Βαρέα και ανθυγιεινά

κεφάλαιο 20

Όταν επέστρεψα στο σαλόνι είδα τους δύο άντρες να μιλάνε χαμηλόφωνα. Ο Μάνος καθόταν στην πολυθρόνα και έτσι αναγκάστηκα να καθίσω στον καναπέ δίπλα στον Άρη... Χωρίς να τους δώσω ιδιαίτερη σημασία, πήρα στα γόνατα μου μία από τις κασετίνες με τις ταινίες και ξεκίνησα να ψάχνω για κάποια καλή. Οι δύο τους συνέχισαν να μιλάνε και λίγα λεπτά αργότερα άκουσα τον Μάνο να μας λέει ότι θα πήγαινε στην κουζίνα για να έβλεπε μήπως ήθελε τίποτα το μωρό του. Για λίγα δευτερόλεπτα στο δωμάτιο επικράτησε σιωπή, ήξερα ότι με παρακολουθούσε αλλά συνέχισα να κάνω τη δουλειά μου χωρίς να του δείξω ότι η παρουσία του και μόνο με επηρέαζε.

«Ώστε έτσι;» τον άκουσα να λέει και γύρισα το βλέμμα μου πάνω του απορημένη. «Εμείς οι δύο δεν ανταλλάξαμε ποτέ κανένα φιλί;» από το ύφος του μπορούσα να καταλάβω ότι δεν με είχε πιστέψει.

«Ποτέ! Για να σου πω την αλήθεια εγώ, κάτι χαστούκια θυμάμαι!!» του απάντησα κοιτάζοντας τον απευθείας στα μάτια. Και αυτά, τα είχα απολαύσει το ίδιο όπως και το φιλί μας!!

Η ανάμνηση της απόλαυσης που είχα νιώσει αμέσως με έκανε να κοκκινήσω, η αναπνοή μου άρχισε να αλλάζει και ήμουν σίγουρη πως αν συνέχιζα να κάθομαι δίπλα του δεν θα μπορούσα να συνεχίσω να το παίζω άνετη. Αυτός ο άντρας είχε κάτι που με έλκυε πάνω του και αν ήθελα το καλό μου έπρεπε να φύγω μακριά του. Με αυτή τη σκέψη πήγα να σηκωθώ από τον καναπέ για να αλλάξω θέση αλλά εκείνος με τράβηξε πάλι πίσω, πριν προλάβω να απομακρυνθώ. Έπεσα στον καναπέ και εκείνος έγειρε από πάνω μου πλησιάζοντας με επικίνδυνα, για να τον αποφύγω ξάπλωσα προς το πλάι αλλά βρέθηκα σε χειρότερη θέση μιας και εκείνος κάλυψε σχεδόν το κορμί μου με το δικό του. Όταν μου μίλησε, η βραχνή φωνή του χάιδεψε τα αυτιά μου και η ανάσα του, δροσερή σαν μέντα, αναστάτωσε τις αισθήσεις μου που ούρλιαζαν συνεπαρμένες...

«Νομίζω, ότι μπορώ να επαναφέρω τη μνήμη σου...» είχε το χέρι του στη μέση μου και τα πρόσωπα μας απείχαν ελάχιστα εκατοστά, η καρδιά μου είχε ανεβάσει παλμούς και δυσκολευόμουν να αναπνεύσω κανονικά. Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στα χείλη μου και ήξερα πως ετοιμαζόταν να με φιλήσει, για την ακρίβεια έπιασα τον εαυτό μου να λαχταράει αυτή την επαφή...

«Να βάλω λίγο...» ακούσαμε τον Μάνο να λέει κόβοντας την φράση του στη μέση βλέποντας μας σε αυτή τη στάση. Ο Άρης ανασηκώθηκε από πάνω μου σα να μην είχε συμβεί τίποτα και κάθισε κανονικά, ενώ εγώ συνέχιζα να βρίσκομαι ακόμα ξαπλωμένη πίσω. «Κρασί;» ολοκλήρωσε τη φράση του σαστισμένος και κάπως αμήχανος.