R26

Hoofdstuk 1 - Gewoon de beste

Het eerste stuk van het plan gaat goed, maar daarna doe ik à la Kimberleyia-style. Wat ik dus precies doe, is dit (terwijl die kluns van een nonkel flauwvalt): Ik klop de Stuurman op zijn schouder en zeg: 'Dank je, bro, dat betekent veel voor me.'

Daarna ga ik langs achteren naar buiten, een stil publiek achterlatend. Ik kan een grijns niet inhouden.

Later op die dag, terwijl ik op mijn kamer in Academie1 zit, stormt Timber binnen met een knalrood hoofd van woede. Ik moet er van lachen, wat hem nog roder maakt. 'Wat. Was. Dat?!', zijn stem slaat nogal over en ik giechel. Arme-robot probleempje.

'Wat bedoel je?', vraag ik onschuldig als ik een glas olie omhoog houd.

'Je weet wat ik bedoel!' Hij stampt naar me toe en grist de olie uit mijn witte hand. Ik pop met mijn mond en kijk omhoog naar het woeste gezicht van mijn nonkel. Hij is mijn opvoeder geworden nadat moeder een hoop roest werd. Geen verdere details. Vader heb ik ook gekend, maar nadat moeder... overleed, heb ik hem niet meer gezien. Dus toen ben ik gaan rondhangen in Sector P. 'Ik heb gewonnen, wat doet de rest er nog toe?', vraag ik rustig, terwijl Timber woest ijsbeert doorheen mijn chique leefruimte. Er zijn enkele deuren, maar ik gebruik enkel de meest linkse, die naar mijn slaapkamer leidt. Wees gerust, er hoort een badkamer bij mijn slaapkamer. Niet dat rijde robots dat vaak nodig hebben. Ik weet eigenlijk niet wanneer de laatste keer was dat ik daar naar binnen ben gegaan... De andere deuren, moest je het willen weten, komen uit op een bureau, een jacuzzi en een sportruimte. Nou, een sportruimte zou ik het niet precies noemen. Er staat één loopband, dat is het. Voor een rijke robot is dit misschien niks om in te leven, maar voor mij is het genoeg, zelfs al ben ik rijk.

Toen mijn ouders nog gelukkig, en bij elkaar en levend, waren, woonden we in een grote flat aan de rand van de stad. 'Je weet nog niet eens wat je eerste opdracht zal zijn, misschien is het wel... wel... de vuilnisbakken doorzoeken naar sporen van mensen!', roept hij uit in een adem. Oh, ja, sporen van mensen. Mijn nonkel is dan misschien een mens geweest, net zoals mijn vader trouwens - ze waren broers - maar hij koos er vrijwillig voor om zich over te geven aan de ijzeren greep van Stuurman Detector Buys en over te gaan tot een menselijke robot. Een erg uitgebreide cyborg – netjes gezegd.

De overgebleven mensen, die zich niet willen overgeven, worden opgespoord, opgejaagd en in het beste geval vermoord. Ja, in het beste geval, want het is niks om een robot te worden die niet dood kan. Dat is hun straf, overgaan tot een mechanisch wezen, en voor eeuwig in de gevangenis zitten. Uiteindelijk verroesten ze, maar dat duurt jaren, soms eeuwen. 'Waarom zou dat zo erg zijn?', vraag ik als ik rechtsta en naar mijn keuken loop. Terwijl ik wacht op een nieuw glas olie, overweegt Timber zijn antwoord. 'Omdat... omdat... ze je kunnen vermoorden!' Met een ongelovige blik en een opgetrokken wenkbrauw draai ik me naar hem om. Wat zegt hij? Meent mijn nonkel dat nou?

'Vermoorden? Mij? Die vlezige hoop gaat toch deze bonk staal niet vermoorden!' Ik lach komisch, al weet je dat ik niks Vreugdevol voel. Heer Timber zucht, maar knikt. Het kan me niet schelen als ik hem – of zijn soort- gekrenkt heb. 'Dat kunnen ze wel zeker.' Ik stop met lachen en haal mijn glas olie uit de machine. Dan kijk ik vragend om naar de afkoelende man in mijn leefruimte. Wat een contrast was dat rood met mijn witte ruimte. Straks smolt zijn ijzeren gezicht nog. 'Vertel me, oom, hoe zouden ze dat dan wel niet doen?'

'Met... Met...' Hij weet het niet en mijn aandacht in hem verdwijnt weer. Ik nip van mijn oh-zo-verslavende olie en zet dan mijn glas op het aanrecht. Langs de valse robot heen lopend, haal ik een boek uit mijn boekenkast. 'Weet je waar dit over gaat, nonkeltje?'

Zijn ogen zoomen in. 'Mensen, liefje, dat boek gaat over mensen.'

Ik knik goedkeuren. 'Inderdaad, en ik heb nergens gelezen over een zielige mens die een robot kan vermoorden. Behalve van die ouwe roestbakken, maar dat ligt voor de hand.'