Ήταν της μοίρας μας γραφτό

Όνειρα...

Γύρισα στο σπίτι νωρίτερα από το σχολείο. Τις τελευταίες δυο ώρες μας ενημέρωσαν πως δεν θα κανουμε μαθημα γιατι αρρωστησε ο καθηγητης.

Δεν ηταν κανεις εκει....Η μαμα μου ηταν στο χωραφι το πρωι σίγουρα αλλα δωδεκα κοντευει και εχει ζέστη για να τσαπιζει ακομη. Ανεβαινω στο μηχανακι και παω στο χωριο να την βρω. Μαλλον θα πινει καφε με την νονα μου ή τις φιλες της.

Τελικά τη βρίσκω να πινει καφε στην κυρία Ελενη. Χτυπαω την πόρτα και έρχεται μου ανοιγει η Μαριτα η κορη της.

«Α. Τι κανεις εσυ εδώ καλε; Σχολειο δεν ειχες;»ρωταει εκπληκτη.

«Ειχα. Καλησπέρα και σε σενα χαμένη.»

«Καλησπέρα μαρη. Θα κατσεις να πιουμε καφε;»

«Φυσικα... να κανω και κανένα τσιγάρο...»λεω ψιθυριστα.
«Η μανα μου τωρα ήρθε; »

«Οχι. Εχει καμια ωρα.»

«Τελεια.»

«Ποιος ειναι Μαρίτα; »φωναζει η Ελένη.

«Η Γκελη»

«Έψαχνα την μανα μου και ηρθα να την βρω.»λεω τραγουδιστα γελώντας.

Η Μαριτα γελουσε και με εσπρωχνε λεγοντας με χαμενη και βλαμενη.

«Σιγα ρε.... μην σκουντας θα βρω απέναντι...»

Μπαινουμε στο σαλονι και χαιρετώ την Ελενη.

«Πως και γυρισες τοσο νωρίς;» ρωτα καχύποπτη η μαμα μου η Γεωργία.

«Ελειπε ο καθηγητής και μας διωξανε. Εσυ φαγητο ποτε θα πας να κανεις κυρια μου; Δωδεκα πηγε. Τι θα με ταισεις;»

«Τιποτα. Διαιτα απο σήμερα. »

«Χα. Γελασαμε» Ειπα χαμογελώντας ειρωνικα.

«Μπριζολες με πατατες θα κανω... σε κανα μισαωρο φεύγουμε.»

«Γιατί μαζι ηρθαμε-τε; »
Το ειπα μαζι με την Μαριτα και κοιταχτηκαμε γελωντας.

«Καλα ελα αργότερα εσυ.»

«Οκ. Μαριτα κανε ενα φραπε και παμε μεσα να παιξουμε χαρτακι.»

«Ναι ναι»κουναει το κεφαλι συμφωνοντας.

Πήγα αγκαλιασα την Ελένη. Ειναι σαν θεια μου.... Και με την Μαρίτα παντα τα πηγαιναμε καλα. Ειναι μεγαλύτερη απο εμενα σιγουρα 4 χρονια. Ο μπαμπας της ο θειος Λαμπης ειναι και αυτος χρυσος άνθρωπος.