Candy's crush

Hoofdstuk 1: Bindingsangst

'Zo, hoe was het gisteravond?' Rozijn – mijn beste vriendin – wiebelde met haar wenkbrauwen. 'Feestje van Richie.'

Ik kuchte ongemakkelijk. 'O, dát. Hm, ja, was wel leuk.'

'Wat precies moet ik verstaan onder "wel leuk"?' Ze kneep haar ogen tot spleetjes.

'Dat is een beetje vragen naar de bekende weg, vind je niet?' vroeg ik haar, met één opgetrokken wenkbrauw.

'Wie was het?'

'Waren, bedoel je, en het waren Logan en Bas.'

Rozijns blik verstarde. 'Ho, stop. Bas als in: Contrabas?'

O, shit. Dat was ik vergeten. Rozijn had in de eerste bij het schoolorkest gezeten, en daar was een jongen die cello speelde en dat was dus Bas. Op één of andere manier kwamen we op het idee om hem Contrabas te noemen, dus. Hoe kon ik dat vergeten?

Ik trok een pijnlijk gezicht. 'Ja.'

'Serieus? Contrabas?' Gefrustreerd gooide Rozijn haar armen in de lucht. 'Wat ging er in vredesnaam in je hóófd om?'

'Weet ik veel.' Ik haalde mijn schouders op en grijnsde. 'Hij wist anders wel de juiste snaren te raken.'

Rozijn keek me aan alsof ik ieder moment kon sterven. 'Dat geloof je toch zelf niet? O, mijn God!'

Ik gebaarde dat ze zachter moest praten. 'Het valt best mee, hoor. Je doet net alsof ik iedereen weekend met een ander lig te rollebollen.'

'Dat ís ook zo.' Ze had nog gelijk ook. 'Maar even serieus, Candy. Heb jij bindingsangst, of zo?'

'Nee,' verdedigde ik mezelf, 'ik heb dat echt niet! Ik hou gewoon van mijn vrijheid, ja. Dat is iets heel anders!'

'Nietes. Dat is helemaal niets anders.' Rozijn zakte neer op een willekeurig bankje en dumpte al haar tasjes naast zich neer. 'Dat is zelfs één van de belangrijkste kenmerken van bindingsangst, wist je dat?'

Ik ging naast haar zitten en zette mijn tasjes tussen mijn voeten. Nukkig antwoordde ik: 'Nee, dat wist ik niet. Gelukkig boeit het me ook geen zak, ik heb wel wat beters te doen dan de kenmerken van bindingsangst uit mijn hoofd leren.'

Ik had gehoopt dat een middagje winkelen met Rozijn mijn onrustige bui een beetje zou kunnen stillen, maar het leek alleen maar erger te worden. Op één of andere manier wist Rozijn me altijd op een belachelijke wijze met de feiten te confronteren. Hoewel dat me meestal op de zenuwen werkte, wist ik dat ze wel gelijk had.

'Nou, ík kennelijk niet.' Rozijn rommelde ondertussen in haar handtas. 'Maar even serieus, Can, heb je nooit eens overwogen om weer een serieuze relatie te beginnen?'

'Natuurlijk.' Zuchtend speelde ik met de punten van mijn blonde haar. 'Maar je weet hoe dat de vorige keer afliep. Ik heb niet nog eens zin in zo'n drama.'

Rozijn klakte met haar tong. 'Jesper was gewoon een klootzak, Candy, dat lag echt niet aan jou.'

'En mijn vader dan?'