Ruby Black - Harry Potter Fanfiction

Wegisweg

'Jullie moeder en ik moeten iets met jullie bespreken,' zegt mijn vader zenuwachtig 'we hebben besloten om te gaan verhuizen, naar Frankrijk,' Cate en ik kijken elkaar aan 'dat betekend dus dat jullie geen brief krijgen van Zweinstijn maar naar Beauxbotton gaan.' 'We vertrekken over twee weken, dus we kopen wel gewoon alle schoolspullen in de wegisweg.' Het is stil aan tafel tot Cate opeens opspringt van blijdschap. Ik kijk haar raar aan terwijl ze in het rond springt. Ik zou dit jaar voor het tweede jaar naar Zweinstein gaan, ik had daar ook al veel vrienden en was populair. Ik denk er nú al aan hoe veel ik Joanne, Hailey, Kay, Jake en Dean zal gaan missen als ik op Beauxbotton zit. Iemand die ik zeker niet ga missen als ik op Beauxbotton zit is Kealah. Cate lijkt er helemaal geen last van te hebben, vrienden kwijt raken. Ik doe alsof er niks aan de hand is een eet nog een hapje van de chocoladetaart. 'Kunnen jullie het huis laten zien?' vraag ik aan mam en pap. 'Ja natuurlijk' zegt mam. De pakken weer dat rare apparaatje waarmee je alles kan doen, zelf met andere praten terwijl ze er niet zijn of ze je niet zien, de dreuzels noemen het een mobiel en ik heb er ook een gekregen van mam en pap. 'Hier' ik kijk naar het plaatje op de mobiel en zie een gigantisch groot landhuis.

Ik denk terug aan de tijd in Frankrijk, op Beauxbotton. Ik zit nu weer op Zweinstein, wat ik eigenlijk best wel jammer vind. Mijn paar jaar op Beauxbotton waren leuk, erg leuk zelf. Ik had er vrienden, was weer populair, want ik schijn mooi te zijn, ik had zelf een vriendje. Nu ben ik dat allemaal weer kwijt, zelf mijn ouders zijn spoorloos, daarom wonen mijn zusje en ik nu in een weeshuis voor heksen. Nu moet ik weer naar Zweinstein inplaats van naar Beauxbotton. Morgen gaan Cate, een paar anderen en ik naar de wegisweg schoolspullen halen.

Voor we gaan besluit ik een brief te schrijven naar mijn vriendje, Elijah, waar ik wel voor op moet passen voor zijn ouders. Elijah is het enige waar ik in deze nu nog een lach op mijn gezicht krijg. Elijah is knap, leuk, lief, schattig, grappig en geheim. Hij zit in Slytherin en zelf mijn vrienden weten er niks van. Om af te spreken op school is soms heel moeilijk, maar dat is juist het leuke, de uitdaging. Een keer zijn we betrapt. Het was zo gênant, maar tegelijkertijd ook heel grappig. Een geheim vriendje maakt je leven spannender maar ook moeilijker. Je moet op je woorden letten, je moet ervoor zorgen dat niemand het ziet wanneer je een brief stuurt, je moet voor de zekerheid smoesjes klaar hebben en het is geweldig. Ik weet nog, de eerste keer dat ik Elijah tegenkwam, het was vorig jaar, in de trein, ik had geen plekje meer in de trein dus ik liep door de trein, opzoek naar een zo leeg mogelijke coupe. Toevallig zat in die coupe Elijah. Ik vroeg of ik bij hem kon zitten en natuurlijk zei hij ja. Hij keek naar me en ik voelde me een beetje ongemakkelijk. Een half jaar lang keek hij elke keer in de lessen die we samen hadden naar me. Op gegeven moment kwam hij naar me toe en vroeg of ik een keer met hem wou afspreken. Met stomheid verslagen stond ik daar en zei ja. De volgende avond na de avondklok nam hij me mee naar het meer. We hebben gezwommen en de reuzenoctopus kwaad gemaakt. We moesten zo hard lachen dat we niet meer ongehoord het gebouw binnen zouden glippen. Dat wisten we dus bleven we tot vroeg in de morgen nog bij het meer. Zo rond vijf uur s'ochtends hadden we de kans om naar binnen te gaan. We zeiden gedag en gingen naar onze eigen kamers. De volgende ochtend vroegen Joanne en Hailey waar ik was want ze hadden me niet binnen horen komen. Vanaf dat moment ben ik eigenlijk verlieft op hem. Mijn Elijah. Ik pak een veer en doop hem in de inkt.

Hey Elijah,
Hoe is het? Met mij goed. Zin om weer naar Zweinstein te gaan? Ik een beetje. Ik heb zin om jou natuurlijk weer te zien maar niet iedereen hoef ik te zien. Denk aan Kealah, die bitch.
Ik ga zometeen schoolspullen halen bij de wegisweg. Hoop stiekem dat ik je tegenkom.
Hoe is het thuis? Is het nog gelukt om ons geheimpje geheim te houden? Mij wel! Ben zo trots, meestal flap ik alles eruit. Ik weet niet waarom ik dit wel geheim heb kunnen houden.
Weet dat ik van je hou.
Sorry voor deze korte brief maar ik hoor iemand alweer de trap oplopen. Wedden dat dat mens zo mijn kamer in loopt en dan komt vragen wat ik aan het doen ben.
Ik hou van je (maar dat wist je wel).

Geen kusjes van je liefste.

Ik bind snel het rolletje perkament op en hang het om het pootje van mijn uil Zelena. Ik stuur haar het raam uit in opdracht om de brief af te leveren bij Elijah. Op dat moment komt Carmen binnen. 'Kom je nog?' vraagt ze ongeduldig. 'Ja, Jesus ik ben even op mijn kamer  en direct kom jij weer binnen.' 'Dat kan wel wat minder dame' zegt mijn begeleidster streng. Ik beweeg mijn lippen alsof ik zeg zeg dat kan wel wat minder dame zonder dat ze het ziet. Ik loop met haar mee de trap af met mijn gedachten bij Elijah. Elijah en ik vertellen zijn ouders en mijn begeleidster niet dat we bij elkaar zijn omdat de familie van Elijah heel streng is. Zij willen alleen maar volbloed tovenaars of heksen die in Slytherin zitten en aangezien ik in Gryffindor zit zou ik technisch gezien niet met Elijah hebben. Carmen pakt wat brandstof en binnen no time staan we alweer bij de wegisweg. We pakken de brief erbij die we van Zweinstein hebben gekregen en lopen eerst naar Goudgrijp om wat geld op te halen. Na een gewaad te hebben gekocht, een paar boeken en nieuwe ketel zie ik in een oogwenk Elijah staan. Ik kijk naar hem en zwaai voorzichtig zodat niemand me ziet zwaaien. Ik schijf snel wat met mijn nieuwe veer op mijn hand, ik blaas de letters weg zodat Elijah ze op kan vangen. Hij vangt het inderdaad op en kijkt naar zijn handpalm. Hij geeft me een luchtkusje en ik lach van binnen. Elijah en ik zijn niet zo klef. Oke, zoenen is wel fijn maar verder..... op Zweinstein zie je wel eens dat er stelletjes zijn die alleen maar hand in hand lopen, alleen maar zoenen, alleen maar opscheppen dat ze bij elkaar zijn en ook alleen maar bij elkaar zijn. Ik vind het vreselijk. Misschien veranderd dat later wel maar ik moet er niet aan denken. Snel kijkt ik om als ik merk dat zijn ouders iets tegen hem willen vertellen. Als ze zien dat hij naar mij kijkt..... Ik moet er niet aan denken. Snel loop ik verder met de groep mee. 'Nu we alles hebben mogen jullie zelf even door de wegisweg snuffelen' zegt Carmen. Yes, eindelijk verlost van mijn plicht. Ik vind het altijd zo saai om in van die winkels te kijken die je voor school moet bezoeken. Ik ga alleen op pad, op naar de snoep winkel. Ik snak naar iets zoets. Ik heb het al sinds Zweinsveld niet meer gehad. Mijn gezicht betrekt als ik daar voor de winkel Kealah zie staan. 'Hey, kijk eens wie we daar hebben,' lacht ze naar me 'ons kleine Rubytje, waar zijn je ouders? Waarom zijn ze niet bij je?' Wat een trut, ik kijk haar recht in de ogen aan. Ze weet dat het me pijn doet als het over mijn ouders gaat. 'Volgens mij heb jij die van jou beter nodig, klein kind, want kennelijk kun je niet eens iets zeggen of je weet niet wat het betekend.' 'Oooh, ik word bang, ik hoef tenminste miet mee met een groep vol smerige weesjes' spuugt ze in mijn gezicht. Voor ik het door het geef ik haar een klap in haar gezicht. Ze gilt het uit 'gestoorde freak!' Ik loop door en er opstaat een glimlach op mijn gezicht. Dan opeens grijpt ze mij bij mijn schouder.