လံုျခံဳေႏြးေထြးမႈရွိတဲ့ရင္ခြင္ေလးတစ္ခုထဲကိုသူေရာက္ေနတယ္...တကယ္ပါ သူ႔ကိုေထြးေပြ႕ထားတဲ့လက္ေတြကၾကင္နာေႏြးေထြးလိုက္တာ....ငယ္ငယ္ထဲကရေနက်အေမ့ဆီကကိုယ္သင္းနံ႔ေလး....တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းေနတဲ့ေနရာေလးတစ္ခုမွာသူရယ္ အေမရယ္ ၂ေယာက္ထဲ...ရီေမာသံေတြလဲလြမ္းျခံဳထားတယ္...အေမ့ရင္ခြင္ထဲကိုပိုမိုတိုးဝင္ရင္းအေမေျပာျပသမၽွပံုျပင္ေတြကိုစိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ေနမိတယ္...ဒါေပမယ့္ ရုတ္တရတ္...
ဟင္ ဟင့္အင္း...မ မသြားပါနဲ႔...
သူ႔ကိုေက်ာခိုင္းကာလွည့္ထြက္သြားတဲ့အေမ..
အ အေမ..မသြားပါနဲ႔..သားကို၁ေယာက္ထဲမထားခဲ့ပါနဲ႔..
သူေျပးလိုက္ေပမယ့္ သူေျပးလိုက္ေလသူနဲ႔အေဝးကိုပိုပိုေရာက္ေလျဖစ္ေနတဲ့အေမ...
"အေမ သားကိုမထားပါနဲ႔ အေမ....
ငိုယိုကာေခၚေနေပမယ့္ သူ႔ကိုသူစိမ္းဆန္စြာေက်ာေပးၿပီး တစ္ျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့အေမ...
"အေမ..........."
ေယာင္ရမ္းစြာေအာ္ရင္းအိပ္ယာေပၚမွထထိုင္လိုက္မိတယ္...တစ္ကိုယ္လံုးလဲေခၽြးေတြရြဲလို႔ ေမာဟိုက္ေနရင္းအသက္ကိုခပ္ျပင္းျပင္းရႈေနရတယ္..မ်က္လံုးမွာလဲ မ်က္ရည္ဝဲေနသေယာင္ အရည္လဲ့ေနတယ္...
ထိတ္လန္႔ေနတဲ့သူ႔စိတ္ကိုၿငိမ္ေအာင္ျပန္ထိန္းလိုက္ရင္း....ေခၽြးနဲနဲစိုေနတဲ့သူ႔ဆံပင္အေရွ႔နားကိုသပ္တင္လိုက္ကာ...
"ဟူး........"
သက္ျပင္းရွည္တစ္ခ်က္ခ်လိုက္မိတယ္... နာရီလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့..."၈:၃၀"
လံုးေထြးေနတဲ့ေစာင္ေတြထဲကေနထြက္လိုက္ရင္း ေရးခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားတယ္...
ေရးခ်ိဳးၿပီး ေက်ာင္းဝတ္စံုတီရွပ္အျဖဴလက္ရွည္ကိုေကာက္ဝတ္ၿပီး အက်ႌလက္အနားကိုတံေတာင္ဆစ္နားထိေခါက္တင္လိုက္တယ္..နက္ကတိုင္ကိုထံုးစံအတိုင္းခပ္ေလၽွာ့ေလၽွာ့စီးၿပီးတစ္ခါမွဖြင့္ၿပီးစာအုပ္ထုတ္လဲမထုတ္ ထည့္လဲမထည့္တဲ့လြယ္အိတ္ကိုေကာက္ဆြဲၿပီးထြက္လာခဲ့တယ္....
