ေနေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြးသည္ သစ္ရြက္မ်ားၾကားထဲမွ LA၏ လမ္းမမ်ားေပၚသို႔ုျဖာက်လ်က္ ေက်းငွက္မ်ားကျမဴးထူးျမည္ေႂကြးလ်က္......အရာအားလံုးဟာပန္းခ်ီဆန္ဆန္လွပေနသည္ သို႔ေသာ္ထိုအရာအားလံုးႏွင့္ဆန္႔က်င္လ်က္ မွန္မ်ားျဖင့္ကာရံထားေသာ အထပ္ ၂၀ အျမင့္ေလာက္ရွိေသာ ရံုးခန္းတစ္ခုအတြင္းမွာေတာ့.......
'ခလြမ္း'
ရံုးခန္းၾကမ္းျပင္ တစ္ခုလံုးတြင္ ပစၥည္းအပ်က္အစီးမ်ားမြစာႀကဲ၍ပ်ကိစီးေနသည္.....
'မင္းတို႔ေတြ $ သံုးမက်လို႔ ဒီလိုေတြျဖစ္လာတာ'
ေဒါသတႀကီးေအာ္ဟစ္ေနေသာလူတစ္ေယာက္... တစ္နည္းအားျဖင့္ ပစၥည္းမ်ားမြစာႀကဲေအာင္လုပ္ထားေသာတရားခံ....
'Wu Kris ကငါ့ကိုေက်ာ္သြားစရာဘာမွမရွိဘူး ေတာက္!! မင္းတို႔ေတြ တစ္ေကာင္မွ $ သံုးမက်ဘူး ငါ့ပိုက္ဆံနဲ႔အသက္ေမြးေနၿပီးတစ္ေကာင္မွသံုးစားလို႔မရဘူး'
ေဒါသျဖစ္ေနသည့္သူႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္ ေခါင္းစိုက္ခ်ကာ ၾကမ္းျပင္ကိုသာၾကည့္ေနေသာလူတစ္စု...
'Mr. Park ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာင္း.....'
'မင္းပါးစပ္ကိုပိတ္ထားလိုက္ခုခ်က္ခ်င္း ကိုရီးယားသြားမယ္'
==========
'Tao ထေတာ့ ဆရာမၾကည့္ေနတယ္ Tao!!'
အိပ္မက္ကမ႓ာထဲေပ်ာ္ျမဴးေနတုန္းေဘးက နားနားကိုကပ္ေျပာေသာ အသံေသးေသးစူးစူး ေလးေၾကာင့္ လန္႔ဖ်န္႔ကာ ငုတ္တုတ္ထထိုင္မိသည္...
'ဟင္ Baek ငါအိပ္ေပ်ာ္သြားတာလား'
မ်က္လံုးပြတ္ၿပီးေျပာလိုက္ေသာ Tao ကိုၾကည့္ၿပီး ေဘးက မ်က္လံုးေမွးေမွး လူေကာင္ေသးေသးေကာင္ေလးက...
'ေအးေလ မင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ စာသင္ခ်ိန္အစကတည္းကပဲ ႏိုးေနတာ ရမွမရတာ' 😕
'ZiTao!!'
ဆရာမေအာ္သံၾကား၍ႏွစ္ေယာက္လံုးဂုတ္ပုသြားၾကသည္...
'ခင္ဗ်ာ~'
'သြား!!အျပင္ဘက္ထြက္လက္သြားေျမႇာက္!!'
=========
'Sir Wu,ဒီတစ္ေခါက္က်ေနာ္တို႔ကုန္ပစၥည္းရ႕ဲေရာင္းအားက Phoenix Company ကိုေက်ာ္သြားပါဘီ'
'ဟဟ...ဒီတစ္ေခါက္လည္း Park Chanyeol ငါ့ကို႐ွံုးျပန္ပါဘီ ကြာ'
