog niet echt gesproken. Ik wist tot voor kort niet eens dat ze een eigen gebouw hebben! Waarom sloeg Valentine deze delen over? Ik twijfel steeds meer aan mijn plattegrond. 
Het is in me opgekomen dat ze me ook niet vertelt heeft waar ze de wapens bewaren. 
'Beste mede-overlevende', kraken de verouderde boxen, 'Nogmaals proficiat voor de overwinning. Ik heb ook vernomen dat we een nieuwe ziel onder ons hebben. Proficiat aan het ijzersterke meisje.' Er draaien ettelijke  mensen zich naar me om, maar ik let niet op hen. Waar ik wel op let is zijn woordspeling. Was het toeval? Aangezien ik de spreker niet ken, weet ik ook niet hoeveel hij weet of vermoedt. 
Of ben ik gewoon te achterdochtig? 'Er komt een nieuwe missie binnenkort, maak zeker dat je er klaar voor bent.' Er stijgt gejoel op, maar niet veel. 
'Ook wil ik melden dat er morgenavond een feest gehouden wordt, dus slaap goed vannacht. Dat is alles. Nog een fijne avond.' We beantwoorden zijn groet en de mensen gaan over in hun normale gang van zaken. Alsof het hele gesprek niet is gebeurd. Dan zijn wij het vreemde ras... 

Verder op de dag, nadat ik heb gelopen, voel ik dat ik nog geen zin heb om te gaan slapen. Mijn batterij kan nog uren doorgaan - ik zou moeiteloos het feest van morgen kunnen meemaken zonder te slapen - dus waarom zou ik mijn tijd er aan verspillen? 
Vince kwam net de doucheruimte binnen toen ik naar buiten vertrok en we gaven elkaar geen blik waardig. Maar waarom wou ik in zijn ogen kijken? 
Ik slenter over het centrum in rondjes. Zo zal ik dus de hele nacht doorgaan, slenterend en rusteloos. Hoe is het mogelijk, ik heb nog niet eens gemoord. 
Soort van. 
Weg met de foute gedachten, weg ermee! Positeve gedachten, zoals dat ik hier snel weg kan. Ik stamp even ter plekke voor ik weer door ga. Als ik me omdraai, schrik ik van de plotse verandering. 
   Er is een  licht aan de andere kant van het pleintje. Wie is er nog zo laat op? 
Ik besluit een kijkje te gaan nemen, als is het maar een klein detail zoals dat de lichten 's avonds laat aangaan. 
Maar het is allesbehalve. 
'Kun je ook niet slapen?', verrast Vince me. Hij draait zich niet om. Hoe weet hij dat ik er ben?
'Nee', lieg ik zonder enig probleem. Ik stap traag op hem af. Gaan we aardig doen tegen elkaar? 'Wat ben je aan het doen?' 
Ik sta naast hem en kijk nieuwsgierig over zijn schouder. Is hij... Is hij aan het lezen? In een echt boek? Waar komt het papieren ding vandaan? Het ziet er ook niet meer zo nieuw uit....
Thuis heb ik ook boeken, maar dat zijn tablets met kaften rond. 
'Lezen, robot, ooit al eens geprobeerd?' Oh, daar gaat de gezellige sfeer. Ik ga naast hem op de sofa zitten. Wel maak ik zeker dat we ver genoeg van elkaar zitten. 
Ik ga niet in op zijn kinderachtige gedrag. 'Zo laat nog?' 
Nu kijkt hij op, al is het maar even. Onze blikken kruisen elkaar en ik krijg de blik waar ik zonet nog naar verlangde. Zou de natuur er  zo uitgezien hebben in de tijd van de mensen? Schande dat het vergaan is... 
'Ja. Wat was jij dan aan het doen?' 
Snel iets verzinnen, snel! 'Wandelen.' 
Hij grinnikt humorloos, schijnt me niet te geloven. Mensen... Vreemd ras. 'Wandelen?' 
Vince heft zijn hoofd weer naar me op. 'Zo laat nog?' Hij herhaalt mijn woorden met een plagende ondertoon. 
Het doet me lachen. 
Mijn gelach is... anders. Vooral in Vince zijn bijzijn. Het is de eerste keer dat hij mijn lach hoort en zelf heb ik hem ook nog niet zo vaak gehoord. 
Het doet hem verstommen en knipperen met zijn ogen. 
Ik kuch ongemakkelijk en schuif wat dichter naar hem toe, zodat ik kan meelezen. 'Waar gaat het over?' 
Vince slaat zijn boek vluchtig toe. Teleurgesteld kijk ik naar hem op. 'Het is niet belangrijk.' 
Dan staat hij recht en beent diep in gedachten weg. 
    Wat een... vernieuwend momentje hebben we gehad. Ik wist trouwens niet dat Vince humor had.