UNDYING FRIENDSHIP

“Ui, Kenneth at John, kawawa naman si Patrick oh, walang katabi,” sabi ko sa kanila.

Tumingin naman yung dalawa kay Patrick at sabay ngiti.

“Oo nga eh. Loner. Haha,” sabi ni John.

“UI, PATRICK,” sigaw ni Kenneth. “BUHAY KA PA BA? HAHAHAHA!”

At lumingin ang iba ko pang mga kabarkada kay Patrick at nginitian si Patrick. Naawa siguro sila kaya kinausap na nila sya.

Ilang minuto pa ay dumating na ang aming prof. Ang subject nga pala naming ngayon ay Religion. Lalaki ang aming prof.

“Good afternoon, class. I’m very sorry I’m late. I had a problem with your schedule,” sabi ni prof. “I’m still not sure if I’ll be your official professor for this subject because I have a conflict with my other classes.”

Isa pa yang sakit ng first day. HAHA!

“By the way, I’m Mr. Louie Manalastas. This year is my tenth year of teaching here at your school. I also have a wife who’s also teaching Religion, but she’s from a different level,” tuloy nya. “So, what are my rules for this semester? First, walang laging absent. Galit na galit ako sa mga absent. Kaya kung lagi kayong absent, simula ngayon ay kaaway ko na kayo. Second, you are considered late when you’re not yet inside the classroom 15 minutes after the bell. I always shut the door 15 minutes after the bell rang. Don’t you dare disturb me just to ask if you may come in because I won’t let you. And because I won’t let you come in, you are also considered absent. I know I’m strict, but I’m only doing this for you to be responsible. Be responsible for your responsibilities. Third, hindi ako nagbibigay ng surprise quizzes, dahil sa kadahilanang ako ang nasusurprise!”

Tawanan ang lahat, at ngumiti naman si Sir.

Nagpatuloy naman si Sir ng kanyang rules and regulations sa loob ng classroom. Hindi naman masyadong madami. Sabi rin nya, hindi daw sya nambabagsak, as long as nakikita nya sa estudayante na may importansya ang kanyang subject.

“And one more thing, class, wala akong pakielam kung kayo ay pare-parehas ng assignment. Ayos lang para sakin kung kayo ay nagkopyahan. Dahil nakikita ko na importante ang subject ko para sa inyo.”

Hanggang sa nagring na ang bell. Tapos na ang klase. Isang oras na si Sir lang ang nagsalita. Next meeting daw ay getting-to-know –each-other ang gagawin. Walang katapusan na yun ang ginagawa. Haha. Paglabas namin, kitang kita ko sa mga mukha ng mga kabarkada ko ang pag-aalala. Bakit kaya?

“Oi, ano bang klaseng mga mukha yan?!” sabi ko pero wala pa ring nagsasalita.

“Eh gawa naman kasi ng prof na yun. Pansin nyo ba na sya ang una nating prof na nakakatakot?” sabi ni Cedrick.

“Tama si Cedrick. Ni hindi nga ako makagalaw kanina sa upuan ko sa sobrang takot.” sabi naman ni Andrew.

“Sus, mukha naming mabait ah. Basta susundin lang natin ang mga gusto nya, wala tayong magiging problema.” si Paul.

“Sana nga hindi umiral satin ang katamaran sa subject nya,” tugon ni Patrick.

“Naman! Sa ganung klaseng prof, iisipin pa ba natin na tamarin?” sabi ko.

“Oo nga. I guess, nakakatulong nga ang pagiging istrikto nya,” si Willie.

“Okay, let’s move on kasi may sunod pa tayong klase, and let’s just hope na last na yung ganung klaseng teacher ang makakaharap natin this sem.

CHAPTER 2—ANDREW’S PAST.

S

a awa naman ng Diyos ay mababait naman ang mga prof na napatapat samin. Para naman sakin ay mabait din si Sir Louie. Basta kami ay magtitino lang at gagawin ang tama. Ganun naman dapat lagi.