"What..." Walang gana kong tanong.
"I need your signatures here." He said.
I sighed and looked at the folder he put under the table.
"Leave me alone."
"But..."
"Just leave!" Sigaw ko.
Alam kong mali ang sigawan si Maximo but I really need to be alone. I don't care about the fucking papers to be signed. I don't know what to do anymore. I don't know how to live again, being the leader of Xbang. Because I admit, I'm such a shame in my gang.
Sa ngayon ay hindi ko pa kayang harapin ang buong gang dahil alam kong katulad ko, nagluluksa rin sila sa pagkawala ni David. Ang pinagkaiba lang, mas masakit sa part ko dahil ako...ako ang may kasalanan.
Wala naman akong problema nuon. Until I came up of an idea to have a revenge using Jilliane. And David is aware of it. Pinigilan na niya ako but I didn't listen to him because all I want is to get my revenge.
The revenge..
It's fucking nothing now! I still have my revenge for her family but not to her. I don't want to use her anymore. She doesn't deserve it. But I was late. I gave her pain.
I have no guts to continue my revenge using Jilliane after what happened to David.
And Jilliane...
Simula nang umalis siya dito sa mansyon. Simula nang mawala siya sa paningin ko. Simula nang hindi ko na naririnig ang masigla niyang boses. Simula nang hindi ko na makita ang nakangiti niyang mukha. Simula nang iniwan niya ako, pakiramdam ko ay nawalan din ako ng buhay.
Doon ko mas napatunayan na mahal ko na nga siya. Mahal na mahal ko ang babaeng iyon na ngayo'y alam kong isinusumpa ako.
Because I'm fucking heartless and I'm fucking asshole.
What should I do now? I'm miserable, I'm in pain, I'm alone, I'm lonely, I feel lost and I fucking need her right now beside me. I want to feel her kisses, her hug...her presence. But this is my fault. My fault that I lose her completely.
-
Jilliane POV
I'm looking at the stars in the sky. Kitang kita ang mga iyon mula dito sa bintana ng kwarto ko. Nakaupo ako habang may hawak na ballpen at papel na nakapatong sa study table ko na nasa tapat mismo ng bintana.
I closed my eyes. I saw his face, his beautiful smile. His personality...
Shawn. I miss you..
Dahan dahan kong iminulat ang mga mata ko at naramdaman kong namamasa na pala ang mga iyon. Just thinking of Shawn would make me cry. Ilang araw na ba? Ilang araw na pero hindi ko pa rin matanggap na siya ang nakuhang katawan sa dagat, na na-cremate at nailibing na.
I took a deep breath and looked at the piece of paper under my table. I want to talk to Shawn...but how?
I want to write a letter for Shawn. Dahil hindi ko siya makakausap, at least I could burst out how I feel and what I want to tell him by writing a letter.
I wiped my tears and started writing.
Shawn,
Remember the first time we've met? I thought you're wearing an eyeliner but I was amazed when you told me you're not wearing any. Ganun lang pala talaga kaganda yung mata mo. Remember Our very first transaction. The day you said "I might fall" Im so naive and clueless that time. Yung sinabi ko sayong naggwapuhan ako sayo at napatakbo ka sa kilig... Nung binigay ko sayo yung panyo ko at nangamatis yung mukha mo. Yung nagconfess ka sa akin. The first time you said I Love You to me. Nung nagshare ka ng kwnento ng buhay mo sa akin. Natouch ako nun. Dahil that time alam kong pinagkakatiwalaan mo ko. Naitatak ko na sa sarili ko nun na palagi akong nasa tabi mo pag may kailangan ka. Dahil alam ko at parehas tayo ng dinadala.. But, nasaktan kita nung sinabi kong kami na nung kaibigan mo.. Pero anong ginawa mo? Imbes na magalit ka. You stayed by my side. Sinabi mo pa din na diyan ka lang sa tabi ko. Ikaw lang yung taong alam kung makakaintindi sa akin sa lahat ng oras.. Im so noob to realize it so late. I clearly remember the last time you said you love me. And thats the most painful thing that happened to me.. Bakit ikaw pa? Ikaw na sobrang buting kaibigan. Ikaw na mapagkakatiwalaan. Ikaw na nag iisang taong nagpakita ng ibang klaseng pagmamahal sa akin. Bakit???
Im letting you know na ikaw na ang pinapaniwalaan ko.. Sorry kung ngayon lang.. Sorry nahuli na.. Pero alam mo ba? Yung tiwala ko sayo at pagmamahal mo at pag-asang magbabalik ka na lang ang pinanghahawakan ko ngayon? Kaya sana bumalik ka na. Naghihintay ako at maghihintay kahit gaano pa yan katagal.
They told me to move on and accept the fact that you're gone. But how am I suppose to that? When my heart and mind wouldn't let me. I couldn't stop thinking of you. I couldnt stop thinking of the last words you've said. I couldnt stop feeling the warmth of your love. I couldnt stop thinking those times Ive heard you laugh. I couldnt stop blaming myself for not seeing you the way I suppose to be. For not giving you back the love you have shown me. Unti unti akong winawasak ng mga "What ifs" ko Shawn.. What If ikaw yung minahal ko? What If nakinig ako sayo? What If naghintay ako ng ilang minuto sa party? Ilang minuto lang yun Shawn.. What if.. What if.. Sobrang miserable na ako. Umabot pa sa puntong gusto ko ng bawiin ang sarili kong buhay.
Pero isang gabi habang nakatingala ako sa langit. Bigla akong sinampal ng realidad. Na kahit anong what if ko hindi ko na maibabalik yung panahon.. Napapikit ako nakita ang mukha mong malungkot. Alam kung nandito ka hindi ka magiging masaya sa kung anong nangyayari sa akin.
You said Im worth dying for.. Well, your sacrifice and love is worth living for.. At hindi ko yun sasayangin. Kaya ito ako ngayon. Ipinapaalam sayo na Aayusin ko yung sarili ko.. Magiging matatag ako. Aayusin at papahalagahan ko lahat ng iniwan mo. Hindi dahil hindi na ako umiiyak at nagmumokmok ay kakalimutan na kita at hihinto na akong umasa. No, hindi ganun. Sasabay lang ako sa agos ng buhay. Magsisimula lang akong bumangon ulit.. Hindi ko sasayangin ang isinakripisyo mo. Habang buhay may pag-asa. At dadating ang araw na makikita kitang nakangiti ulit at ipinapangako ko na sa araw na yun sabay Tayong ngingiti.
See you again..
Jilliane
Binitawan ko ang ballpen saka muling tumingin sa langit. I cried again..and again.
It's really painful. Iyong mawalan ka na ng kaibigan, at ang lokohin ka ng taong mahal mo. Hanggang kailan ang sakit na nararamdaman ko? Hanggang kailan?
Kasi...hindi ko na alam kung hanggang saan ang kaya ko.
