INSANITY

1- Η αρχή

Ένα ανδρόγυνο απολάμβανε τις χειμερινές διακοπές... το χωριό που επέλεξαν ήταν μικρό. απομακρυσμένο αλλά οι κάτοικοι φιλικοί και πρόθυμοι να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες της εύρωστης και πασίγνωστης οικογένεια Γουάιτ (White)... Είχαν αρκετά άτομα κοντά τους για τη φύλαξη αλλά αυτή η εξόρμηση είχε παραμείνει ένα μυστικό για ευνοήτους λόγους.... ένα όχι τόσο καλά κρυμμένο μυστικό όμως...

Μόλις είχαν ολοκληρώσει ένα υπέροχο γεύμα... το εντυπωσιακό εστιατόριο ήταν φτιαγμένο από ξύλο... βρισκόταν στο τέλος μιας ανηφόρας... πάνω σε ένα λόφισκο... το είχαν ανοίξει αποκλειστικά για την οικογένεια... Όλοι μαζί πήραν τον κατηφορικό δρόμο... τον μοναδικό δρόμο ενώ θαύμαζαν τη φύση... οι σωματοφύλακες τους περίμεναν λίγο πιο κάτω...

"Μου άρεσε που βγήκαμε σαν οικογένεια μετά από καιρό..." είπε με χαρά η Λίσα (Lisa)...

"Και εμένα αγάπη μου εγώ φταίω... η δουλειά..." πρόσθεσε ο Πολ (Paul)... ακόμη στα μάτια της γυναίκας του έβλεπε την ίδια αγάπη όπως και 13 χρόνια πριν όταν πρωτογνωρίστηκαν... γάμος συμφερόντων αλλά ερωτεύτηκαν στη πορεία... ο καρπός αυτού του έρωτα τους ακολουθούσε από πίσω μουτρωμένο...

"Έστερ τι έπαθες κόρη μου ξαφνικά..." αναρωτήθηκε η Λίσα

"Κανείς δε με παίρνει στα σοβαρά..." είπε το αγγελούδι ενώ είχε χαμηλώσει το βλέμμα της θυμωμένα

Οι γονείς της γελάσανε... "να φανταστώ πως κάνεις έτσι για το παγωτό που δεν έφαγες... το δεύτερο παγωτό..." σχολίασε ο πατέρας της...

"Ναι τι σόι πριγκίπισσα είμαι εάν μου χαλάτε όλα τα χατίρια..." διαμαρτυρήθηκε η μικρή...

"Έτσι πρέπει... έλα πάμε..." πρόσθεσε αυστηρά η μητέρα της...

Το 10χρόνο κορίτσι είχε μουτρώσει... οι γονείς πάντα αυστηροί της είχαν διδάξει το ήθος την ευγένεια και ποτέ δεν την καλομάθαιναν παρόλο που η περιούσια της οικογένειας αμύθητη... "Την επομένη φορά όμως θα γίνει το δικό μου..." τόνισε με πείσμα

Ο πατέρας της γονάτισε κοντά της... "πάντα το δικό σου γίνεται Έστερ... πάντα κόρη μου... να θυμάσαι τις κουβέντες μου όμως... να μάθεις να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους από τα μάτια... τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής... δε θα σε ξεγελάσουν ποτέ..." την αγκάλιασε σφιχτά...

Αμέσως την πήρε από το χέρι για να φτάσουν στο αυτοκίνητο τους... κοίταξε όμως γύρω του ανήσυχος... κάτι δεν πήγαινε καλά... ήταν απελπιστικά ήσυχα εκεί έξω και οι άνδρες ασφαλείας ήταν άφαντοι... διέκρινε το αυτοκίνητο τους αλλά η πόρτα του οδηγού ήταν ανοιχτή... η καρδιά του άρχισε να χτυπάει σαν τρελή... με όλη του δύναμη φώναξε... "Λίσα πάρε την Έστερ και τρέξε... τρέξε με όλη σου τη δύναμη..."