Koluma bağlı bir serum ile anneme bakıyorum.Dün gece yuttuğum onlarca hapın verdiği etkiler üzerimdeydi.Başım dönüyordu olanları tam olarak anlayamıyordum.Annem tüm kırgınlığı kızgınlığı ile bana bakıyordu.Ben ise şuçluydum.Onun canından can koparmayı denemiştim,intihar etmiştim.Onun en büyük hayal kırıklığı o gün ben olmuştum.Olacaklardan korkuyordum.Daha beş dakika önce psikiyatri servisine yatması gerek diyen hemşirenin sesi kulağımda çınlıyor beynimde yankılanıyordu.Beni öylece bir odaya kapatamazlardı,haketmiştim belki ama annem bana böyle bir ceza vermemeliydi.Herşey üst üste gelmişti annemin evlenmesi,hayatımdan 7 ayı çalan birinin bir anda bırakıp gitmesi.İnsan birine alışınca sürekli yanında onu arıyor.Sorunlarını onunla çözdüğü için o gidince tek başına sorunlarını çözemiyor.Hem anneme hemde ona fazlasıyla kızgındım.Boğuluyordum,hastanede annemin bağırmasını izleyen insanların bakışlarından.Anneme bu acıyı yaşatmamalıydım.Annem bunu hakketmemişti. O an ki düşündüklerime bakıyorum da çocukmuşum.Annemin bana yaşattıklarına karşı ona böyle bir gece yaşatarak ceza vermeye çalışmışım.Aptaldım,o adam gidince kimsem kalmadığımı düşünecek kadar aptaldım.Şimdi bakıyorum o gece yaşadıklarıma miğdeme giren o hortuma serumlara hiçbirine değmemiş,anneme gelecek olur isek ona bunu yaşattığım için kendime hala çok kızıyorum.Belki de bu kızgınlığım yüzünden kendime zarar vermeye başladım,bilmiyorum.
