เสียงเซ็งแซ่ในร้านกาแฟขนาดเล็กที่เต็มไปด้วยผู้คนจนแน่นร้าน มีตั้งแต่เด็กวัยรุ่นไปจนถึงคุณตาวัยชราที่นั่งตรงข้างหน้าต่างข้างใน อาจเพราะที่ทำเลนั้นค่อนข้างดีเยี่ยมอยู่ใจกลางของเมือง แถมภายในร้านตกแต่งด้วยโทนสีขาวครีม และดอกไม้สีสันโทนอ่อนอย่างอบอุ่น ทำให้บรรยากาศภายในร้านอบอวนไปด้วยความรู้สึกน่ารักอ่อนหวานและผ่อนคลาย ไร้ซึ่งเหล่าดอกไม้สีฉูดฉาดแบบที่ร้านอื่นชอบนำมาประดับ
"เค้กที่สั่งจ๊ะ" ชีสเค้กที่ประดับตกแต่งด้วยสตอร์เบอรี่ลูกโต พร้อมเยือกเล็กๆที่บรรจุซอสสีแดงไว้เพื่อราดอีกที ถูกเสิร์ฟตรงหน้าร่างเล็ก ที่จ้องมองมันอย่างตื่นเต้น
"ขอบคุณครับ พี่ลี่เซียน" ร่างบางกล่าวขอบคุณพลางยิ้มตาหยีให้กับเจ้าของร้านที่เดินมาเสิร์ฟด้วยตัวเอง จนหญิงสาวทนไม่ไหวเอือมมือไปลูบและยี้หัวแรงๆจนผมยุ่ง กับความคิดที่อยากจะให้เฉินเหวิ่นมาเกิดเป็นน้องชายแท้ๆ แทนไอ่ตัวโตที่นั่งอยู่ตรงข้ามคนตัวเล็ก
"เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นมาที่ร้านบ่อยๆสิ นะนะ พี่คิดถึงเราจะตายแล้วเนี่ย" ไม่พูดเปล่าหญิงสาวเอื้อมมือไปหยิกแก้มยุ้ยๆของเฉินเหวิ่นอย่างมั่นเขี้ยวที่เห็นมันขยุกขยิกเพราะกำลังเคี้ยวชีสเค้กอย่างอร่อย
"โอวโอวไอ่อาอา อ่า" (โจวโจวไม่พามา อ่า)
"อ๊าาา น่าร๊ากก จะเอา เค๊าจะเอาน้องแบบนี้" ลี่เซียนกำลังทำหน้าประหลาดมากในความคิดของเว่ยโจว เหมือนกับหลุดออกไปนอกโลก ที่มีทุ่งหญ้าสวยงามและเต็มไปด้วยมวลดอกไม้เบ่งบาน อีกนิดพี่เขาคงเต้นระบำปลายเท้าหมุนติ้วๆ อย่างเคลิ้บเคลิ้ม
ไม่บอกก็รู้ว่าผู้หญิงตรงหน้ากำลังสร้างโลกส่วนตัวที่มีตัวเองกับเฉินเหวิ่นอยู่ข้างในแน่ๆ
โลกที่เต็มไปด้วยสิ่งโมะเอะ มีเฉินเหวิ่นตัวน้อยๆกำลังออดอ้อนเอาใจ ให้พี่สาวอย่างลี่เซียนคอยกอดอย่างถนุถนอม
أنت تقرأ
Overdose เพราะความรักคือยาพิษ
قصص الهواةถ้าเลือกได้ 'สวีเว่ยโจว' อยากจะออกห่างไอ่บ้า 'หวงจิ่งหยู' ให้ไกลๆ แต่ยิ่งพยายามเท่าไร เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมันยิ่งใกล้เข้าไปทุกที...
