En Güzel İmtihanimsin .

11.Bölüm

Yaklaşık 2,5 saat sonra:

Annem gözlerimin önünde böyle bayılmış ve dünyaya bir daha o mavileri açmamisti.belki bende de öyle olur,nefesimın yanına gider, ozlemime kavuşur şu iğrenç hayattan kurtulurdum.
Gözlerimi açmaya çalışırken tekarar kapandı ve göğsüme şiddetli bir ağırı girdi sanki göğüs kafesim ciğerlerime batıyor,
Canım hiç olmadığı kadar yanıyordu.
Gözlerım kapanınca,
Annemin suitı gözlerimin önüne geldi ve mavileriyle bana bakıyordu.
Içim huzur dolmuş,ruhum rahatlamıştı sanki.
Ve annem konuşmaya başladı.

"Oğlum cihanim benim,lütfen hayattan vazgeçme tüm acılara diren ve Eslemnura sahip çık.
Mina kızımı sev ve koru.sakın onu sevmekten vazgeçme.Evlenecek olursanız eğer ona iyi bir eş çocuklarna iyi bir baba ol.
Allaha emanet ol cihanim."

Dedi ve ben bır sey diyemiyordum çünkü dilim lal olmuş,kalbim onun özlemi ile yanıp tutuşuyordu.
Annem gözden kaybolurken ben arkasında sadece şunlar söyleye bilemedim.

"Ey!gönlümün Sultanı gitme.Ben çok yoruldum bu hayattan benide al yanına canım yanıyor,yaşayamıyorum.Annemmmm."

Ama gitmişti,her rüyanın ve hayalim bir sonu vardı tıpkı insanın sonu olduğu gibi...

Gözlerimi açmayı başara bilmiştim ki gözümu ışık alıyor,burnuma iğrenç hastane kokusu doluyordu...

Kolumda bir acı hissetim kafamı oraya çevirince,serum takılı olduğunu gördüm...

Sonra kolumun acısını unutup annemin dediklerini düşünmeye ve hayalini aklıma getirmeye başladım.

Annem benim hayatta tek sığınacağım,tek limanım hayatımın kadını Annem...

Nasıl olacak, nasıl dayanacağım bu hayatta, nasıl sahip çıkacağım o küçüğüge, keşke yanımda olsan beni bu çıkmazdan kurtarsan.
Keşke...keşke Annem!...

(Aynı Anda Denizden .)
(Ama bir kaç saat önceyi anlatmaya başlıyor karakterimız)

Rüzgarı evine bıraktıktan sonra hastanesye gelip hastamla ilgilenmeye başlamiştım
Hastam çok ağırdı.
Kafasından darbe almış ve çok kan kaybetmiştı.

Bende hiç vakit kaybetmeden
Hazırlanmış olan Ameliyathaneye doğru yürümüştum. aklımda bu gecede kalan huzurun esintilerı vardı.

Ellerimi yıkayıp,
Sedyede yatan hayatı benim ellerimde olup Allahın izniyle yaşama tutunacak hastamın başına geçip gereken işlemler uygulamaya başladım.
*****
Ameliyathaneden çıkıp ofisime doğru ilerledim odanın önüne gelince cebindeki anahtarı çıkarıp kapayı açtım ve büyük deri koltuğa ayağımı uzatarak uzandım.

Ameliyat güzel geçmiş hastam yaşama tutunmuştu çok şükür.
Bir an gözlerimi kapatıp istem dışı Mehir hanımın ne yaptığını düşünmeye başladım.
Tam düşünce denizinde boğulacakken.

Masanın üstünde duran telefon calmaya başladı,bende 2,80 uzandığım deri koltuktan kalkıp
Telefonu açmadan arayan kişiye baktım.

Seyfi Bey ...

Okudugum ısim gözlerimi dışarıya çıkarmami sağlamıştı.
Bu adam beni aramaz,evde bile doğru düzgün konuşmazdık.
Ne olduda beni böyle arıyordu sonra aklıma Rüzgara bır şey ola bileceği fikri geldi,bende,
Direk vakt kaybetmeden açıp kulağıma götürdüm.
Ve karşılıkli bir şekilde konuşmaya başladık.

"Evet buyrun Efendim."

"Deniz oğlum, Rüzgarı ambulansla sizin hastaneye getiriyorlar,eğer evd isen hemen hastaneye geçsen sana zahmet oğlumu başka doktora emanet edemem."

Ne nasıl Allahım olamaz,
Rüzgar kardeşım,
Can dostum...

"Ben hastanedeyim efendim sizi bekliyorum.Ambulansa söyleyin kalp grafiğinı sürekli çeksinler."
(Kendimi tıp öğrencisı gibi hissettim :) ama bu konularda hiç bilgim yok tamamen uydurma)

"Hatta ambulans görevlisine telefonu verin olayı onlara özetleyeyim."

"Peki oğlum."

Babası çok korkmuştu kesin hayatta benle konuşmayan adam oğlum diyordu.
Deniz oğlum kendine gel, kardeşın can cekişiyor senin burda söylediğin şeye bak çok yazık.

"Buyurun Ben AtTe uzmanı Emir Adal."

"Bende Genel Cerah uzm. Deniz Arslanoglu."

Kısa bir tanışma faslından sonra
Durumu özet geçerek anlatım ve sürekli kalp grafiği çekmesinı ve nabzını ölçülmesinı söyledim.

"Peki Deniz Bey 10 dakikaya kadar oradayız."

Diyerek kapatılan telefonun arkasından hemen hastane resepsiyonu arayıp bir oda hazırlamalarini söyledim.
Bende koşarak acilın kapısına çıktım kulağıma acı bir fıren sesi geldi...

Ambulans kapıya yaklaşarak durdu içerden getirilen sedyeye koyularak ayarladığım odaya doğru dar koridorda ilerlendı.

Hemem kalp atışlarını dinlemeye başladım.
Gediğineden fazla atıyordu ve bu atış kalbi için hiçte iyi değildi....

Yaşamaliydin Gözüm yaşamalı,beni bu acı hayatta tek bırakmaman lazımmmm...

¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤
Bölüm yazamaya devam edeceğim ama düzenli değil bu bölüm bu kadar olsun....

Türkçe felç biliyorsunuz,
Kelimelerde ki yanlışlar için özür